Jaaroverzicht 2006

Ook dit jaar kan het niet uitblijven: het boekengek-biep-jaaroverzicht.
't Was wederom een heftig boekenjaar, vooral wat boeken uit de bibliotheek van Boudewijn Büch betreft. Maar ook verder zijn vele mooie aanschaffingen gedaan. In totaal heb ik precies 500 boeken gekocht, waarbij het er in het voorjaar nogal fors aan toe ging. In de grafiek is ook duidelijk de periode van de verhuizing naar Zwolle te zien: slechts 19 boeken in oktober en daarna heb ik het ook rustig aan gedaan.

Van de 500 boeken waren maar liefst 217 afkomstig uit de bibliotheek van Boudewijn Büch. Eilanden, grensconflicten, dictators, Americana, enzovoort.
Mijn bibliotheek telt nu drieduizend vierhonderd drieëntwintig boeken - je kan dus snel zien dat éénzesde deel dit jaar is aangeschaft (vorig jaar was trouwens nog 'erger', toen kwamen 554 boeken mijn huis binnen..).

beste boeken
Ik heb dit jaar ongeveer 50 boeken van kaft tot kaft gelezen, wat ik zelf wel een fraaie prestatie vind. Het beste boek dat ik in 2006 las was Lanzarote van Michel Houellebecq. Op de 2e en 3e plaats komen Hotel Honolulu van Paul Theroux en Publiek Geheim van Bernlef. Verder beleefde ik onlangs nog veel kortdurend plezier aan Ronald Giphart's Heblust (Ako-uitgave van 1 euro).

slechtste boeken
De slechtste of meest teleurstellende boeken vond ik De Ontsnapping van het literaire sexbommetje Heleen van Royen (haar reportage in Playboy viel overigens nogal tegen), en Voor de Vorst, van Henning Mankell -- tot voor kort een van mijn lievelings-auteurs. In zijn laatste Wallanderboek slaat hij de plank volkomen mis en er is zowat niet doorheen te komen.
Ik moet Maarten 't Hart nog noemen. Al tijden ben ik bezig in Het Psalmenoproer. Ik vind het knap gemaakt maar anderzijds kom ik er niet doorheen.... Ik moet mijn oordeel hierover nog maar even uitstellen.

Tja, en zo zijn er nog veel meer dingen te zeggen: ik zou over veel boeken heel veel kunnen vertellen. Toen afgelopen week een van mijn zwagers voor het eerst mijn bibliotheek zag was hij er bijna niet uit weg te slaan, en dat vond ik eigenlijk erg leuk. Misschien in 2007 maar eens een rondleidinkje-met-toelichting organiseren voor de liefhebbers?

Hieronder alle 500 titels in volgorde van aanschaf, zonder verdere aanduiding...
[om deze blog leesbaar te houden heb ik de lijst eind januari als pdf bestand op het web gezet. Klik hier om de lijst te downloaden - pdf-bestand, 30k]

In slaap gevallen?
Ik wens alle lezers een heerlijk 2007, met veel boekengenot & natuurlijk gezondheid, geluk en liefde! Tot dan!

De een zijn dood....

Ik heb iets met overleden wereldleiders en staatshoofden. Noem het weird of weet-ik-wat, maar als er een groot iemand heengaat, dan wil ik meteen tastbare herinneringen aanschaffen en zo zit ik binnen de kortste keren op Internet met een koopgrage blik in mijn ogen.
Kort voor zes uur vanmorgen overleed ex-president van de VS Gerald Ford. Een eenvoudige president met een heel lieve vrouw, genaamd Betty. Echt de opa en oma die iedereen zou willen hebben. Toevallig (?) was ik online en had ik vorige week een door Ford gesigneerde autobiografie op mijn volglijstje gezet. Nu was die wel veel te duur, maar ik wou het even van een afstandje bekijken. Ik deed een zoekopdracht op eBay.com met als zoektermen "Gerald Ford Signed" en kreeg 130 items. Daarvan waren er 6 om op te bieden en de rest om meteen af te rekenen (tegen een vaste prijs). De goedkoopste was $ 29,95. Terwijl ik de veilinginfo las besloot ikdeze foto te kopen, en drukte op de knop "Buy It Now". Toen kreeg ik te zien dat het item al verkocht was. Daarna heb ik tientallen andere items bekeken en de een na de ander bleek in de afgelopen seconden verkocht -- je moet hierbij bedenken dat het bericht van zijn overlijden nog geen kwartier oud was en het op dat moment laat in de avond was in de VS. Na een klein half uur verder proberen lukte het me een door Ford gesigneerde foto (zie hierboven) te kopen voor 90 dollar, inclusief verzendkosten (dat is zo'n 70 euro). Ik kan je verzekeren dat elk ding (foto, boek of baseballpet) dat de handtekening van Ford draagt, binnen de kortste keren minstens verdrievoudigd in waarde is!

Nu gaat het mij niet om geldelijk gewin: ik zal de foto waarschijnlijk niet verkopen. Het gaat om de bijzondere thrill om iets te hebben van iemand die er niet meer is. Wat ik straks in handen heb, was eens in de handen van Ford. Ik ben er niet speciaal op uit om handtekeningen te verzamelen: als het komt, komt het. Maar de dood van het onderwerp van mijn fascinatie is natuurlijk wel een ideaal moment vcor actie. Ik zal het (hem) bijzetten in mijn Amerika-hoekje, bij de boeken met handtekeningen van Jimmy Carter en Henry Kissinger. Het liefst had ik ook de handtekeningen van de astronauten uit het Apollo-tijdperk, maar daarvoor moet ik eerst de oudejaarsloterij winnen.

Was getekend:

Sprong in het heelal

Het was 1974, ik was dertien jaar oud.
Thuis hadden we nog geen televisie, een zegen! De kinderen in ons gezin werden gestimuleerd om te lezen. (Ik heb de liefde voor boeken niet van een vreemde.) Verder stond altijd de radio aan. Als mijn moeder stond te wassen of te strijken klonken de geluiden uit een kleine groene transistorradio (die zij als hoofdprijs gewonnen had bij een of andere prijsvraag -- daar was mijn moeder goed in) luid de kamer in. Er waren maar 3 nationale zenders toen en mijn moeder stemde altijd af op 1 of 2, voor informatie, praatprogramma's en godsdienstige zaken. En soms een muziekje.

Op mijn zolderkamer luisterde ik naar radio Veronica, Hilversum 3 of... naar hoorspelen. En zo hoorde ik dus als wizzkid avant la lettre de herhaling van het oorspronkelijk in 1955 (!) uitgezonden hoorspel Sprong in het heelal - Het Marsmysterie. De spanning die ik toen voelde beleef ik sinds een paar dagen opnieuw nu het hele hoorspel, dat uit 20 delen bestaat, gedigitaliseerd is en op 10 CD's is uitgegeven. In een prachtig uitklapboek, fraai vorm gegeven, hoor ik opnieuw de stemmen van Paul van der Lek, John de Freese en anderen die als Frank Rogers en Geoffrey Morgan ('Jeff') het spannende avontuur van een rampzalig verlopende expeditie naar Mars spelen.
Dit hoorspel was zijn tijd ver vooruit, en het frappante is dat het na 51 jaar nog steeds buitengewoon spannend, mooi gemaakt en een feest voor het oor is.
Tuurlijk is het eerst en vooral iets voor ouwe jongens die maar niet groot willen worden, maar als ik af mag gaan op de hernieuwde belangstelling van uitgevers voor het hoorspel, dan past het hoorspel helemaal in het mp3 tijdperk. Dus: witte doppies in en luisteren maar!

www.hoorspelshop.nl
de hoorspelfabriek

Energiegebrek en boeken

In de kop van deze blog staat: ongeveer 2-3 keer per week vindt u hier een nieuwe bijdrage. Welnu, dat moet welhaast een typfout zijn, zou de schrijver hier 2 à 3 keer per maand bedoeld hebben?

Hoe het ook zij: de verhuizing naar Zwolle en het reizen naar mijn werk in Utrecht valt me zwaarder dan gedacht. Ik heb inmiddels mijn manieren gevonden om me in de ochtend- en avondspits te handhaven -- dat was al een hele klus: schichtig als ik ben in grote mensenmassa's. Gemiddeld doe ik bijna 2 uur over de reis, waarvan 1 uur in de trein. Om het reizen prettiger en nuttiger te maken heb ik onlangs een mp3-speler (een Creative Zen Micro, 4 Gb) aangeschaft en een Dell laptop. Laatstgenoemde neem ik niet elke dag mee, want het is toch een behoorlijk gesjouw. Zeker omdat er ook altijd nog een paar boeken mee moeten.
Het treinuurtje begint me steeds beter te bevallen: als ik niet lees kijk ik DVD's, luister naar (klassieke) muziek of luisterboeken, en als ik aan de computer zit ik werk ik aan bestanden over Boudewijn Büch. Maar behalve dat lekkere uurtje wordt er nog twee keer per dag een uur met wachten, fietsen, lopen, bus-hobbelen, voordringen en andere ergernissen verspild. Het heeft tot gevolg dat ik, eenmaal thuis gekomen, zo goed als uitgeput ben. Ik doe wat mail, rommel wat, en dan is het eten en daarna naar bed. Kwart voor zes gaat de wekker weer.
Van alle plannen die in mijn hoofd zitten (ik bruis van ideeën, al vanaf mijn veertiende) komt op deze manier niet veel meer terecht en dat stoort me buitengewoon.

Vandaag heb ik eindelijk de bibliotheekkamer aan de voorkant beter ingericht. Op 17 oktober zag het er heel leeg uit. In de maanden daarna heb ik in mijn enthousiamse om alle boeken een plek te geven de kamer helemaal volgebouwd, ook in het midden van de kamer stonden 4 lage boekenkasten. Dat beviel me toch niet. "Je kan er je kont niet keren", zou mijn moeder gezegd hebben. Na flink wat sjouwen kijk ik nu zo de kamer in:


Let niet op de lelijke gordijnen, dat is tijdelijk. Als ik vanaf dit punt linksaf sla, helemaal in de hoek ga staan en in de richting van de deur kijk, dan zie ik het zo, en tjee, dat bevalt me wel!

't Is natuurlijk maar een beginnetje (er moet bij voorbeeld nog een achterkant van een kast verfraaid worden) maar ik heb wat lucht. En de display box uit het bezit van Boudewijn Büch met daarin fossielen en andere leuke memorabilia staat fraai op kijkhoogte op een lage boekenkast.

Nu wacht ik op de volgende energie-uitbarsting en of het nu over een week of een maand is, ik zal er verslag van doen op deze plek!

Dodelijke boekenliefde?

Een bericht uit Spits van vandaag:

Dit is typisch zo'n bericht dat meer vragen oproept dan het beantwoordt:

• was de bibliotheek van Mariesa zó groot dat het elf dagen duurde voordat ze ('ze', een zoekploeg van 5 man?) de kast vonden waarachter ze lag? (Zo'n grote bibliotheek zou ik namelijk wel willen hebben.)
• hoe groot was de opening (kier?) tussen de boekenkast en de muur (?) waar het stopcontact zat?
• hoe kwam ze in die ondersteboven positie terecht? Dat vind ik namelijk wel raar!
• had ze genoeg van boeken en wilde ze nu maar eens TV kijken?

Dit bericht moet grondig uitgezocht worden. Anders krijgen wij straks nieuwe richtlijnen voor het plaatsen van boekenkasten in verband met veiligheid et cetera.
Zoeken op het web brengt uitsluitsel, blijkens een bericht in de Herald Tribune. Ik citeer het hier:

NEW PORT RICHEY, Florida: A woman's body was found wedged upside-down behind a bookcase in the home she shared with relatives who had spent nearly two weeks looking for her.

A spokesman for the Pasco County Sheriff's Office said Mariesa Weber's death was not suspicious. Family members said they believe she fell over as she tried to adjust the plug of a television behind the bookshelf.

Weber, 38, returned home Oct. 28 and greeted her mother, then was not seen again. Her family thought she had been kidnapped and contacted authorities. Family members scoured her room for clues but found nothing, though they did notice a strange smell.

On Nov. 9, Weber's sister went into her bedroom late at night and looked behind a bookcase, where she saw the woman's foot. Using a flashlight the family saw Weber was wedged upside-down behind the unit.

"I'm sleeping in the same house as her for 11 days, looking for her," her mother, Connie Weber, told the St. Petersburg Times. "And she's right in the bedroom."

Both Weber and her sister had previously adjusted the television plug by standing on a bureau next to the shelf and leaning over the top. Her family believes Weber, who was 5-foot-3 (1.59 meters) and barely 100 pounds (45 kilograms), may have fallen headfirst into the space.

"She's a little thing," her mother said. "And the bookcase is 6 feet tall and solid. And she couldn't get out."

The sheriff's office said Weber appeared to have died because she was unable to breathe in the position she was in.

Dames en Heren Boekenliefhebbers: Hier kunenn wij wijze lessen uit leren:

• plaats geen boekenkasten los in de ruimte, maar zet ze tegen een muur (liefst vast, want de voorbeelden van mensen die onder een omgevallen boekenkast bedolven zijn -- met dodelijke afloop -- zijn talrijk);
• houd je lichaamsgewicht op peil;
• zet geen TV in je bibliotheek.

En kies, verdorie, niet zulke domme huisgenoten uit!

Hoofdzonde nr. 2: Avaritia

Van de zeven hoofdzonden maak ik mij regelmatig schuldig aan de tweede: Avaritia, ofwel: hebzucht. Toen een paar weken geleden de nieuwe Taschen-catalogus op de deurmat viel, wist ik meteen dat ik twee nieuwe boeken zou begeren:

• als eerste de hemel-atlas die Andreas Cellarius in 1660 maakte, de harmonica macrocosmica. In een prachtige becommentarieerde heruitgave op reuzenformaat (32 cm breed en ruim een halve meter hoog);
• en als tweede het fantastische, prestigieuze boek La tour de 300 mètres, een facsimile van het boek dat Gustave Eiffel in 1900 voor zijn opdrachtgevers maakte één jaar na het voltooien van de de Eiffeltoren.

Een paar weken lang waren beide boeken vaag in mijn achterhoofd aanwezig. Ik was natuurlijk nog druk bezig met de inrichting van de nieuwe bibliotheek en dat verschafte al genoeg lol, maar deze twee boeken, zouden die alsjeblieft ook mogen worden toegelaten? Gisteren was het zover: ik had 80 euro 'verdiend' door de verkoop van overtollig huisraad uit mijn oude huis. Dat maakte de aanschaf een stukje makkelijker... Maar ik had nog één stootje in de goede richting nodig....
Het was guur weer hier in Zwolle, we waren toevallig in de stad met de auto, dichtbij boekhandel Waanders.... Beide boeken lagen op een prominente plek, van elk één zicht- en één verkoopexemplaar. Zou ik?

Met verlangende vingertjes bladerde ik de reuzenboeken door. Oh wat mooi, wat een prachtige illustraties, wat een kloek formaat, hoe mooi gebonden.... En ach, wat is nou 198 euro voor 2 boeken, daar kun je je nog niet eens anderhalve maand voor verzekeren tegen ziektekosten [de nieuwe premis zijn net bekend gemaakt; we worden genaaid jongens, genaaid door de regering].
Dat was de genadestoot: als ik dan toch een hoop moet betalen voor zoiets als een ziektekostenverzekering, die me een paar jaar geleden slechts 75 gulden per maand kostte (guldens ja!) dan kan die 198 - 80 = 118 euries d'r toch ook nog wel van af?
Tja, ik realiseer me dat de rationaliteit in dezen ver te zoeken is, maar dat neemt niet weg dat ik de legitimiteit voor de aanschaf niettemin verkregen heb. En wat zonden betreft zou ik gelijkgestemde lezers het volgende citaat van Karel Jonckheere niet willen onthouden:

Vooral de zeven hoofzonden vormen een boeiende vrijetijdsbesteding.

(de gelukkige eigenaar probeert beide boeken aan de toeschouwer te tonen)

Bibliotheek eerste fase gereed

De afgelopen weken heb ik ieder uurtje dat ik kon afsnoepen van mijn vrije tijd (er moest tenslotte ook nog gegeten en gesocialiseerd worden) besteed aan het verder uitpakken van de boekendozen en het inrichten van de kasten. Zoals ik al schreef in mijn vorige blog, was er nog een tekort aan kasten. Dat is inderdaad opgelost door 4 nieuwe lage (106 cm) kasten bij te kopen en deze als een carré midden in de tweede biep-kamer te plaatsen. Maar daar wilde ik het nu niet over hebben.
De hoofdbiep, waar mijn bureau staat, is nu in eerste fase gereed. Alles is wat hier moest staan is uitgepakt en geplaatst. En dit is nu mijn uitzicht vanaf mijn werkplek:


Waar ik hier op uitkijk is de Büchwand. Ik zal de kasten kort beschrijven; zie de grote foto hieronder. De hoge kast ter linkerzijde bevat alleen primaire en secundaire werken van Boudewijn Büch. De plank in het midden is gevuld met allerlei kleine voorwerpen die uit Boudewijns huis komen. De overige drie kasten zijn voor het overgrote deel gevuld met boeken uit de bibliotheek van BB: in de lage kasten vooral eilanden (links) en Napoleon (rechts), de hoge kast rechts bevat boeken over boeken en bibliotheken, Americana, tijdschriften en knipsels. Helemaal rechts is tenslotte een CD-kast met Mozart & Bach. (O ja, en helemaal links een CD-kast met DVD's van Boudewijn, en wat andere muziek en films.
Iedere dag dat ik mijn bibliotheek verder kan inrichten en vervolmaken wordt ik gelukkiger. Het is het leukste dat ik kan verzinnen.


Natuurlijk ontbreekt er nog van alles. De lege plek in het midden moet nog gevuld worden met ingelijste werken -- een grote poster van BB n.a.v. zijn tentoonstelling Een heel huis vol in Rotterdam in 2001 ligt nog bij de lijstenmaker en kleinere foto's wachten nog op het ophangen van een schilderij-ophangsysteem.
Intussen lees ik ook nog: dagelijks 2 uur in de trein en zie ik kans minstens nog een boek per dag te kopen. Over dat laatste hoop ik de volgende keer meer te schrijven.

Gevulde planken

Het gaat voorspoediger dan gedacht. In anderhalve week heb ik al meer dan 200 dozen met boeken uitgepakt en in kasten gezet. Er resteren nu nog slechts zo'n dertig dozen met boeken en 12 met tijdschriften (exclusief 20 dozen met archief). Een deel van de biep waar mijn bureau met computer staat heb ik vanavond hieronder gekiekt. In deze kamer staan vooral naslagwerken. Ik wist niet dat het zo leuk was om boekenkasten opnieuw in te richten, eigenlijk kan ik er geen genoeg van krijgen en er zullen zeker nog maanden voorbij gaan waarin ik telkens weer boeken verplaats, voor een nog completer overzicht, een nog logischer volgorde...


Intussen is gebleken dat ik nu al een tekort heb aan boekenkasten (ha ha ha). Het plan was om een paar boekenkasten in de woonkamer te zetten, maar omdat dat zo'n mooie ruimte op zich is, hebben P. en ik daar wel wat bezwaren tegen. Nu denk ik in het geheim na over het plaatsen van 4 nieuwe lage boekenkasten in het midden van kamer twee, rug aan rug geplaatst als een soort eiland, goed voor 400 boeken. Daar bovenop zou ik dan een blad kunnen maken waarop ik grote boeken, atlassen en geografische kaarten zou kunnen gebruiken. Sweet dreams....

Lege planken?

Tsja, langzaam word ik weer boekenmens. Deze foto van afgelopen weekend is de voorloper van het genot dat daarna kwam. Morgen meer!

Een boekengek verhuist -- eerste dag

Vandaag de grote dag, deel 1. Om half acht stond de verhuiswagen voor de deur en drie flinke kerels togen aan het werk om zo'n 27 boekenkasten en alles wat er verder in huis was in te pakken. Zo'n 220 dozen en 3 uren later was alles ingepakt; echt ongelooflijk! Ik had verwacht dat ze er de hele dag mee bezig zouden zijn.
Om 11 uur begon het laden en dat duurde tot kwart over vijf. Door het opengeschroefde raam op de 2e verdieping gingen niet alleen alle boekendozen maar ook 14 Billy boekenkasten.


In het huis resteren alleen nog de spullen die ik wil verkopen (overtollige huisraad), mijn bureau en computer en nog een paar dingen. Vrijdag gaat dat laatste in de verhuiswagen die dan werkelijk tot de laatste centimeter gevuld zal zijn en dan gaat het richting Zwolle.

Afgelopen weekend hebben P. en ik hard doorgewerkt in Zwolle. In IKEA Amersfoort, een fantastische nieuwe grote vestiging die anderhalve maand geleden geopend werd, hebben we 9 nieuwe Billy's gekocht, die o.a. de oude kasten vervangen. Ze worden dinsdag bezorgd.


En hieronder zie je P. die de laatste hand legt aan een deel van de nieuwe bibliotheek. Elk vlekje wordt weggepoetst nadat we de muren geschilderd hadden. Is het geen plaatje?


Intussen heb ik me wel af en toe schuldig gevoeld. Een doorsnee eengezinswoning gaat met 125 verhuisdozen d'r uit. Ik met 275 (voor de rekenaars: 55 dozen had ik zelf al ingepakt). Alle drie verhuismannen vroegen los van elkaar: "En heb je al die boeken gelezen?" Ik had kunnen antwoorden "Heeft jouw vrouw alle kopjes, schoteltjes en borden van het Wegdewood servies gebruikt?" maar dat deed ik niet. Ik heb ze maar deelgenoot gemaakt van mijn Büch-gekte en verder de andere kant op gekeken.
Ik heb alleen één foutje gemaakt: er is nu werkelijk niet één boek meer in huis, ecnt helemaal niet één klein boekje! Het enige dat me de komende avond en de twee nachten tot de verhuizing moet bezighouden zijn twee oude nummers van Quest die in de WC liggen en de nieuwste National Geographic die in de brievenbus lag.... Foutje!

Nog steeds: verhuizen

Gisteren pakte ik één klein kastje in, als proef zo gezegd: een Billy van 40 cm breed en 7 planken hoog. Met boeken uit de biep van Büch. Er waren drie verhuisdozen voor nodig. Op basis van alle opgetelde planklengtes kom ik nu op circa 170 dozen voor boeken alleen. Wat een ramp! Ik ga het niet zelf allemaal inpakken, alleen de meest kwetsbare boeken, de Büch-verzameling en de kostbare boeken. Daar heb ik nog een paar avonden voor. Zucht...

In het nieuwe huis is alles behoorlijk vergevorderd. P. is vrijdag al verhuisd. We hebben er de eerste avonden gegeten en geslapen. De nieuwe bibliotheek is voor de helft af, dat wil zeggen: de vloer is gelegd en de muren van één van de twee kamers zijn geschilderd. Ik verlang enorm naar de datum van 7 oktober: dan ben ik verhuisd en mag ik die boeken-dozen uitpakken. Het lijkt me heerlijk om na vier maanden gedoe even uit te kunnen rusten, net als afgelopen zaterdag na het schilderwerk -- een moment dat P. vastlegde zonder dat ik het wist...

Over literaire reuzen en maagden

Woensdag is Harry G.M. Prick (vergeet vooral die 'G.M.' niet) één dag na zijn eenentachtigste verjaardag overleden. Het bericht over zijn overlijden bereikte mij gisteren en het bedroeft me. Voor niet-ingewijden: Harry G.M. Prick is de biograaf van Lodewijk van Deyssel en hij is ook de persoon die Boudewijn Büch aan zijn dichters- en schrijvers-carrière heeft geholpen. Zonder Prick was er geen Büch.
De wikipedia heeft een korte treffende beschrijving, die ik gemakshalve citeer:

Harry G.M. Prick was van 1969 tot 1988 conservator van het Letterkundig Museum Den Haag. Al op 18-jarige leeftijd werd hij door Lodewijk van Deyssel zelf aangewezen als diens toekomstige biograaf. Toen Van Deyssel in 1952 overleed, liet hij zijn volledig archief na aan Prick, die vanaf dat moment in een veelheid van tijdschriften en boeken een indrukwekkende hoeveelheid, doorgaans zeer gedetailleerde en van uitgebreide voetnoten voorziene artikelen over Van Deyssel - en over andere Tachtigers - publiceerde. Pas in 1997 verscheen het eerste deel van de biografie, in 2003 gevolgd door het tweede en laatste deel.

Harry was Maagd van sterrebeeld. Geboren als Maagd op 13 september, gestorven als Maagd op 14 september. Ik ben zelf van 15 september, ook Maagd dus (een datum die ik deel met Agathie Christie). Maagden zijn ongelooflijk precies en uitzoekerig en dat is wat Harry was: zijn biografie van Van Deyssel (geboren op de rand van Maagd) is zo uitgebreid dat je er duizelig van wordt en het lezen uit angst maar overslaat. Prick was ook verzot op uitgebreide indexen in zijn boeken, net als BB. Hoe heerlijk!

In 1979 verscheen het Bzzlletin-nummer over Lodewijk van Deyssel. Ik genoot van de hierin opgenomen essays. Terwijl Van Deyssel me literair nauwelijks iets deed, was ik wél uitermate gefascineerd door de zeer bijzondere persoon Van Deyssel.
De eye-opener kwam in 1983, toen Harry G.M. Prick het boek Uit de schrijfcassette van Lodewijk van Deyssel publiceerde (318 pgs.). Dit bevatte allerlei aantekeningen die Van Deyssel maakte, zoals:

4 oktober 1889:
Heden 24e dag van mijn niet-rooken, 1e serie
Heden 2e dag van mijn niet alcohol-drinken, 2e serie
Heden 8e dag van mijn niet-uitgaan, 3e serie

Het boek bevatte tevens een bijdrage van Boudewijn Büch en naar aanleiding daarvan begon ik een korte correspondentie van Büch.
Van Deyssel was obsessief bezig met het vastleggen en ordenen van zijn leven: het aantal minuten dat hij bezig mocht zijn met wassen en aankleden, ontbijten, over de inrichting van zijn werktafel, hoeveel papier er moest liggen, en welk soort pennen en potloden, en zo voort. Als fervent dagboekschrijver was ik in die jaren zeer beinvloed door Van Deyssel en ik heb ook heel wat lijstjes gemaakt om mijn chaotische bestaan te lijf te gaan. (Niet dat het hielp.)

Op zondag 2 november 2003, precies 20 jaar en 1 dag nadat ik het bovengenoemde boek voor 24 gulden en 25 cent had aangeschaft, organiseerde Salon Saffier in Utrecht in een veel te kleine en bedompte werfkelder aan de Nieuwegracht een literaire middag met als gasten de biografen Frédéric Bastet [77] (over Louis Couperus) en Harry G.M. Prick [78] (op de flyer dood-zondelijk aangeduid als Harry M.G.!). Het regende dat het goot maar ik fietste er blijmoedig naar toe. De gesprekken tussen de heren waren langdradig, bijna 19e eeuws, de stoelen zaten vreselijk (zelfs met mijn smalle kont moest ik voortdurend verzitten om evenwicht te vinden) maar er waren juweeltjes van uitspraken. En bovendien: wanneer heb je nou de kans in contact te komen met schrijvers die de eerste helft van de twintigste eeuw de grootste literatoren hebben meegemaakt? Ik zat mijn tijd dus ongeduldig uit.

In de zeer-verlangde pauze schoot ik de heer Prick aan om even met hem te praten over Büch en Van Deyssel. Ik had mijn exemplaar van Uit de schrijfcassette van... meegenomen en de buitengewoon vriendelijke, zachtaardige en welbespraakte biograaf zette er zwierig een opdracht in.

Met liefde en waardering sprak hij kort over BB en uitte sympathie voor mijn begeestering van BB...
Als een kind zo blij trapte ik me op het einde van de middag door de regen naar huis. Ik had Harry gesproken, na 20 jaar!
Prick is een geweldige vent, ik wens hem een schitterend praalgraf en nog veel publicaties toe. En een biograaf!

bovenste foto: Harry G.M in zijn imposante bibliotheek; foto uit het album op de website van Buchmania

Verbouwen voor boekenkasten

Gisteren is de verbouwing van het nieuwe huis gestart. Een heel grote klus is het niet, want het huis was al bijna ideaal te noemen. Maar toch: er gaan een paar weken mee heen. Schilderwerk, vloeren leggen, dat soort dingen.
Alleen die kamertjes op de tweede verdieping hè, daar wou ik toch graag 1 kamer van maken, anders kan ik er geen boekenkasten kwijt. Dus wordt het hakken en breken.

Op de foto's zie je achtereenvolgens aan het plafond de plek waar de vorige muren liepen, vervolgens de nieuwe kamer zonder tussenmuur en ten slotte de puinhoop in de vloer in verband met het omleggen van de electrische leidingen.

Het zijn hectische weken, vooral omdat zowel P. als ik allebei gewoon moeten werken en er voor het huis en de begeleiding van de verbouwing nauwelijks tijd over blijft.





Maar het wordt mooi, dat weet ik nu al. Ik hou je op de hoogte!

Boeken met getallen

Onzinnig lijstjes kunnen zo leuk zijn! Vooral als het regent. Met de database erbij waarin mijn boeken staan, was het een simpel werkje om de volgende lijst samen te stellen:

• Het eerste onderzoek van Maigret (Simenon)
• Twee negerpopjes (het boekenweekgeschenk uit 1949 van Clare Lennart)
• Drie toespraken (Gerard Reve)
• Vier pleidooien (ook van Gerard Reve, net als De vierde man)
• Vijf vadem diep (Simon Vestdijk; vijf is populair, ik heb ook De vijfde berg van Paulo Coelho, De vijfde deur Eugene van Herpen, samensteller, en De vijfde vrouw van Henning Mankell-- gek woord eigenlijk: vijf)
• Zes dagen (door Pietro Aretino, pas verschenen)
• De zeven dagen der schepping (van Vladimir Maksimov; ook mooi is de titel Zeven brieven van een lokalo van de Utrechter Tommie Hendriks)
• 8 en 9: hoe ik ook zoek: niets te vinden in mijn biep!
  Maar met een beetje vals spelen: Eight great American rail journeys, a travel guide (door Karen Ivory) Echter: negen, nine, neun, neuf, nove - niets te vinden!
  
• Tien verhalen (Anthonie Donker, 1953) of deze: Tien vrolijke verhalen (Gerard Reve)
• Elf minuten (Paula Coelho, een zeer fraaie roman, zeker het beste uit deze rij)

Ook een aardig lijstje, maar nu met arabisch geschreven getallen, is het volgende:

• 10 jaar Circus Rens 1978-1997, jubileumboek (van een voormalig kroegeigenaar)
• 100 Wereldwonderen (Manfred Leider)
  
• 1000 Nudes (Uwe Scheid Collection)
• 10.000 Leagues over the sea (William Albert Robinson)
• 20.000 Mijlen onder de zee (Jules Verne)
• the 200 Millionnaire (Weston Martyr: Baas boven baas!)

Natuurlijk zijn er zat boeken die beginnen met acht of negen, maar om daar nu speciaal voor naar de boekhandel te gaan....
Leestip: De macht van het getal, Dudley Sackett (Wereld der Wetenschap, 1966)

AFTH

Ik hoor een interview op de radio met de 'schrijver' A.F.T.H. van der Heijden. Heeft iemand ooit met plezier een boek van hem gelezen? Daar ben ik heel benieuwd naar.

Omgevallen boekenkast

Menige vrouw zou zich nimmer aan overspel hebben gewaagd als de rijkelijke mogelijkheden daarvan haar niet waren geopenbaard door een boek.

"Jarenlang heb ik de gewoonte gehad aantekeningen te maken op losse papiertjes, die ik dan in het boek schreef dat ik toevallig aan het lezen was. Toen het nu op een nacht gebeurde dat ik door ontroering overmand met een onbeheerste beweging een van mijn topzwaar geworden boekenkasten omverstootte, zodat de inhoud zich verspreidde tot in alle hoeken van de kamer, kwamen daarbij uit diverse boeken enkele van die voor het meerendeel allang vergeten schrifturen te voorschijn."

Zo begint Hans van Straten zijn boek De omgevallen boekenkast (Privé domein 133, verschenen in 1988). Na het zorgvuldig leegschudden van al die boeken kwamen ten slotte 600 papiertjes aan het licht, die in dit boek zijn afgedrukt.
Vandaag kreeg ik De omgevallen boekenkast dat 370 pagina's telt met spreuken (zoals boven) en heel veel andere (en andersoortige) korte stukjes toegestuurd. Werkelijk een fundgrabe voor elke boekengek!
Al lijkt mij een omgevallen boekenkast --met de verhuizing in zicht-- eerder een rampscenario dan een inspiratiebron. Maar ik stop dan ook niet zo veel papiertjes (behalve bladwijzers dan) in mijn boeken. Ik ben benieuwd of er boekengekken zijn die dit wél doen en waarover ze dan gaan.

Om het jubileum van de jarige Volkskrant (25.000-ste nummer vandaag) kracht bij te zetten citeer ik nog de volgende fraaie zin (waar ik mij wel in kan vinden):

Communiceren is voor een journalist een levensbehoefte. Geen ambacht kent zoveel kletsmeiers, roddelkousen en kroegpraters.

Een heftige leeservaring

Gisteren heb ik een boek gelezen dat me nog lang bij zal blijven. Het is het dagboek over 1976 van Mensje van Keulen dat onder de titel Alle dagen laat onlangs verschenen is. Ik moet er meteen bijzeggen dat ik om een of andere reden nog nooit iets van haar gelezen had, terwijl ze toch al 34 jaar boeken schrijft...
Alle dagen laat werd door NRC Handelsblad de hemel in geprezen en dat was voor mij aanleiding het boek te kopen (het is overigens fraai gebonden en voorzien van mooie foto's). Een vrouw van bijna 30 beschrijft haar ruzie-huwelijk met een vent die vreemgaat, waarop zij uiteindelijk ("Ik denk de hele dag aan neuken") ook maar vreemdgaat, met de klusjesman. De titel van het boek is niet toevallig: in de Amsterdamse kringen van schrijvers en uitgevers waarin Mensje verkeert, wordt het bijna elke nacht bijna ochtend voor ze, vaak dronken, het bed instapt. Bij het lezen van de enorme hoeveelheden drank die in het boek genuttigd wordt, krijg je bijna plaatsvervangende hoofdpijn! De emoties in haar leven krijgen volop de ruimte in dit dagboek, eerlijk beschrijft ze haar onzekerheden en twijfels en vertelt ze wat ze meemaakt met haar echtgenoot, vrienden en schrijvers als Gerrit Komrij en Hans Warren.

(foto uit het boek)

Het leven van één man loopt als een rode draad door het dagboek. Robert Loesberg, een jonge schrijver met akelig moeilijke karaktertrekken, verliest op 4 mei 1976 de vrouw waarmee hij over een week zou trouwen bij het treinongeluk in Schiedam. Hier kreeg ik het zelf bijna te kwaad. Ik herinner me die dag als van gisteren. Ik zat op school in Vlaardingen toen het nieuws kwam... Drie treinen op elkaar gereden, in de eerste wagon van de sprinter vielen 24 doden. Mijn klasseleraar kwam maar niet opdagen, die dag. De leraar Frans wel, uren te laat. Huilend vertelde hij dat de bewuste leraar, een vriend waarmee hij vaak samen reisde, onder de doden was... Datzelfde jaar en het jaar daarop zouden nog 3 klasgenoten van mij bij verschillende treinongelukken --allemaal op de lijn Vlaardingen-Hoek van Holland-- omkomen. Ik ging gebroken van de Vlaardingse school af.
Met Loesberg ging het intussen steeds slechter: in 1990 stierf hij, 46 jaar jong.
Alle dagen laat is een buitengewoon authentiek boek; je leest het in één adem uit.

Wat ben ik blij dat inmiddels de anti-depressiva zijn uitgevonden...

Yep ik leef nog

Wat voel ik me schuldig: te weten dat mijn blog door veel mensen regelmatig wordt aangeklikt en dan ik, die maar niks nieuws schrijft. Voor velen is het nu vakantie maar helaas voor mij niet: ik ben druk bezig met al het gedoe rondom het verhuizen en de financiële afwikkeling van de hypotheek. Ik wou er maar niet over uitweiden, maar de ABN AMRO is als hypotheekverstrekker beslist geen aanbevolen partner. Ik zou er zo langzamerhand een roman over kunnen schrijven, maar gelukkig heeft Franz Kafka dat al gedaan. Dit alles houdt me zo veel bezig dat ik er niet toe kom om weer eens wat boekigs te doen hiero.
Terwijl er genoeg gebeurt: de boeken stromen binnen, vooral uit de bibliotheek van Boudy Büch. Het komt wel weer goed, maar ff geduld dus....

Mini-verzamelingen (Lucy Irvine)

De afgelopen jaren heb ik allerlei kleine verzamelingen opgezet. Ik noem ze mini-verzamelingen en ik heb er de volgende definitie voor bedacht:

• een klein, enigzins overzichtelijk verzamelgebied;
• één onderwerp;
• liefst bestaande uit verschillende media (boeken, postzegels, geluidsdragers, kleine voorwerpen - memorabilia).

Een mini-verzameling komt voort uit een fascinatie. Die kan tijdelijk zijn, maar is in ieder geval hevig. Dat het tot verzamelen komt, heeft natuurlijk te maken met mijn innerlijke onrust die ik probeer te bezweren door het object van de fascinatie overzichtelijk te maken. Eén van de manieren om dat te bereiken is door het te bezitten.
Talloze mini-verzamelingen zijn inmiddels aangelegd. Sommige min of meer afgesloten - zoals degene die ik vandaag in deze blog voorstel - andere lopen nog. (Boudewijn Büch noem ik nadrukkelijk geen mini-verzameling. Die komt namelijk nooit af en is al zo groot dat je er een klein museum mee zou kunnen vullen.) Ik zal de komende maanden zo nu en dan een mini-verzameling beschrijven.

Mini-verzameling: Lucy Irvine

Ik maakte voor het eerst kennis met Lucy Irvine, een knappe jonge Engelse vrouw, door een groot artikel in NRC Handelsblad van 20 februari 1988, 5 jaar na het verschijnen van haar boek Castaway, waar Weg van alles de Nederlandse vertaling (in 1984) van was. Van dit boek stond een fraaie foto afgedrukt in het NRC-artikel die me onmiddellijk prikkelde, net als het verhaal erbij. In een paar zinnen verteld: In de Radio Times ziet Irvine een advertentie staan met de volgende tekst: 'Writer seeks "wife" for a year on a tropical island.' Ze reageert en ontmoet de schrijver Gerald Kingsland, die zo'n 25 jaar ouder is als zij. Al direct blijkt dat zij heel verschillend over dit avontuur denken, maar ze wagen het er op. Ze vertrekken naar Tuin (spreek uit Toe-wien), een eilandje in de Torres Strait, de zee tussen Noord-Australië en Nieuw-Guinea. De conservatieve Australische regering eist echter dat ze zich alleen op het eiland mogen vestigen als ze een getrouwd paar zijn - dus trouwen ze.

Stel je voor: tropisch eiland, alleen een man en een vrouw samen, alle kleren gaan al de eerste avond uit en Gerald begint de wettelijke rechten op zijn 'vrouw' op te eisen: hij verlangt seks. Lucy ziet dat niet zitten. Wat volgt in het boek van Irvine is een uitermate spannend relaas van hun samenverblijf. Uiteindelijk loopt het allemaal anders en er komt zelfs nog een keertje of twee, drie seks tussen de twee, maar Lucy beschouwt het toch als een mislukt avontuur. Het boek dat zij hierover schrijft (terwijl eigenlijk Gerald de 'schrijver' is) wordt een internationale bestseller.
Ik kocht en las het pas op 8 april 2003. En toen wilde ik álles weten. Ik kocht de oorspronklijke Engelse uitgave (1e druk) op 1 augustus 2004. Daarna las ik het boek dat Lucy later schreef over haar jeugd-ervaringen Runaway, waar je bepaald niet vrolijk van wordt. Nare Britse vriendjes en verkracht door een Griekse lover. Na jaren komt ook Gerald Kingsland met zijn boek: The Islander. Een deel hiervan gaat over het verblijf op Tuin met Lucy en hij vertelt een heel ander verhaal. Over Lucy die vaak raar doet, en over de vele seks die ze hebben. In 1988 werd Castaway, het verhaal door de ogen van Lucy, verfilmd door Nicholas Roeg met Oliver Reed als Gerald en Amanda Donahoe als Lucy. In mei kocht ik het op eBay-Engeland. (Tegenwoordig is Castaway vooral de titel van een film met Tom Hanks, maar die is het dus niet.)
Irvine spint intussen wel garen bij haar avontuur. Ze schreef een derde boek Faraway over haar verblijf op de Solomon Islands. (Castaway, Runaway, Faraway; je kunt zien dat ze een gewillig slachtoffer is van de uitgeef-industrie). Ze bruist nog altijd van energie en geeft lezingen over haar leven en avonturen voor een bedrag van rond de 1500 Euro. Hier is haar website.

Op de foto hieronder mijn Lucy Irvine collectie, haar 3 boeken, het boek van Gerard, en de film. Ik zou Boekengek niet zijn als ik niet alles in gebonden uitgave, 1e druk en met perfect stofomslag had aangeschaft. Tussen de start van deze mini-verzameling en het einde tot nu toe, zat 3 jaar. Het kostte me in totaal ongeveer 67 Euro, dus dat valt reuze mee. Wie de fascinatie voor het verhaal van deze twee mensen op een onbewond eiland wil delen raad ik aan eerst het boek van Irvine te lezen en daarna het boek van Kingsland. Tot slot: Gerald Kingsland overleed in mei 2000, 70 jaar oud - na 5 huwelijken terug gekeerd bij zijn eerste liefde Rosemary. (link)

Hoe verhuis je de inhoud van een huis met 5 kamers waarin alles bij elkaar 28 grotere en kleinere boekenkasten staan? En daarnaast nog heel veel ander papier (oude tijdschriften bij voorbeeld). En tafels, buro's, stoelen, ladenkastjes, vitrinekasten, computers, plus natuurlijk de normale inrichting? En dat allemaal zonder stress?

Lieve help, wat een klus! Het nieuwe huis in Zwolle is gekocht. Het huidige Utregse stekkie was binnen één week voor de vraagprijs (graagprijs, typte ik onwillekeurig) verkocht. Alle financiële hobbels zijn genomen. Alles loopt. Maar het verhuizen, that's another thing. Neem nu die zolder. Er staan drie vage boekenkasten plus de gebruikelijke rotzooi die veel mensen op 'zolder' neerzetten, omdat ze het (nog) niet kunnen weggooien. Ik heb me voorgenomen er dit weekend maar eens tegen aan te gaan, het schijnt namelijk slechts hooguit 30 graden te worden, dus zou ik die kans met beide handen moeten grijpen! Tuurlijk gaat niet alles mee; mijn collectie Rusland, zoals ik al eerder meldde mag de deur uit vóór het verhuizen. Een deel ervan staat op boekwinkeltjes (zoek op de naam van mijn winkeltje: boekengekzolder). Maar ja, al het andere... lijden en afzien & hopen dat ik op een goede dag in september/oktober wakker wordt in een compleet nieuwe bibliotheek. Tot het zover is: niet al te veel blogjes helaas maar steunbetuigingen en ervaringen zijn bijzonder welkom!

Leuke en Nuttige Linken

Eten met poweten Vier maandenoud pas, maar nu al erg leuke en goed gevulde blog/site voor poëzie-liefhebers (en eters)

Behoud van boeken en papier; tips

Boeken repareren, uitgebreide site

Nog een tip: bol.com heeft op het ogenblik een actie waarbij 50 pockets voor 5 euro per stuk te koop zijn (in plaats van 7,50 of meer; er zitten juweeltjes tussen!) Leuk voor je komende vakantie!

Blog-angst

Ik voel me schuldig. Ik schrijf nog zo weinig stukjes voor deze blogs.... En wat nog erger is: ik durf ook niet meer te kijken naar de blogs van mijn vrienden: bibliofilos, weirdomusic, jan anton, rick... en zo voort Als ik ze zou lezen, zou ik de tijd en energie willen hebben om te kunnen reageren als er iets leuks is.

De afgelopen twee maanden ben ik enorm druk geweest met mijn werk. Top-omzetten, dat wel. En ik heb samen met mijn lief een huis in Zwolle gekocht en sinds maandag staat ook mijn eigen huis in Utrecht te koop. Geloof me: huizen kopen en verkopen is een stressvolle aangelegenheid: makelaars, de bank (die vooral), de notaris, bezichtigingen.... En terwijl wij ons best doen om de belachelijk grote papierwinkel die er mee gemoeid is, zo adequaat mogelijk in te vullen, 'vergeten' banken gewoon om de verplichte borgstelling (10% van de aankoopprijs van een huis) op de juiste datum bij de notaris te geven. Eindeloos gebel. ("Nee, de heer xx is op vakantie, kunt u over 2 weken terug bellen?") Van die dingen.
Intussen zit ik eigenlijk helemaal niet om onderwerpen verlegen. Bijzondere boek-aankopen zijn gewoon doorgegaan: nog elke dag komt er iets bij. Maar het ontbreekt me aan energie om er een verhaaltje van te maken.
Ik moet opeens denken aan het verzameld werk van Freud, dat vanaf eind jaren 70 door uitgeverij Boom in een zeer fraaie editie werd uitgegeven. Ik kocht al deze peperdure deeltjes omdat ik in mijn late-adolescentie-knoop zat. En hoopte dat die boeken me zouden verlichten -- maar dat deden ze dus niet. Later heb ik ze allemaal naar De Slegte gebracht...

Woensdagochtend vroeg, op weg naar mijn werk, ben ik bij een filiaal van AKO binnengewandeld -- die is namelijk al vanaf 8 uur open. Had zin in troost. Min of meer op goed geluk kocht ik het boek Publiek Geheim van Bernlef, uitgegeven in de AKO-literatuurprijs serie - die Bernlef won in 1987 -; heel netjes gebonden, en maar 7,95 per deel. Meteen gaan lezen in de rookpauze, en daarna in verloren nachtelijke uurtjes. Het is prachtig, heel beeldend! En het troost werkelijk. Het verhaal doet me denken aan de prachtige roman De gemonteerde vrouw van Jack Nouws uit 1997 ; beide spelen in Boedapest en hebben 'de gebeurtenis' als onderwerp -- bedoeld wordt de inval in Hongarije door de Sovjetunie in 1956.

Al met al zit ik hier weer een stevig stukje neer te pennen en verwachtingen te wekken die ik door alle drukte in mijn kop waarschijnlijk niet waar kan maken. Laat het, om een pastiche te maken, een publiek geheim zijn dat ik een tobber ben maar dat al mijn getob steeds leidt tot een boek. Om te kunnen lezen als troost, ter inspiratie en als verlangen naar het onbestemde Geluk. Waarmee de cirkel weer rond is...

Sinologen, help!

Uit Boudewijn Büch's nalatenschap kocht ik deze stratenatlas van Taiwan. Maar ik zou graag willen weten wat op de cover staat afgedrukt. Is er een sinoloog die dit leest (of ken je er een) die wil helpen?


P.S.: vergeet ook niet uw inzendingen voor de boekenkast-vullingen (zie vorige blog)!

Boekenkastvulling

Over het algemeen heb ik weinig moeite om mijn boekenkasten te vullen; ik vul ze namelijk met boeken. Maar omdat ik probeer rekening te houden met toekomstige uitbreidingen en alles bij mij thematisch is georganiseerd, heb ik hier en daar kleine openingen gemaakt. Door enkele boeken naar achteren te schuiven of een plekje dat vacant is leeg te houden, ontstaat er een soort mini-altaartje waar je iets in kan zetten. Ik noem ze mijn boeken-nisjes. Plekjes die iets verraden over de eigenaar van de kast (naast het feit dat elke boekenkast al een spiegel is van de ziel van de boekenbezitter, natuurlijk).
Ik ken een zeergeleerde fotograaf wiens boeken nauwelijks nog zichtbaar zijn omdat hij overal foto's en ansichtkaarten voor heeft geplaatst. Mij is dat een gruwel, omdat het simpelweg uit de kast halen van een boek hierdoor een gevecht van behendige vingers tegen de zwaartekracht wordt. En die laatste kracht wint, altijd.

De Griekse god Atlas -- zoon van Oceanus -- werd voor zijn steun aan de Titanenstrijd tegen Zeus veroordeeld tot het op zijn schouders dragen van de aarde. Ik kocht bovenstaand beeldje met het oog op plaatsing in mijn atlassenkast, maar die kast moet nog gebouwd bouwen. :-( Intussen torst hij hier de aarde naast enkele boeken van Goethe & Warhol -- in een kast waar alles van Büch afkomstig is.

Een andere opvulling is te vinden bij het einde van de literatuurkast. Van W(ilde) naar Z(ürn) en toen tot het eind van de kastplank, bleef een klein stukje over. Gelukkig had ik nog een wereldbolletje-boekensteun over. Te klein en te gering van gewicht om als steun te dienen, maar precies breed genoeg om het restje plank op te vullen en daardoor de boeken ter linkerzijde te behoeden voor schuinvallen. Zo bezien doet deze globe eigenlijk iets waartoe Atlas veroordeeld werd!

Het laatste voorbeeld is een plankvulling met het oog op uitbreiding. Mijn James Cook-collectie zal never-nooit-niet iets voorstellen, maar ik houd er wel van. Ik wilde Cook eren met een beeld. Daarom heb ik in Engeland een bronzen buste kunnen kopen van een kusntenaar uit Whitby (de haven waar Cook zijn loopbaan begon) en deze buste vult nu de duisternis die veroorzaakt wordt door het verlangen naar nieuwe Cook-boeken.


Het zal vast weer eens veranderen, maar voorlopig is dit mijn boekenkast-lievelingsplekje. En ik kan het niet laten om iedere keer als ik voor deze kast sta, het beeld op mijn handen te wegen en te denken aan enkele van de eilanden die Cook bezocht heeft: Norfolk, Vanuatu, Hawaii, Tahiti...
De droom gaat door...

post scriptum: kijk ook eens op Foto's van Boekenkasten.

De man die uit de hemel viel

Sommige ongelooflijke nare dingen lees je alleen in boeken, of je ziet ze in een film. Het grijpt je aan, sleept je mee, maar uiteindelijk sla je het boek dicht, zet de TV uit en gaat slapen in het besef dat het maar fictie is.

Kleine uitleg: mijn winkelbedrijf is op de begane grond. Daarboven zitten twee verdiepingen waarvan de kamers verhuurd worden aan studentes. Ik ben alleen eigenaar van de begane grond. De wetgeving bepaalt dat er brandtrappen/nooduitgangen moeten zijn en die zijn dan ook vorig jaar aangebracht. Boven ons plaatsje achter de winkel (waar de rokers zitten te roken of waar we genieten van de zon) zit een constructie van een brandtrap met uitstapplateaus. We wisten niet dat op het bovenste niveau vandaag iemand aan het werk was om het raam zodanig aan te passen dat het uitstapplateau op de derde verdieping gemakkelijker te bereiken zou zijn. Om half twaalf stond ik met twee personeelsleden in de achterruimte van de winkel die uitkijkt op het plaatsje. De plaats wordt aan de achterzijde begrensd door een grote schuur. Plotseling hoorden we een schreeuw en lawaai; ik keek naar buiten en zag een man op de rand van de schuur stuiteren en vervolgens op de stenen plaats neerploffen. (Op dat moment wist ik niet wat er gebeurde maar voor de duidelijkheid van het verhaal: het uitstapplateau waarop hij stond te werken brak van de gevel af, hij viel, kwam op de rand van de schuur, waardoor een stukje van het dak afbrak alsmede de dakgoot en plofte vervolgens ruggelings voor onze voeten neer.)

Op dat moment werd alles een film. Een paar mensen stormden naar buiten. Iemand belde 112. Een van mijn medewerksters boog zich over de man en begon te vragen hoe hij heette, of hij wist waar was. De man lag met zijn ogen te rollen en kreunde van de pijn. Hij was nog net bij kennis, maar lag in een idiote houding tegen de schuur aan. Er kwamen geen antwoorden, alleen gekreun. Binnen drie minuten was er een ambulance en 8 politie-mensen. De hele winkel was er vol van. Door de ambulance die voor de winkel stond en de politiewagens werd het verkeer in de de straat gehinderd. Twee agenten probeerden daarom het verkeer te regelen. Drie mensen van de ambulance begonnen de man te onderzoeken en te stabiliseren. Er was sprake van totale verbijstering.

De man die uit de hemel viel was een stevige kerel van een jaar of 40, met een kaal hoofd. Ik moest onmiddellijk denken aan de beelden van de neergeschoten Pim Fortuijn en inwendig bad ik: ooh, God, laat deze man niet voor mijn voeten sterven.

Na drie kwartier was de man stabiel genoeg om vervoerd te worden en werd hij met de ambulance naar het UMC gebracht. Poltiemannen en- vrouwen gingen in en uit, belden met de arbeidsinpectie, de eigenaar van de bovenwoning enzovoort. En ondertussen probeerden we met zijn vieren ook nog de winkel draaiende te houden.

Toen gebeurde er iets dat me eigenlijk nog het meest schokte. De doorgang in de straat was beperkt door een ambulance en politie. Er stond een rij van pakweg 10 auto's. De politie besloot dat deze auto's achteruit moesten rijden om de weg vrij te maken. Op dat moment kwam er uit tegengestelde richting een begrafenisstoet aan bestaande uit een lijkwagen en 6 volgauto's. (Sommige dingen klinken ongeloofwaardig als je ze in een boek zou zetten, en ondertussen gebeuren ze vooor mijn ogen.)
Uit de voorste auto van de wachtende rij stapte een vrouw van een jaar of 40 (type zelfstandig, zal ik maar zeggen) die vond dat ze er gewoon recht op had om door te rijden. Ze begon te schreeuwen tegen de politie, terwijl ze zag dat haar weg versperd werd door politie-auto's, een ambulance en een rouwstoet. Maar nee, ze moest en zóu doorrijden. Wat een ongelooflijk kutwijf! Zo iemand zou je toch met haar hoofd tegen een muur willen slaan? Achterin de rij auto's stapte ook nog een opgewonden standje uit. Een man die zijn kinderen beslist om 12 uur precies van school moest halen en niet bereid was om een paar metertjes terug te rijden om de weg vrij te houden voor de hulpdiensten en de rouwstoet en daardoor drie minuutjes later bij zijn kindertjes aan te komen.

Dat vind ik zó schokkend, dat mensen in Nederland zó alleen maar bezig zijn met zichzelf en hun eigen behoefte-bevrediging dat ze geen oog meer hebben voor de werkelijkheid. Dit soort mensen wens ik persoonlijk een spoedige en vooral pijnlijke dood toe. Later sprak ik met een agent die me vertelde dat dit voor hem ook het moeilijkste aspect was: opgewonden onredelijke mensen. En dat de situatie sinds "9/11" erg verhard is.

Ik rond het verhaal af. Binnen een uur na het gebeuren kwam er een erg aardige medewerkster van Slachtofferhulp naar de zaak. Er is namelijk een speciaal project om medewerkers van een winkel die getroffen wordt door een traumatische ervaring bij te staan. Ik vond dat heel positief. Ze raadde onder meer aan om er zoveel mogelijk over te praten. Dat doe ik dus bij deze op dit boekenblogje.

Ik voel me triest, de man die uit de hemel viel heeft het gered. We kregen later vandaag het bericht dat hij het wonderlijk wel heeft overleefd met alleen een uit de kom geschoten heup. Maar dat takkewijf dat niet snel genoeg kon doorrijden vormt het bewijs dat wij allen leven in een doorgedraaide samenleving waarin alles gericht is op eigen bevrediging. Triest, erg triest.

De Zwolse Boekenmarkt

Afgelopen zondagochtend -- ik was bij P., in Zwolle -- kreeg ik te horen dat we ergens heen zouden gaan, maar dat ik niet mocht weten waarheen. Het moest een verrassing blijven. Het enige dat ik uit haar kreeg, was dat het (1) in Zwolle was en (2) dat ik geen speciale voorbereidingen behoefde te treffen en (3) dat er geen familieleden of andere mensen bij betrokken waren. Dat laatste stelde me definitief gerust.
Zo kwam ik om twaalf uur geheel onverwacht op de Zwolse boekenmarkt terecht -- een evenement waarvan ik helemaal niet op de hoogte was. Nu moet je weten dat mijn vriendin P. absoluut geen boekenliefhebster is; haar opoffering om tweeënhalf uur naast mij langs boekenstalletjes te sjouwen mag wel een pluim verdienen!

De Zwolse boekenmarkt, die ieder jaar plaats vindt, heeft een grote kwaliteit; dat kan ik u, boekenliefhebbers, zeker meedelen. Veel standhouders kende ik al van de markten in Deventer (die een ramp is overigens) en van Dordrecht -- die in mijn opinie de beste is. Maar als gezegd: de kwaliteit van de aangeboden boeken was hoog. Ik kwam, ondanks de koude, met een setje leuke boeken thuis:

• een schelpen-handboek dat we meteen konden gebruiken gezien onze op het eiland La Graciosa verzamelde schelpen (zie foto) wel konden gebruiken (7,95)
  
  
• Battus: De encyclopedie (1,50)
• Alan Moorehead: Darwin en de Beagle (10,00)
• Maarten Troost: Het sexleven van de kannibalen (over leven op Tarawa, een eiland van Kiribati) -- heerlijk boek, al bijna uitgelezen (12,95)
• Denoon (et al): A History Of Australia, New Zealand, And The Pacific (10,00)

Maar de mooiste aanschaf was de prachtuitgave Napoléon door G. Lacour-Gayet uit 1921. Dit prachtige zware boekwerk uit 1921 [23 x 30 x 5 cm, 2 kilo] bevat namelijk tientallen schitterende kleurenlitho's. Plus tientallen andere illustraties. De prijs was slechts 50 euro, waarop ik, hebberig én gierig als ik opeens was, met succes 5 euro heb afgedingd.
Een zeer fraaie aanvulling op mijn piepkleine (ca. 40 boeken tellende) Napoleon-verzameling. Ik ben er buitengewoon mee in mijn nopjes en kan niet anders zeggen dan: volgend jaar opnieuw naar de Zwolse Boekenmarkt!


Met dank aan P.

De Duif en Napoleon

1. De Duif
Dat ik dit nog kan schrijven mag een klein wonder heten. Toen ik vanmorgen de fietstunnel uit reed zag ik twee duiven recht op me af komen. Ik fietste uit het donker het licht in, zij vlogen op het donker af. In een fractie van een seconde reageerde ik door te bukken. De eerste duif raakte met een vleugeltip mijn haar, maar de tweede kon me minder goed ontwijken. Met grote snelheid en met zijn volle gewicht dreunde hij tegen mijn slaap en voorhoofd. Om daarna wegstuiterend en opnieuw evenwicht te hervinden door te vliegen. Geschrokken en misschien verwond - dat weet ik niet. De eerste paar seconden geloofde ik niet wat er gebeurd was, maar toen het tot me doordrong besefte ik dat ik geluk had gehad. Als het pondje duif (denk aan een pond biefstuk om je er een voorstelling van te maken) niet met zijn buik maar met zijn poten of snavel tegen mijn oog was gevlogen, zou ik nu een braiile-computer nodig hebben gehad om dit te typen.
Ik heb er gelukkig niets aan over gehouden, behalve een bijzonder zeldzame ervaring. Vandaag heb ik nog verschillende keren moeten terug denken aan die ongelukkige duif. Zou hij er behalve tunnelangst nog lichamelijke schade aan over gehouden hebben?


2. Napoléon

Waar het staat in Büch's werken kan ik zo niet zeggen, maar ik meen zeker te weten dat Boudewijn kort voor zijn dood zichzelf beklaagde over het feit dat het maar niet wilde opschieten met de uitgave van de complete verzamelde brieven van Napoléon Bonaparte. BB heeft het inderdaad niet mee mogen maken, want pas in 2004 zag het eerste deel van de Correspondance Générale het licht. Op boekgebied is dit een onderneming die haar gelijke niet kent. Goethe zinkt er bij in het niet. Het moet dan ook wel in Frankrijk gebeuren, want de Fransen zijn megalomaan als het om dit soort dingen gaat.
Stel je voor: Napoléon schreef in zijn leven zo'n 50.000 brieven en andere documenten. Deze worden allemaal - en ik herhaal allemaal - in één mega-uitgave, volledig geannoteerd uitgegeven door het Franse uitgevershuis Fayard. Een paar weken geleden kreeg ik de eerste 2 delen door Amazon.fr thuisgestuurd. Per deel een dikke 2000 brieven, 1200-1500 pagina's, uitvoerige annotaties, kaarten, registers (het personenregister alleen al beslaat op 1 deel 72 pagina's!) en ga zo maar door. Kwijl kwijl kwijl. Mijn frans is abominabel. Ik zal nooit, maar dan ook echt nooit deze boekwerken (er zijn 12 delen begroot, maar het kunnen er ook meer worden; de laatste zou in 2010 moeten verschijnen) volledig lezen. Alleen maar in grasduinen en kwijlen (niet boven het boek, begrijp me goed -- ik lees het met een zakdoekje voor mijn mond) en me verwonderen over het genie Napoléon en deze genieuze uitgevers-onderneming. Dit is het ultieme boekengenot, en ik ben er bij. Daarom ben ik gelukkig.
Op de foto heb ik mijn eerste twee delen geportretteerd, met mijn buste van Napoléon erbij, die ik speciaal voor de gelegenheid uit z'n vitrinekast heb gehaald.
En vandaag heb ik het derde deel besteld in Frankrijk.
Bezorging per postduif zou het mooiste zijn, daarmee zou ik de fransen pas écht een plezier doen, maar geloof me, ik heb echt effe genoeg van Les Pigeons!

De Bultkroos Code

Na het succes van het boek, binnenkort ook als film!
Naar verluidt zal De Bultkroos Code op 15 september 2006 te Zwolle in première gaan. Het schrijvers-echtpaar deelde dit op 19 mei mede. Kraakt u de code? Weet u waar de clue's van dit geheimzinnige bericht liggen? Reageer nu en maak kans op een uitnodiging voor het première-feest!

aanwijzingen:

• De bemiddelaar heeft een lange stok.
• Het getal is een priemgetal.
• Het tweede cijfer van het getal is het grootste getal dat in een Sudoku kan voorkomen.
• Er is een taxibedrijf in de buurt.

Een treurniswekkende hotel-bibliotheek

Zoals ik eerder beloofd heb zou ik terug komen op het thema: wat lezen mensen aan de rand van het zwembad op hun vakantiebestemming?
P. en ik zijn vannacht terug gekomen van Lanzarote en de komende blogs zul je er zeker meer over lezen, maar het thema hotel-bibliotheek wou ik je niet onthouden.
Olé, de eerste foto:

Een doorsneel hotel-biepje bestaat meestal uit niet meer dan een plankje of kastje in de buurt van de plek waar de informatie-mappen van de touroperators liggen. In dit geval, zoals je boven kunt zien, is daarvoor een echte kast getimmerd: in de verticale vakken horen de mappen te staan -- horen, want voor het gemak liggen ze al jaren op de balie.
Spiedend op het zwembad-terras constateerde ik dat de zon-aanbidders (v/m) ofwel gewoon lagen te zonnen of aan het puzzelen waren (uitsluitend Sudoku's; de uitgevers van de Zweedse puzzels -tot nu toe favoriet- hebben het nakijken) of aan het lezen. Jeffrey Archer, Higgins, dat soort auteurs.
Het allertriestse dieptepunt wordt geleverd door onderstaande foto (ik hoop dat je hem tot leesbare proporties kunt vergroten): hieruit blijkt dat klip en klaar dat wat vakantiegangers meenemen om te lezen en niet mee terug wil nemen van het allerlaagste literaire nivo is!
Verrast ben ik hierdoor niet, alleen teleurgesteld. Want potverdorie: ben je eindelijk in de gelegenheid om één of twee hele weken lang te lezen, en dan pak je het simpelste wat er is!
Ach, ik zal het wel niet begrijpen.

(klik op de foto om leesbaar te vergroten)

Hoewel ik acht jaar geleden Spanje heb ontdekt als een heerlijke vakantiebestemming, kan ik toch nog steeds niet wennen aan de Spaanse opvatting van klantvriendelijkeheid en begrip.
Voorbeeld: je bestelt zeer expliciet (ik heb het zelfs eens opgeschreven!) een vino blanco dulce (zoete witte wijn) en krijgt een droge.
(2) Je vraagt om een stoel in het vliegtuig met extra beenruimte (het Spaanse meisje dat incheckt knikt instemmend en begrijpend) en je krijgt de meest krappe zitplaats die er voorhanden is, in het midden van een Boeing 737. Als ik in Spanje zou vragen: brengt u mij, tegen elke kosten, een fles champagne voor mij en mijn vrouw, een Roll Royce met chauffeur en breng ons daarmee naar een vorstelijke suite,.... dan eindig je op een goor peeskamertje tweehoog achter.
Het beste wat je kunt doen in Spanje is: alles negeren en genieten van landschap, zon en leven. En precies dat hebben we gedaan!

Crimineel boek!

Soms koop ik boeken met als enige reden dat het boek mogelijk verboden zal worden. Vandaag heb ik om die reden het boek De Endstra-tapes gekocht (slechts 15 euro, 351 pagina's dik). Wie het nieuws een beetje volgt, zal wel weten dat de op 17 mei 2004 vermoorde vastgoedmagnaat (mooi woord - slecht beroep) WILLEM ENDSTRA in 2003 in het diepste geheim 15 lange gesprekken met rechercheurs van de Ciminiele Inlichtingendienst heeft gevoerd. De neerslag van deze gesprekken, vormt momenteel het belangrijkste bewijs tegen super-crimineel WILLEM HOLLEEDER, de voormalig Heineken-ontvoerder en na zijn vrijlating opnieuw een van de godfathers van de polder-maffia. Het boek --ik heb er tot nu toe flarden van gelezen-- biedt een uniek kijkje in de wereld die wij tot nu toe alleen kennen uit misdaadromans. Maar dit is bloedserieus echt! Het Openbaar Ministerie, zo staat vandaag in alle kranten, zit behoorlijk in z'n maag met de verschijning van deze uiterst vertrouwelijke informatie [waar hebben we dat eerder gehoord?] en bekijkt of het boek uit de handel genomen kan worden. Intussen is het genieten geblazen. Mede vanwege de relatie tussen JAN DIRK PAARLBERG (de grootste witwasser van Nederland, volgens Endstra) en NEELIE SMIT, u weet wel, die dame om wie zóveel luchtjes hangen dat de SMIT-tapes wel uiteindelijk in een driedelige cassette zal moeten verschijnen!!! Gauw kopen dit boek, vóór het verboden wordt!
Uw misdaad-recensent: B. te Blogspot.com

98 Vulkanen

Over iets meer dan week is het zover, dan reis ik voor de 4e keer (en voor de 2e keer met P.) naar Lanzarote, het eiland met 98 vulkanen.
Als je een auto-commerical ziet in een schitterend landschap met bergen / vulkanen / kronkelwegen / rode kleuren, dan is het geheid opgenomen op Lanzarote. Hetzelfde geldt voor veel SciFi films die buitenaardse planeten verbeelden. Lanzarote is buitenaards. Als je er gevoelig voor bent, merk je het al op het moment dat je aankomt: hier heerst een verstilde, sacrale sfeer. Het hangt in de lucht, het toerisme kan dat niet verhullen.
Een weekje bijkomen van de drukte, mijn rugpijn laten behandelen door niks te doen in de zon, te zwemmen, en de mogelijkheid tot veel lezen en talloze recent aangeschafte DVD's bekijken.
Na het gebruikelijke gedoe rondom gewenste comfortabele vluchttijden (ik vrees dat ik eerst écht rijk moet worden om verstoken te blijven van vliegen op idiote tijdstippen) heb ik ingestemd met een heenreis waarbij we in de avond aankomen en midden in de nacht terugkomen op Schiphol. Er waren gewoon geen betaalbare alternatieven.


Behalve het eerder genoemde is er nog een belangrijk verschil tussen NL en Lanzarote: op dat eiland is het namelijk altijd mooi weer. Soms regent het er een paar jaar niet. Wat wind en 25 graden, ideaal! Ik word snel depressief van de Nederlandse lente & zomer. Hoe vaak gebeurt het niet, dat door de week de zon schijnt en het warm is en het in het weekend het koud is en regent? Ik heb er een vrijwel sluitende theorie over, maar daar wil ik jullie vandaag maar niet mee lastig vallen. In ieder geval heb ik het wel weer gehad na de laatste 3 koude, natte, sombere weekends. Up we go!

Bibliotheek-organisatie

Al sinds de jaren tachtig houd ik me bezig met een ideale manier om mijn bibliotheek te organiseren. Ik ben begonnen door eerst eens wat te lezen over dit onderwerp; dat werd het boek Bibliotheek en documentatie van prof. Th.P. Loosjes, een Handboek ten dienste van de opleidingen (opleiding bibliotheekwetenschap wel te verstaan). Jong, ambitieus en een tikkeltje te wild zoals ik toen was, paste ik al het geleerde meteen in de praktijk toe: ik voorzag mijn boeken zelfs van buitengewoon ingewikkelde signaturen (een signatuur is een uniek nummer dat de plaats van een boek in een verzameling bepaalt). Ik plakte zelfs stickers op de ruggen! Door de jaren heen heb ik deze slechte gewoonte afgeleerd -- het was ook uiterst onpraktisch -- en heb ik het systeem overgenomen dat voor de boekhandels is ontwikkeld: de NUGI (= Nederlandse Uniforme Genre Indeling). Dit is een 3-cijferige code die boekhandels helpt om ingekochte boeken in de juiste kast te plaatsen. (Kijk in een ca. 5-20 jaar oud Nederlands boek en je vind die code afgedrukt op bladzijde 4.) Voorbeelden:

300 = Nederlandse literaire romans, verhalen en novellen
301 = vertaalde literaire romans, verhalen en novellen
...
470 = reisbeschrijvingen
471 = reis- en taalgidsen (ook culturele)
enzovoort.

Al mijn boeken in de database zijn voorzien van die code. De NUGI is op 1 april 2002 vervangen door de NUR (Nederlandstalige Uniforme Rubrieksindeling). De NUGI was veel te vaag en beperkt, met name als het gaat om nieuwe media.
Anyway, om een lang verhaal kort te maken: mijn bibliotheek is globaal ingedeeld volgens NUGI. Omdat mijn bibliotheek een aantal thema's bevat waarop ik flink verzamel, kan ik niet toe met gewoon '470 = reisbeschrijvingen'. Daarom organiseer ik dat onderwerp tevens op land/regio. De pakweg 450 boeken op dit gebied zijn in de nieuwe boekenkamer op deze wijze geordend. Maar van het ene gebied heb ik bijv. 5 boeken en van een ander wel 40. Om alles toch ordelijk en terugvindbaar (het kern-criterium) te organiseren heb ik plankruiters gemaakt. Geen van de in de handel beschikbare systemen vond ik mooi of handig -- ze zijn namelijk allemaal gericht op openbare- of schoolbibliotheken en dus uiterst vandaalbestendig en ook nog leesbaar op 10 meter afstand. Stickers op planken kan niet, want een boekenverzameling groeit en wijzigt. Daarom heb ik nu hardkartonnen steekkaarten gemaakt die ik op elke willekeurige plaats tussen 2 boeken kan plaatsen om een nieuw onderwerp aan te duiden.
Een beeld zegt meer dan duizend woorden:


De steekkaarten zijn gemaakt van 700 grams grijsbord (1,7 mm dik), met daarop een sticker geprint in de kleur (ongeveer) van de boekenkast. De afmetingen zijn 210 x 74 mm, met een uitsparing ter grootte van de hoogte van de boekenplank (18 mm.)

De kaart ziet er zo uit:



De kaart heeft dezelfde tekst aan 2 kanten; van de andere kant af gezien ziet het er zo uit, en hier kun je ook goed zien hoe deze oplossing voor een verzamel-probleem harmonieert met boeken, planken, en met mijn gevoel.


Want DIT (hieronder) willen we toch niet als boekengekken?