vrijdag 27 april 2007

Weer een stukje van Boudewijn

Ik lees opnieuw Eenzaam, het tweede eilandenboek van Boudewijn Büch uit 1992. In het hoofdstuk Het vuurtorengevoel beschrijft hij op de vertrouwde en van veel bronnen voorziene wijze over zijn zoektocht naar eenzame vuurtorentjes. Vooral die van Kaap Hoorn Eiland bij Vuurland zou hij graag eens willen zien.
Op bladzijde 176 gaat het zo:
Een paar maanden na mijn eerste, mislukte Vuurlandse missie scharrelde ik op het Caribische Trinidad rond. In een boekhandel stond een man druk Engels te praten met een onmiskenbaar Trinidadse tongval. Uit het afgeluisterde gesprek begreep ik dat de man een plaatselijke beroemdheid moest zijn, dat hij al twee zeezeilersboeken geschreven had en dat hij nu zijn derde, in eigen beheer uitgegeven, boek aan de boekhandel wilde slijten. Toen de man de winkel verlaten had -- hij was er in geslaagd tien exemplaren in commissie achter te laten — vroeg ik de boekverkoper of ik even een blik mocht slaan in het kersvers gebrachte boek. De schrijver heette Harold La Borde en zijn werkje (drieënzeventig bladzijden dun, met gruwzaam proza gevuld en met nog slechtere foto's geïllustreerd) was Lonely oceans south. A voyage to Cape Horn (1989) getiteld. Harold La Borde zegt zelf in het boekje -- dat ik natuurlijk kocht -- dat hij de eerste Trinidad-and-Tobagian is die om Kaap Hoorn zeilde [...] en toen ik mij La Bordes gezeil realiseerde, stormde ik naar buiten.
'Meneer La Borde, hoe ziet de vuurtoren op Kaap Hoorn eruit?' had ik hem willen vragen, maar de zeiler was in de drukte van de Trinidadse hoofdstad Port-of-Spain verdwenen. Op de foto's in zijn boekje valt ondertussen geen lichtbaken of vuurtoren te bespeuren.
Harold La Borde......., ergens begon zachtjes een belletje te rinkelen. Die naam heb ik ooit eens op mijn toetsenbord getypt, het is vreemd, maar zoiets kun je je herinneren. Ik startte de database van mijn boeken op, sorteerde op auteur en daar vond ik de titel Lonely Oceans South: gekocht op 26 augustus 2006 van een bekende verzamelaar en ja, het was 'm, het boek dat BB op Trinidad & Tobago gekocht had, voor 40 Trinidad-dollars, zo blijkt uit een potloodprijsje in het boek.
Aan de binnenzijde van het omslag staat een kleine aantekening in het mij zo vertrouwde handschrift:


Met andere woorden: Port of Spain (de hoofdstad van Trinidad & Tobago) 2 april 1990...
Op het moment dat ik deze ontdekking doe gaat echt álles in mij stromen: herkenning, blijdschap, euforie, opwinding, literatuur die tot leven komt, en ga zo maar door. Ik heb wéér een klein stukje van Boudewijn Büch te pakken en opnieuw een bewijs dat BB in zijn non-fictie werk buitengewoon trouw was aan de waarheid.
Hoe meer ik bezit van Boudewijn, hoe groter mijn bewondering of fascinatie wordt.
Ik ben een gelukkig boekenmens.

zaterdag 14 april 2007

Een kast gaat open

Op 2 maart meldde ik op deze blog een kabinet van Boudewijn Büch te hebben gekocht. Op deze fraaie zomerdag (waarom zou je nog naar een eiland in de Stille Zuidzee willen verhuizen? Niet voor het weer, in ieder geval) -- op deze zonovergoten dag dus, doe ik voor de lezers de kast op een kier.
Meer dan 100 voorwerpen van over de hele wereld zijn in dit engelse walnoothouten kabinet ten toon gesteld. Alle voorwerpen zijn door Boudewijn Büch zelf gekocht op zijn tientallen reizen naar de uithoeken van de wereld.

En nu staat het dus in een huiskamer in Zwolle. De voorwerpen (een niet volledige lijst) zijn afkomstig uit Duitsland, Namibië, Nieuwzeeland, Australië, de Falklandeilanden, vele locaties in de VS, Brazilië, en verschillende eilanden in de zo zonnige maar ook langzaam door de klimaatveranderingen verdrinkende Stille Zuidzee.
De waarde van de voorwerpen varieert: van simpele souvenirs uit museumwinkels à $ 3 tot redelijk kostbare muntsets en memorabilia van rond de $ 50. Van enkele voorwerpen is de waarde een stuk hoger.
Er zijn postzegels en ansichtkaarten, emblemen om op je jas te strijken, miniatuurfiguren, fossielen, houtsnijwerk, prentjes, horloges, glazen en ga zo maar door. Het bijzondere is dat écht alles te herleiden is tot zijn boeken en TV-uitzendingen van De Wereld van Boudewijn Büch.
In de video die veilinghuis Sotheby's na het overlijden van Boudewijn Büch heeft gemaakt is deze kast ook te zien, net zo compleet als ik hem hier heb.


Enkele thema's zijn ruim vertegenwoordigd: Thomas Edison, de uitvinder van de gloeilamp (uitzending op 28 oktober 1995, niet op DVD) en Mark Twain, om er twee te noemen (op DVD, De wereld van.... -- maar ik kan even niet vinden welke disc).


Het doet me wel wat, zo te 'spelen' met deze voorwerpen, die stuk voor stuk een historie hebben en door Boudewijn, al mopperend stel ik me voor, ooit op verre luchthavens tegen betaling i.v.m. overgewicht, naar Nederland zijn vervoerd. Naar Amsterdam, naar Den Haag en ten slotte naar hiero.
Hij zal wel moe zijn geweest na elke lange reis en bij thuiskomst de uitgeputte voeten op een voetenbankje hebben neergelegd. Het is pure speculatie natuurlijk, maar het ZOU dit bankje geweest kunnen zijn -- het komt namelijk óók uit BB's huis en staat nu voor mij klaar.
Eindelijk na weken weer eens wat geschreven hier.
Nu even uitrusten.

zondag 1 april 2007

Lezen op vakantie?

Vorig weekend was ik met P. in Barcelona. Het was een 4-daags kadootje van haar aan mij en omdat ze natuurlijk weet dat ik gek ben op bootjes, had ze in plaats van een hotelkamer een klein jachtje gehuurd, 12 meter lang, dat gedurende deze tijd geheel tot onze beschikking stond. Het jacht, dat de toepasselijke naam Paula I droeg, lag afgemeerd in Port Vell, de oude haven van Barcelona, temidden van honderden andere plezierbootjes.


Hoewel het koud was, hebben we 4 heerlijke dagen gehad. Voor het eerst mocht ik het genoegen smaken aan boord van een klein schip te leven, al was het dan afgemeerd en mochten we er niet mee varen. Het leven aan boord kwam vooral neer op veel bukken en je klein maken, maar na anderhalve dag ben je al gewend aan de beperkte bewegingsruimte en stoot je je hoofd nog maar 3 keer per dag en je scheenbeen slechts 2 x, maar dan wel aan een supergemene tafel- of bankhoek. Voor onze sanitaire uitspattingen dienden we gebruik te maken van de wc- en douchevoorzieningen in de haven – overigens geheel met hekken en bewaking afgesloten van de stad, wat wel een prettig idee is. Zo werd het dus een beetje kamperen tegen 4-sterren tarieven.
Aan boord hadden we niettemin een koelkast (belangrijk!) en een gasfornuisje. Plus een TV, DVD en een radio. En 6 slaapplaatsen.


Vlak voor vertrek naar Spanje had ik gezien dat het weer in BCN niet al te best was (12-15 graden) en dus had ik de 4 boeken in mijn bagage (afgezien van 2 reisgidsen en een Spaans woordenboek) op Schiphol aangevuld met twee andere. Dit was wat ik bij me had:
  • Bill Bryson: Een kleine geschiedenis van alles (606 pag.)
  • Gerrit Komrij: Humeuren en temperamenten (207 pag.)
  • Ralph Lee Woodward: Robinson Crusoe’s Island; A history of the Juan Fernández Islands 267 pag.)
  • Cees Nooteboom: Het volgende verhaal (het boekenweekgeschenk van 1991, 92 pag.)
  • Marlies Dekkers & Heleen van Royen: Stout (eigenlijk van P.)
  • en het boekenweekgeschenk: De Brug van Geert Mak (91 pag.)
In het vliegtuig heb je in principe zeeën van tijd, maar op een of andere manier zit ik altijd uit het raampje te staren of naar het gedoe van de stewardessen te kijken zoals die hun trolleys door het smalle gangpad duwen. Na anderhalve Soduku en een beetje bladeren in krant of boek sta je alweer aan de grond. De rest van de vakantie was het vooral veel lopen, bezienswaardigheden bekijken, restaurants zoeken, bibberend op terrasjes broodjes eten, koffie drinken en een glaasje wijn. Maar lezen, ho maar! En als we ’s avonds doodmoe naar onze kooi gingen lukte het me nog nét om een paar bladzijden in Komrij te lezen voordat het zachte schommelen van de boot me in slaap wiegde – daarbij geholpen door de fles wijn die ik bij het eten bestelde en die niet meer dan € 5,90 bleek te kosten. (Kom daar in Nederland eens om!)
Zo kwamen we maandagavond terug op onze nationale luchthaven: met extra kilo’s Gaudí-souvenirs, maar ongelezen boeken. Ik heb welgeteld een bladzijde of 30 gelezen.
En verdorie, zo gaat het altijd op vakantie: ik sleep kilo’s boeken mee uit angst voor verveling, maar – hoewel ik me soms verveel, vooral in het vliegtuig – lukt het me maar niet eens stevig door te lezen. Ben ik de enige die hieronder lijdt? Wie het weet mag het zeggen!