woensdag 30 september 2009

Helter Skelter (2)

Soms kom je toevallig iets tegen waarvan je het bestaan niet meer wist, maar wanneer je het eenmaal weer vóór je ziet weet je dat je het nooit was vergeten. De harde schijf in je hoofd begint namelijk gewoon weer te werken.

Vandaag kwam ik in een van mijn boeken-spelonken het boek Wij vermoordden Sharon Tate tegen dat in 1970 verscheen, kort na de moord dus. Het bevat delen van de bekentenis van Susan Atkins (opgetekend door journalist / schrijver Lawrence Schiller) en is gruwelijk om te lezen. Veel gruwelijker dan een roman van Mo Hayder bij voorbeeld: omdat het waar gebeurd is en niet verzonnen.

Ik kocht dit boekje van 134 pagina's op 29 januari 1988 voor 2 gulden, zo blijkt uit mijn database. Vandaag heb ik doorgebladerd en hier en daar een alinea gelezen. Het is een mooi vormgegeven boekje trouwens, in een typische jaren 70 vormgeving.
Vier dagen na mijn aankoop, op 2 februari 1988, stond in het dagblad Trouw een artikeltje met de kop Twee jaar cel en TBR na 'beestachtige' moord. Twee 18-jarige jongens (18!) werden tot deze straf veroordeeld na de moord op de 42-jarige Cornelis van Nimwegen in diens huis in Amsterdam. Ik weet dat omdat ik dit stukje uit de krant heb geknipt en voorin het boek over Sharon Tate heb gestoken. Een citaat:
"De man werd in elkaar geslagen, gewurgd en doorzeefd met kogels. Motief was het stelen van de stereo-apparatuur van de man. (...) Bij de moord bleek het tweetal geïnspireerd te zijn geweest door de muziek Helter Skelter van de Beatles."
Over deze brute moord heb ik in mijn bescheiden true crime-archief niets terug kunnen vinden. Ook internet leverde niets op. De daders van toen moeten nu ongeveer 39 zijn en lopen waarschijnlijk al lang weer vrij rond.
Wat zou het interessant zijn om het hele verhaal achter deze moord (het slachtoffer en de daders) te weten te komen en daarover een boek te schrijven! Sharon Tate wordt nooit vergeten maar die vermoorde meneer uit Amsterdam herinnert, behalve zijn familie, niemand meer. Tragisch!


zondag 27 september 2009

Helter Skelter

Vrijdag werd bekend dat Susan Atkins, een van de moordenaars van Sharon Tate (die gehuwd was met regisseur Roman Polanski) op 61-jarige leeftijd in de gevangenis aan een hersentumor is overleden. Atkins behoorde tot de 'Manson family', de groep volgelingen van de psychopaat Charles Manson (nog steeds in de gevangenis, 75 jaar oud).
De afschuwelijke moordpartij in het huis van Polanski in Californië vond plaats op 8 augustus 1969, iets meer dan veertig jaar geleden. Vijf personen werden afgeslacht; Polanski zelf was in Europa. De moordzaak heeft ongekende publiciteit gegenereerd en er is een halve bibliotheek over vol geschreven.

En vandaag, twee dagen nadat ik een aankondiging plaatste dat ik een blogje over Susan Atkins zou schrijven, werd regisseur Roman Polanski -- thans Frans staatsburger -- in Zwitserland gearresteerd op verzoek van de VS waar hij al meer dertig jaar gezocht wordt voor een zedenzaak. Zo verknoopt de actualiteit mijn oorspronkelijke plannen tot een verwarrend verhaal. Geschiedenis ontstaat hier!

De Tate-LaBianca moorden zoals ze officieel zijn gaan heten, hebben me altijd gefascineerd vanwege de gruwelijkheid waarmee de moorden werden uitgevoerd (de details kun je makkelijk op internet vinden - ik wil je niet misselijk maken). Ik heb een groot voorstellingsvermogen maar de gruwelijkheid kan ik niet begrijpen. Daarnaast hangt er een hele cult-sfeer om de moorden heen. Zo schreef Susan Atkins met het bloed van Sharon Tate het woord PIG op de muur en een ander schreef, ook in bloed, Helter Skelter op de spierwitte wand. Helter Skelter is een song van The Beatles. Charles Manson had daar een nogal huiveringwekkende interpretatie van.

Het absoluut beste boek dat je over deze hele zaak kunt lezen is Vincent Bugliosi's Helter Skelter: The True Story Of The Manson Murders.
Bugliosi was de aanklager in de Mansonzaak en hij schreef dit 687 pagina's tellende boek dat algemeen als de beste bron wordt beschouwd. Ik bezit de Easton Press editie, gesigneerd door Bugliosi himself, met zijn vrouw als getuige....



Susan Atkins beschreef háár versie van de moorden en haar leven daarna in de gevangenis in een boek getiteld Child of Satan, Child of God. Ik ben er nog niet aan toe gekomen het te lezen en misschien heb ik er ook geen zin meer in. Normaal gesproken geef ik meestal een scan van de voorkant van het boek weer, maar in dit geval is de achterkant van deze eerste druk uit 1977 interessanter. (klik voor een leesbare versie)



Tot slot: A.F.Th. schreef in 2007 de roman Het Schervengericht, gebaseerd op de Tate-Labianca moorden. Deze pil van 1051 pagina's ligt op één van mijn 'nog te lezen' stapels. Ik denk dat ik hem daar lekker ongelezen laat liggen of via bol.com weer probeer te verkopen. Want zeg nou zelf: heb jij ooit met plezier een boek van A.F.Th. gelezen?

vrijdag 25 september 2009

aankondiging: Susan Atkins

Komend weekend een bijdrage over Susan Atkins, één van de moordenaars van Sharon Tate.
Susan Atkins stierf gisteren, 24 september, in de gevangenis.

Veertig jaar zijn verstreken sinds deze afschuwelijke slachtpartij. Inmiddels zijn bibliotheken vol geschreven over de Manson Family. Wat kan ik daar nog aan toevoegen?
Lees het binnenkort op deze blog!

woensdag 16 september 2009

Prinsjesdag en St. Kilda

Iedere zes jaar valt mijn verjaardag op Prinsjesdag. Als republikein met warme gevoelens voor ZKH Willem Alexander en diens bevallige vrouw Maxima Zorregieta zegt het Haagse vertoon met de gouden koets mij weinig, maar wanneer mijn verjaardag op Prinsjesdag valt, zoals dit jaar, dan voel ik mezelf een prins. Een Boekenprins dus, en prinsen krijgen mooie cadeautjes. Gezien de financiële crisis moest ik dit jaar wat zuunigjes aan doen, maar ik heb mezelf toch een vorstelijk pakketje boeken cadeau weten te doen.

Bij amazon.co.uk, de Britse variant van Amazon, heb ik vier boeken en een fraaie geografische kaart van St. Kilda besteld plus een boek over alle Schotse eilanden (en dat zijn er veel, héél veel). Het laatste is nog niet gearriveerd, de rest wel.

 
(St. Kilda. foto: M.J. Richardson)
St. Kilda ligt ongeveer 140 buiten de kust van Schotland en is daarmee het meest veraf gelegen eiland van het Britse vasteland. Het is duizenden jaren lang bewoond geweest, tot aan 1930, toen de laatste 36 bewoners het eiland verlieten. Sindsdien is er een militaire basis gevestigd en worden de archeologische resten van de enige straat op het eiland zorgvuldig gerestaureerd. Het eiland staat sinds 1986 op de UNESCO werelderfgoedlijst.
Boudewijn Büch was eveneens hevig gefascineerd door St. Kilda, zie bij voorbeeld het hoofdstuk dat hij in zijn boek Eilanden (2e editie, 1991) aan het eiland wijdde. Het hoofdstuk begint met de Büchiaanse zin "Eilandbewoners zijn altijd de klos." Iets dat zeker op gaat voor de -- schitterende -- eilandengroep St. Kilda.
Büch:
St. Kilda is nooit tegen de draad in geweest. Toch hielden twee schrijvers zich tamelijk recent met St. Kilda bezig, tientallen jaren nadat het lot over het eiland voltrokken was. 
Droeve, mooie boeken: Tom Steel The life and death of St. Kilda (1965) en Charles Maclean Island on the edge of the world (1972) over waar Groot-Brittannië klein in kan zijn.
Uiteraard moest ik na BB's aanbeveling in ieder geval deze genoemde boeken aanschaffen.
Hier is wat ik kocht:

Het eiland St. Kilda en haar geschiedenis zal me de komende maanden wanneer de bladeren gaan vallen en de temperatuur weer daalt, vergezellen tijdens mijn dagelijkse treinreizen.
Ik heb opeens zin in de herfst en de winter!

zaterdag 5 september 2009

Bol punt com

Tja, bol.com.
Ik bestel er regelmatig. En héél af en toe plaats ik een recensie van een boek dat ik daar gekocht en gelezen heb. Vandaag kreeg ik een mailtje dat mijn recensie over Verlovingstijd van Maarten 't Hart beloond werd met een kadobon van 25 euro:
"Echter, in het kader van de wet op de vaste boekenprijs, kan deze bon niet besteed worden aan Nederlandse boeken."
De wet op de vaste boekenprijs is mij al jarenlang een doorn in het oog.
Ronald Plasterk, u weet wel: de tamelijk mediageile minister met de hoed, is beslist een zeer ontwikkelde man, maar helaas laat hij op het dossier van cultuur en boeken zijn verstand hangen naar tientallen jaren oude meningen.

Vrijdag 4 september stond een prachtig stuk van Marcel Möring in de boekenbijlage van de NRC. Kern van Möring's betoog: het huidige systeem in Nederland voorziet er in dat boekhandels en uitgevers het meeste verdienen aan boeken. De schrijvers, die al deze prachtige boeken voor ons met bloed, zweet en tranen uit hun hersenen persen komen er af met een schamele procent of 10 van de prijs van een boek. Minimaal 40% gaat naar de boekhandel, 20% naar de uitgever. De wet op de vaste boekenprijs bepaalt dat boekhandels geen kortingen mogen geven aan klanten en bol.com dus ook niet. Vandaar dat ik mijn gulle geschenk van bol.com mag besteden aan DVD's, electronica of weet ik wat, maar niet aan boeken! Zo mag ik met mijn recensie van een Nederlandse roman niet een Nederlands boek kopen!

Betutteling door de overheid (geen gloeilampen meer mogen kopen), inperking van allerlei andere vrijheden zoals het recht op vrij reizen (invoering van de OV chipkaart betekent dat de overheid je reisgedrag van seconde tot seconde kan volgen), belachelijke rook- en terrasverboden en andere controles door overheidsinstanties (invoering van het Elektronisch Patiëntendossier): het is allemaal realiteit geworden en het lijkt of niemand protesteert.

Ik zou willen zeggen: wordt wakker en lees George Orwell's boek 1984, geschreven in 1949. Zijn zeer sombere toekomst-scenario van een alles controlerende overheid mag dan niet in 1984 werkelijkheid zijn geworden, anno 2009 is dat het wel.

Wanneer staan wij, volk van Nederland, weer met 500.000 mensen op het Museumplein in Amsterdam om de regering met een oorverdovend fluitconcert naar huis te sturen? Zoals we dat deden in de jaren tachtig toen het ging om plaatsing van kruisraketten?

Ik ben somber, ik denk dat het er niet van komt. De generatie die het nu voor het zeggen heeft is een generatie die lekker makkelijk verdient aan oude principes. De jongste generatie kiezers schijnt alleen bezig te zijn met het zoveel mogelijk genieten op korte termijn: GHB en andere partydrugs, giga hoeveelheden alcohol, mega-parties op het strand, hooligans, doden. Eigen genot eerst.
Daar walg ik van.