De afschuwelijke moordpartij in het huis van Polanski in Californië vond plaats op 8 augustus 1969, iets meer dan veertig jaar geleden. Vijf personen werden afgeslacht; Polanski zelf was in Europa. De moordzaak heeft ongekende publiciteit gegenereerd en er is een halve bibliotheek over vol geschreven.
En vandaag, twee dagen nadat ik een aankondiging plaatste dat ik een blogje over Susan Atkins zou schrijven, werd regisseur Roman Polanski -- thans Frans staatsburger -- in Zwitserland gearresteerd op verzoek van de VS waar hij al meer dertig jaar gezocht wordt voor een zedenzaak. Zo verknoopt de actualiteit mijn oorspronkelijke plannen tot een verwarrend verhaal. Geschiedenis ontstaat hier!
De Tate-LaBianca moorden zoals ze officieel zijn gaan heten, hebben me altijd gefascineerd vanwege de gruwelijkheid waarmee de moorden werden uitgevoerd (de details kun je makkelijk op internet vinden - ik wil je niet misselijk maken). Ik heb een groot voorstellingsvermogen maar de gruwelijkheid kan ik niet begrijpen. Daarnaast hangt er een hele cult-sfeer om de moorden heen. Zo schreef Susan Atkins met het bloed van Sharon Tate het woord PIG op de muur en een ander schreef, ook in bloed, Helter Skelter op de spierwitte wand. Helter Skelter is een song van The Beatles. Charles Manson had daar een nogal huiveringwekkende interpretatie van.
Het absoluut beste boek dat je over deze hele zaak kunt lezen is Vincent Bugliosi's Helter Skelter: The True Story Of The Manson Murders.
Bugliosi was de aanklager in de Mansonzaak en hij schreef dit 687 pagina's tellende boek dat algemeen als de beste bron wordt beschouwd. Ik bezit de Easton Press editie, gesigneerd door Bugliosi himself, met zijn vrouw als getuige....
Susan Atkins beschreef háár versie van de moorden en haar leven daarna in de gevangenis in een boek getiteld Child of Satan, Child of God. Ik ben er nog niet aan toe gekomen het te lezen en misschien heb ik er ook geen zin meer in. Normaal gesproken geef ik meestal een scan van de voorkant van het boek weer, maar in dit geval is de achterkant van deze eerste druk uit 1977 interessanter. (klik voor een leesbare versie)
Tot slot: A.F.Th. schreef in 2007 de roman Het Schervengericht, gebaseerd op de Tate-Labianca moorden. Deze pil van 1051 pagina's ligt op één van mijn 'nog te lezen' stapels. Ik denk dat ik hem daar lekker ongelezen laat liggen of via bol.com weer probeer te verkopen. Want zeg nou zelf: heb jij ooit met plezier een boek van A.F.Th. gelezen?
10 opmerkingen:
Zou ik toch maar eens doen,is best te genieten.
Ja, met veel plezier heb ikHet Schervengericht gelezen. In plaats van het te verkopen op ebay kan je beter beginnen lezen. Het is een dikke pil maar AVDH weet je te boeien tot de laatste bladzijde.
Volstrekt onleesbaar, na 1 zin al besloten dat dit niet te nassen is, dus nooit gekocht.
Ken Sanders, geciteerd in The man who loved books too much, Alison Hoover Bartlett (Riverside, 2009), p. 153: 'In the end, because of eBay, now everyone wants a certificate of authenticity, but as I point out to people: Who signed this certificate? As far as I'm concerned, no legit book dealer or autograph trader that I've ever known in my life would ever offer a certificate of authenticity. That's a warning bell right there, the mere offering of one. That's become a popular paradigm on eBay. It's what's allowed predators to be so succesful and grow so large.'
sorry, Riverhead ipv Riverside
"Geschiedenis onstaat hier" vind ik wel een mooie zin.
Hoe actueel is dit opeens allemaal geworden met de arrestatie van RP.
Frankrijk en Polen willen hem meteen vrij hebben, een genie zet je niet vast.
De VS wil hem alsnog berechten, een schurk laat je niet vrij rond lopen.
Wie heeft er nu gelijk?
Ik volg in dit geval toch de VS denk ik.....
@ Occy: Ik kan je scepsis in dit geval niet delen. Easton Press is een gerenommeerde uitgeverij en de authenticiteit van hun gesigneerde boeken staat buiten kijf. Er is dan ook geen sprake van Autopen-signaturen.
Ik bezit 9 boeken van Jimmy Carter, allemaal gesigneerd (waarvan 2 met een COA). De handtekeningen verschillen allemaal iets van elkaar, zoals bij iedereen het geval is die een handtekening zet. Daarnaast heb ik van een aantal van deze Carter-boeken foto's van de betreffende signeersessie (en wel van het actuele boek dat ik gekocht heb). Nou gaat dit natuurlijk niet voor alle gevallen op die je bij eBay kunt vinden, maar van mijn gesigneerde boeken ben ik 100% zeker.
Jimmy Carter is trouwens een gretige signeerder (reden waarom zijn boeken zeer betaalbaar zijn.) In een 4 pagina's tellend interview in het Amerikaanse tijdschrift 'Autograph Collector' (januari 2008, pp. 54-57) vertelt hij daar uitvoerig over.
@ de mensen die reageerden op AFTh: Ik vraag me af hoe je een boek van meer dan 1000 bladzijden kunt schrijven zonder wijdlopig te worden. Als ik rondstruin op Internet naar recensies over dit boek word ik niet enthousiast. Maar het kan natuurlijk best dat je een prettige leeservaring had...
In het algemeen vind ik dat als je je verhaal niet in 200-300 bladzijden geloofwaardig kunt vertellen -uitzonderingen daar gelaten- dat je het dan zeker niet in 1000 bladzijden kunt. Maar ja, misschien is dat een vooroordeel van mij. ;-)
ik wil de authenticiteit van je collectie zeker niet in vraag stellen, het enige wat ik over certificaten weet is nu net de geciteerde passage uit een toevallig de voorbije week gelezen boek - als je 100% zeker bent van de authenticiteit zoveel te mooier, maar waakzaamheid lijkt me wel geboden
wat Het Schervengericht betreft: een aangenaam boek, met heel wat sterke hoofdstukken, maar ook te veel dialoog & te veel herhaling
'Want zeg nou zelf: heb jij ooit met plezier een boek van A.F.Th. gelezen?' Door deze vraag voel ik me toch even geroepen zelf te zeggen: ja zeker!
De meeste delen van De tandeloze tijd heb ik zelfs met véél plezier gelezen.
Het schervengericht vond ik niet zijn beste boek en inderdaad vrij langdradig, dus als je toch al nooit met plezier iets van A.F.Th. las zou ik dit inderdaad maar verkopen. (Wel een beetje vreemd dat je het dan toch kocht. Als dat alleen was vanwege de moordzaak, dan is het misschien toch het lezen wel waard omdat de auteur zich daar naar mijn idee grondig in heeft verdiept.)
Een reactie posten