Soms kom je toevallig iets tegen waarvan je het bestaan niet meer wist, maar wanneer je het eenmaal weer vóór je ziet weet je dat je het nooit was vergeten. De harde schijf in je hoofd begint namelijk gewoon weer te werken.Vandaag kwam ik in een van mijn boeken-spelonken het boek Wij vermoordden Sharon Tate tegen dat in 1970 verscheen, kort na de moord dus. Het bevat delen van de bekentenis van Susan Atkins (opgetekend door journalist / schrijver Lawrence Schiller) en is gruwelijk om te lezen. Veel gruwelijker dan een roman van Mo Hayder bij voorbeeld: omdat het waar gebeurd is en niet verzonnen.
Ik kocht dit boekje van 134 pagina's op 29 januari 1988 voor 2 gulden, zo blijkt uit mijn database. Vandaag heb ik doorgebladerd en hier en daar een alinea gelezen. Het is een mooi vormgegeven boekje trouwens, in een typische jaren 70 vormgeving.
Vier dagen na mijn aankoop, op 2 februari 1988, stond in het dagblad Trouw een artikeltje met de kop Twee jaar cel en TBR na 'beestachtige' moord. Twee 18-jarige jongens (18!) werden tot deze straf veroordeeld na de moord op de 42-jarige Cornelis van Nimwegen in diens huis in Amsterdam. Ik weet dat omdat ik dit stukje uit de krant heb geknipt en voorin het boek over Sharon Tate heb gestoken. Een citaat:
"De man werd in elkaar geslagen, gewurgd en doorzeefd met kogels. Motief was het stelen van de stereo-apparatuur van de man. (...) Bij de moord bleek het tweetal geïnspireerd te zijn geweest door de muziek Helter Skelter van de Beatles."Over deze brute moord heb ik in mijn bescheiden true crime-archief niets terug kunnen vinden. Ook internet leverde niets op. De daders van toen moeten nu ongeveer 39 zijn en lopen waarschijnlijk al lang weer vrij rond.
Wat zou het interessant zijn om het hele verhaal achter deze moord (het slachtoffer en de daders) te weten te komen en daarover een boek te schrijven! Sharon Tate wordt nooit vergeten maar die vermoorde meneer uit Amsterdam herinnert, behalve zijn familie, niemand meer. Tragisch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten