Blog-angst

Ik voel me schuldig. Ik schrijf nog zo weinig stukjes voor deze blogs.... En wat nog erger is: ik durf ook niet meer te kijken naar de blogs van mijn vrienden: bibliofilos, weirdomusic, jan anton, rick... en zo voort Als ik ze zou lezen, zou ik de tijd en energie willen hebben om te kunnen reageren als er iets leuks is.

De afgelopen twee maanden ben ik enorm druk geweest met mijn werk. Top-omzetten, dat wel. En ik heb samen met mijn lief een huis in Zwolle gekocht en sinds maandag staat ook mijn eigen huis in Utrecht te koop. Geloof me: huizen kopen en verkopen is een stressvolle aangelegenheid: makelaars, de bank (die vooral), de notaris, bezichtigingen.... En terwijl wij ons best doen om de belachelijk grote papierwinkel die er mee gemoeid is, zo adequaat mogelijk in te vullen, 'vergeten' banken gewoon om de verplichte borgstelling (10% van de aankoopprijs van een huis) op de juiste datum bij de notaris te geven. Eindeloos gebel. ("Nee, de heer xx is op vakantie, kunt u over 2 weken terug bellen?") Van die dingen.
Intussen zit ik eigenlijk helemaal niet om onderwerpen verlegen. Bijzondere boek-aankopen zijn gewoon doorgegaan: nog elke dag komt er iets bij. Maar het ontbreekt me aan energie om er een verhaaltje van te maken.
Ik moet opeens denken aan het verzameld werk van Freud, dat vanaf eind jaren 70 door uitgeverij Boom in een zeer fraaie editie werd uitgegeven. Ik kocht al deze peperdure deeltjes omdat ik in mijn late-adolescentie-knoop zat. En hoopte dat die boeken me zouden verlichten -- maar dat deden ze dus niet. Later heb ik ze allemaal naar De Slegte gebracht...

Woensdagochtend vroeg, op weg naar mijn werk, ben ik bij een filiaal van AKO binnengewandeld -- die is namelijk al vanaf 8 uur open. Had zin in troost. Min of meer op goed geluk kocht ik het boek Publiek Geheim van Bernlef, uitgegeven in de AKO-literatuurprijs serie - die Bernlef won in 1987 -; heel netjes gebonden, en maar 7,95 per deel. Meteen gaan lezen in de rookpauze, en daarna in verloren nachtelijke uurtjes. Het is prachtig, heel beeldend! En het troost werkelijk. Het verhaal doet me denken aan de prachtige roman De gemonteerde vrouw van Jack Nouws uit 1997 ; beide spelen in Boedapest en hebben 'de gebeurtenis' als onderwerp -- bedoeld wordt de inval in Hongarije door de Sovjetunie in 1956.

Al met al zit ik hier weer een stevig stukje neer te pennen en verwachtingen te wekken die ik door alle drukte in mijn kop waarschijnlijk niet waar kan maken. Laat het, om een pastiche te maken, een publiek geheim zijn dat ik een tobber ben maar dat al mijn getob steeds leidt tot een boek. Om te kunnen lezen als troost, ter inspiratie en als verlangen naar het onbestemde Geluk. Waarmee de cirkel weer rond is...