De Duif en Napoleon

1. De Duif
Dat ik dit nog kan schrijven mag een klein wonder heten. Toen ik vanmorgen de fietstunnel uit reed zag ik twee duiven recht op me af komen. Ik fietste uit het donker het licht in, zij vlogen op het donker af. In een fractie van een seconde reageerde ik door te bukken. De eerste duif raakte met een vleugeltip mijn haar, maar de tweede kon me minder goed ontwijken. Met grote snelheid en met zijn volle gewicht dreunde hij tegen mijn slaap en voorhoofd. Om daarna wegstuiterend en opnieuw evenwicht te hervinden door te vliegen. Geschrokken en misschien verwond - dat weet ik niet. De eerste paar seconden geloofde ik niet wat er gebeurd was, maar toen het tot me doordrong besefte ik dat ik geluk had gehad. Als het pondje duif (denk aan een pond biefstuk om je er een voorstelling van te maken) niet met zijn buik maar met zijn poten of snavel tegen mijn oog was gevlogen, zou ik nu een braiile-computer nodig hebben gehad om dit te typen.
Ik heb er gelukkig niets aan over gehouden, behalve een bijzonder zeldzame ervaring. Vandaag heb ik nog verschillende keren moeten terug denken aan die ongelukkige duif. Zou hij er behalve tunnelangst nog lichamelijke schade aan over gehouden hebben?


2. Napoléon

Waar het staat in Büch's werken kan ik zo niet zeggen, maar ik meen zeker te weten dat Boudewijn kort voor zijn dood zichzelf beklaagde over het feit dat het maar niet wilde opschieten met de uitgave van de complete verzamelde brieven van Napoléon Bonaparte. BB heeft het inderdaad niet mee mogen maken, want pas in 2004 zag het eerste deel van de Correspondance Générale het licht. Op boekgebied is dit een onderneming die haar gelijke niet kent. Goethe zinkt er bij in het niet. Het moet dan ook wel in Frankrijk gebeuren, want de Fransen zijn megalomaan als het om dit soort dingen gaat.
Stel je voor: Napoléon schreef in zijn leven zo'n 50.000 brieven en andere documenten. Deze worden allemaal - en ik herhaal allemaal - in één mega-uitgave, volledig geannoteerd uitgegeven door het Franse uitgevershuis Fayard. Een paar weken geleden kreeg ik de eerste 2 delen door Amazon.fr thuisgestuurd. Per deel een dikke 2000 brieven, 1200-1500 pagina's, uitvoerige annotaties, kaarten, registers (het personenregister alleen al beslaat op 1 deel 72 pagina's!) en ga zo maar door. Kwijl kwijl kwijl. Mijn frans is abominabel. Ik zal nooit, maar dan ook echt nooit deze boekwerken (er zijn 12 delen begroot, maar het kunnen er ook meer worden; de laatste zou in 2010 moeten verschijnen) volledig lezen. Alleen maar in grasduinen en kwijlen (niet boven het boek, begrijp me goed -- ik lees het met een zakdoekje voor mijn mond) en me verwonderen over het genie Napoléon en deze genieuze uitgevers-onderneming. Dit is het ultieme boekengenot, en ik ben er bij. Daarom ben ik gelukkig.
Op de foto heb ik mijn eerste twee delen geportretteerd, met mijn buste van Napoléon erbij, die ik speciaal voor de gelegenheid uit z'n vitrinekast heb gehaald.
En vandaag heb ik het derde deel besteld in Frankrijk.
Bezorging per postduif zou het mooiste zijn, daarmee zou ik de fransen pas écht een plezier doen, maar geloof me, ik heb echt effe genoeg van Les Pigeons!