Post uit Ascension Island

Ascension Island... zijn er bewoonde eilanden die nog verder, onbereikbaarder zijn als Ascension? Tja, Tristan da Cunha natuurlijk maar verder zou ik het niet weten. Ascension is eigenlijk niet eens bewoond: er is een militaire basis die 1100 mensen huisvest. Maar geen geboren en getogen Ascension-er, voor zover ik weet.

Niettemin is er in dit onderdeel van het Britse rijk wel een postal service en die produceert postzegels, aerogrammes (luchtpost-enveloppen), ansichtkaarten en meer. Er is tevens Ascension-geld. Sinds jaar en dag staat Ascension op mijn ROVE-lijst (Romantische Onbereikbare Verre Eilanden-lijst). Onbereikbaar voor mij, maar niet onbereikbaar in omgekeerde zin. Op 28 mei 2005 heb ik bij de Post Office Department van de Ascension Island Government een bestelling gedaan. Door wat moeilijkheden in de organisatie ter plaatse kon deze bestelling lange tijd niet worden uitgevoerd, maar op 24 oktober kreeg ik dan toch een e-mailtje dat de bestelling klaar stond. Het wachten was nog op het vrijgeven --door de bank-- van mijn betaling. Op 2 december ging de envelop op Ascension Island eindelijk op de bus. Met een militair vliegtuig (dit gok ik, het zou ook een schip kunnen zijn en dat laatste hoop ik natuurlijk) naar London en vandaar naar hier.
Aanschouw de prachtige munten met afbeeldingen van diersoorten die op Ascension voorkomen, de postzegelserie die op 28 oktober 2004 werd uitgegeven t.g.v. de maansverduistering die toen op dit eiland goed te zien was en een voorbeeld van de 4 luchtpost-enveloppen en de 10 ansichtkaarten die in dit pakket zaten.




Het zal velen ontgaan, maar ik krijg een absolute kick van het ontvangen van zo'n pakje. Het is op een ROV-eiland door iemand persoonlijk zorgvuldig verpakt, heeft een ingewikkelde reis achter de rug & wordt dankzij de postdiensten van Ascension, Engeland en Nederland uiteindelijk hier in mijn brievenbus gestopt -- gelijktijdig met domme dingen als offertes voor de nieuwe zorgverzekering en bankafschriften. Ondanks Internet en e-mail blijft het post-systeem bestaan en dat vind ik mooi. Het zou altijd zo moeten blijven!

Iedereen is weg, of slaapt

Wat een stilte overal. De dagen tussen Kerst en de jaarwisseling lijkt iedereen weg te zijn. Bezig met goede vornemens of zo. Of bij familie. Of gewoon thuis & 'nergens zin in'.
Nou is dat allemal nog niet zo erg, ware het niet dat (1) mijn lief in Italië zit en (2) er dit jaar geen winterstop is in het Betaald Voetbal. Door dit laatste plus een of ander schaatstoernooi is mijn favoriete zender Radio 1 volledig gewijd aan stomme sporten in plaats van cultuur programma's. Ik vind dat een schande! Tellen wij niet meer mee als er geschaatst of gevoetbald moet worden? Ik kan maar weinig sympathie voelen voor de protesten van de publieke omroep tegen de plannen van de minister: ze houden nu al geen rekening met me!
Zelf ben ik nog aan het werk deze dagen (ben blij bij een minderheid te behoren) en denk na over hoe ik een soort afsluiter van 2005 kan maken over de gigantische hoeveelheid aangeschafte boeken dit jaar. Meer dan 500 dat weet ik al... maar hoeveel precies? En wat was het mooiste?

Opsporing Verzocht

PERSBERICHT

Bij de laatste veiling van de Bibliotheca Didina et Pinguina is het Boudewijn Büch Museum op Internet in het bezit gekomen van kavel 4716. Dit kavel bevat een 70-tal objecten van diverse aard uit het bezit van BB. Verreweg het meest waardevolle item van deze collectie betreft de zilveren servetring met inscriptie "Boudewijn 31-8-49". Zoals veel Büchkenners wel weten, werd op die datum in 1949 de baby Büch verkozen tot mooiste baby van Zuid-Holland. Deze servetring is daarvan het tastbare bewijs. Toen het kavel in bezit kwam van het Museum op 14 december (sic!) ontbrak alleen deze servetring. Het is mogelijk dat de servetring tijdens de kijkdagen van Bubb Kuyper door iemand meegenomen is. Het kan ook zijn dat de ring verdwenen is tijdens het transport door een koeriersbedrijf van Haarlem naar Utrecht.
Hoe het ook zij: feit is dat dit bijzondere en unieke voorwerp verdwenen is. Uiteraard is zowel met Veilinghuis Bubb Kuyper als met het koeriersbedrijf uitvoerig over deze kwestie gesproken en er mogen in de richting van deze partijen dan ook geen verwijten gemaakt worden.

Hierbij wordt de lezers van deze site verzocht om ogen en oren open te houden met betrekking tot deze servetring. Wellicht is of wordt iemand dit voorwerp te koop aangeboden. Misschien duikt het op bij eBay of een andere veiling-site of Marktplaats etcetera. In dat geval willen we dat graag direct willen weten. Van de vermissing van deze ring wordt aangifte gedaan bij de politie. Mocht dit bericht op een of andere wijze de huidige bezitter van deze servetring bereiken, dan wordt de mogelijkheid geboden het item anoniem op te sturen aan Postbus 19177, 3501 DD in Utrecht. In dat geval zal de aangifte worden ingetrokken.
Alle reacties kunnen naar het genoemde postbus-adres of naar bbmuseum@persis.nl

Tussen kerst & Oud en Nieuw

Ik begin weer te leven. Vandaag is de misselijkheid eindelijk afgezakt. Mijn liefje is vanmorgen naar Milaan vetrokken en heeft de zorg voor Monthy, de bearded collie aan mij overgelaten. Dus troost ik me met hem in onze gezamenlijke eenzaamheid -- en dat valt reuze mee. Alleen jammer dat het zo gruwelijk koud is!
Op het nachtkastje: Simenon: De klokken van Bicêtre. Uit 1963, leest als een trein.
Hier twee foto's van die andere trein die op dit moment wel heel graag uitgelaten wenst te worden (afgelopen zomer, strand van Noordwijk):



Wat kan die jongen graven!

Eerste Kerstdag

Helaas, hele dag ziek (misselijk, diarree) -- heb ik al 10 dagen last van maar vandaag is het toppunt. Erg jammer van het geplande kerstdiner maar morgen is het eten ook nog goed dus doe ik dan een nieuwe poging.

Heerlijke eenzame kerstdagen

Omdat vandaag waarschijnlijk en morgen zeker niemand deze blog leest, kan ik wel een keertje persoonlijk ontboezemen. Ik ben buitengewoon blij met deze kerst. Mijn lief moet drie dagen achtereen in het ziekenhuis werken (dat is afgesproken, dus geen probleem) en ik heb maar liefst drie volle dagen vakantie!
Op dit moment luiden de klokken van twee kerken in de buurt om mensen op te roepen tot het bijwonen van een kerst-mis, de enige keer in het jaar dat de kerk vol zit. Ik heb daar nogal wat moeite mee, want ik neem geloof zeer serieus -- ook al beperkt zich dat bij mij tot af en toe lezen in de Bijbel en proberen een aantal van de christelijke beginselen in de praktijk te brengen. Zoals de Tien Geboden, eerlijk zaken doen en de belasting niet oplichten (hoewel dat laatste wel steeds moeilijker wordt!)

In de loop van de decennia heb ik alle familie-verplichtingen van me af weten te schudden. Ook vrijwel alle andere sociale verplichtingen overigens. Dat geeft een ongelooflijk bevrijdend gevoel. Hoewel ik een oude vader heb en 7 broers en zussen hoef ik me niet verplicht te voelen bij iemand langs te gaan of bezoek toe te laten (dat zou helemaal erg zijn) omdat men de (boeken)gek inmiddels wel kent.

Vanmorgen vroeg opgestaan om te klussen in huis: spots in een vitrinekast gemaakt [de eerste Boudewijn Büch spullen staan er al in], CD-rek aan het plafond gehangen (tja, de muren zijn al bezet met boekenkasten) en boeken geordend, administratie afgewikkeld enz. Vandaag verwen ik me met een heerlijk restje van het eten van gisteren, voor morgen heb ik carpaccio, quiche, gehakte biefstuk en een lekkere salade op het menu staan. Mjammie! En elk moment van de dag of nacht heb ik alle boeken die ik me op dit moment te lezen kan wensen ter beschikking.

Ik ben volmaakt gelukkig.

Niets te lezen met kerst?

Omdat ik bang was met kerst niets te lezen te hebben, heb ik bij het Kruidvat de 10-delige cassette van Charles Dickens gekocht. Wil je ook alle grote romans van deze 19e-eeuwer lezen of vind je het wel mooi staan in je boekenkast, ren dan snel naar het Kruidvat en koop 'm zelf, voor slechts 44,95 euro.


Zo zorgt deze winkelketen er niet alleen voor dat je van buiten mooi bent, maar ook geestelijk niets te kort te komt. Mooi hè?

Een Griekse kerstkaart

Wat zijn die Grieken toch lief! Vandaag werd het opnieuw bewezen toen ik een kaart op de deurmat vond van de familie Stagaki uit Rethymon, Kreta. Twee jaar geleden waren P. en ik daar op vakantie, in hun gezellige familie-hotel Blue Sea (tip!). Het was een bijzonder jaar en een heel bijzondere vakantie omdat we elkaar verloofden en naar de Olympische Spelen in Athene gingen. We hebben het enorm naar ons zin gehad in Rethymon, dat een uurtje verwijderd ligt van Chania, waar lezers van dit blogje de welbekende Bibliofilos aan kunnen treffen. (Maar dat wisten we toen nog niet.)

Rethymon haven

Vorig jaar kregen we onze eerste kerstkaart van de Stakagis. Dat vond ik vooral erg voorkomend, maar ik beschouwde het min of meer als klantenbinding; voor één keertje. Afgelopen zomer zijn we wederom naar Kreta gegaan, en hoewel we graag opnieuw bij hun geboekt hadden lukte dat toen niet: ze zaten al helemaal vol. Onaangekondigd zijn we op een middag bij hun op het terras gaan zitten en na een ongelovige blik -- hé, jullie hier? -- kwam ieder familielid ons een handje geven en de hond Nello een pootje of vier, waarna vervolgens onze geliefde drankjes werden gebracht (ouzo voor de dame en witte wijn voor de heer) die we uiteraard niet hoefden af te rekenen.

De kerstkaart van vandaag bevatte behalve de beste wensen ook many kisses. Nou, ik weet het al: volgend jaar gaan we weer naar Rethymon, in mei bij voorbeeld wanneer het nog niet zó heet is dat je voortdurend in het zwembad moet afkoelen. (Oh, wat een ramp!)

en terwijl ik in het zwembad lig, leest (of plundert) P. op de haar bekende wijze de krant.

Alvast de beste wensen voor iedereen in de donkere dagen voor kerstmis 2005, van M & P.

Büch's bezit 1 - De Speeldoos

Om de stilte te verbreken die sinds een kleine week op mijn weblog heerst, open ik vandaag met een muzikaal voorwerp, een speeldoosje met een clown welke aangetroffen werd in kavel 4716.


Het is een schattig doosje van hout en papier met een speelwerkje dat je aan de achterzijde kunt opwinden. Wanneer je het laadje aan de voorkant opent begint het te spelen: Send in the Clown. Het is de bedoeling dat de clown daarbij gaat dansen, maar dat mechanisme is kennelijk kapot. (Misschien weet iemand waar ik naar toe kan om zoiets te laten repareren?) Maar het geluid is prachtig. Vraag niet hoe, maar ik ben er in geslaagd een klein stukje geluid op te nemen, 5 seconden lang, en als een Quicktime filmpje op te slaan. Je zou het via deze link moeten kunnen beluisteren met behulp van je player. Misschien dat Weirdomusic weet hoe je zo'n geluid kan omzetten in mp3?
En dan met betrekking tot de vorige blog: er is 1 onderdeel van het kavel verdwenen. Op verschillende manieren wordt nog onderzocht hoe dit heeft kunnen gebeuren, maar feit is dat het mist. Daarom zal ik een dezer dagen de stap moeten nemen om Justitie in te schakelen. Ik hou de lezers op de hoogte!

Probleempje

Er is een probleem met één van de aangekochte kavels van de laatste Büch-veiling; tot het opgelost is, zit ik een beetje dichtgeklapt na te denken over het hoe en wat. Vandaar geen bijdrage op dit moment.

2 dozen vol

Een vrolijk lachende koerier bracht vandaag 1 grote (zware) en 1 kleine (lichte) doos. Ze bevatten de boeken die ik won op de veiling en, verspreid over de beide dozen, de zogenaamde circa 70 objecten uit het huis van Boudewijn Büch. Ik heb helaas nog geen gelegenheid gehad alles te bekijken, laat staan en begin te maken met een inventarisatie. De komende dagen zal ik alles gaan bekijken en er hier melding van doen. Maar ik weet al wel dat er een paar zeer bijzondere objecten tussen zitten die kennelijk aan de aandacht van de beschrijver van het veilinghuis zijn ontsnapt! Keep connected....

Nog een nachtje slapen...

Morgen brengt een koerier uit Haarlem mijn gewonnen kavels van de derde en laatste Boudewijn Büch veiling.

43/3764

[Presidents]. Carter, J. Keeping Faith. Memoirs of a President. Norwalk, The Easton Press, (1982), XIV,622p., ills., printed in 2500 copies, orig. gilt full leather, a.e.g. = The Library of the Presidents. SIGNED by the author, former American president and Nobel Peace Prize winner (2002) JIMMY CARTER. Jimmy Carter (b.1924) was the 39th president of America from 1977 to 1981. Sievers, H.J. Benjamin Harrison. Volume One. Book One. Hoosier Warrior. Through the Civil War Years 1833-1865. Introd. H.U. Brown. Ibid., idem, (1960), 1 vol. (of 2), XXX,386p., frontisp., maps, ills., orig. gilt full leather, a.e.g. = The Library of the Presidents. Benjamin Harrison (1833-1901) was the 23rd president of America from 1889-1893.

43/4423

[Napoléon]. Tulard, J. (ed.). Dictionnaire Napoléon. Paris, A. Fayard, 1989, new rev. enl. ed., 1866p., col. plates, orig. gilt cl. w. dustwr., matching slipcase, 4to. = "De Napoléon-studie kent, evenals die van Goethe, werkelijk geen einde en echte Napoléon-liefhebbers genieten dagelijks van de nieuwe editie van de Dictionnaire de [sic] Napoléon." (De Goethe-industrie p.192). Castelot, A. Napoléon./ Bonaparte. N.pl., Perrin, 1997, 2 vols., 993,(10); 748,(5)p., ills., orig. unif. limp boards. - AND 6 others, i.a. D. NICHOLLS, Napoleon. A Biographical Companion (Santa Barbara etc., 1999, ills., orig. boards, 4to) and J. TULARD and L. GARROS, Itinéraire de Napoléon au Jour le Jour 1769-1821 (Paris, 2002, orig. wr.).

43/4209

Segalen, V. Journal des Iles. Papeete-Tahiti, Les Éditions du Pacifique, 1978, 1st ed., 155,(4)p., printed in 3850 numb. copies (3700), orig. boards (fine). = Details of purchase by B. Büch on upper pastedown. AND 11 others on Pacific and other islands, incl. 4 vols. w. details of purchase by Büch, i.a. S. MCCUNE, The Ryukyu Islands (Newton Abbot, 1975, 1st ed., plates, orig. boards w. dustwr.) and R. VARADY, Many Lagoons (London, 1958, 1st ed., plates, orig. boards w. dustwr.).

43/4716

[Büch, B.M.I.]. Lot of ±70 small objects from the property of Boudewijn Büch, mainly miniatures, toys, small statues, key-hangers, souvenirs etc. = Nice collection of personal objects. Comprising i.a. a metal printing cliché with the name "Boudewijn Büch", a small bottle with paper ticket "Apotheek Academisch Ziekenhuis Leiden. Laudanum, 10 ml." (empty), a paperweight in the shape of an owl sitting on a book, with address "Academische Boekhandel Nijmegen", 4 golden tooth-fillings, a copper pendant in the shape of a capital "B", a silver napkin ring with inscription "Boudewijn 31-8-49", etc.

Opmerkelijk feitje voor mij: ik slaap er heel rustig bij, ben lang niet zo opgewonden als bij de vorige veiling. De komende dagen hoop ik mijn aanwinsten -- vooral van lot 4716 dat toch wel een hoogtepunt van de veiling was -- hier te kunnen voorstellen.

4e Internationale Büchdag (2) (revised)

Het was een groot succes gisteren. Uitverkochte zaal, 6 nieuwe boeken/boekjes over BB (waarvan ik er dan eentje mocht bijdragen) en interessante verhalen en films. De boekjes:

• Bibliotheca Didina Et Pinguina. Catalogus (uitgebreide beschrijving van de door de Openbare Bibliotheek van Amsterdam verworven boeken over bibliotheken uit het bezit van BB) [euro 7,50]
  
• Ronny Boogaart & Eric De Rooij Duiven Op Bouvet (over Hans Warren en BB) [euro 10,00]
• Menno Voskuil: Het jasje van Boudewijn [euro 15,00]
  
• Frans Mouws & Paul Westgeest Markante Herinneringen Aan Ootmarsum (In Ootmarsum bracht BB zijn vakanties door toen hij een jaar of 15 was. Volgens BB zelf de gelukkigste periode uit zijn leven, incl. DVD) [euro 15,00]
  
• Eric Schneyderberg Circus Büch (Over de gekte rondom BB) [euro 10, voor leden gratis]
  
• Bert De Vaan Uit De Wereld Van Boudewijn Büch (mijn eigen uitgave) [euro 9,95]
  

Hierbij een foto van handelaar Boekengek (rechts). Er was veel belangstelling voor het boekje; ik heb er op deze dag 69 exemplaren van verkocht. ;-) Schrijver Bert de Vaan had een lamme hand van het signeren maar gedroeg zich of hij nooit anders had gedaan dan schrijven en optreden -- goed gedaan Bert!

4e Internationale Büchdag

Het zal vrijwel niemand zijn opgevallen tussen de dag voor de ouderen, de dag van de mantelzorg en de dag van sinterklaas, maar vandaag is de 4e Internationale Büchdag. Straks (het is kwart over zes als ik dit zit te schrijven) vertrek ik met P. en een koffer vol boeken naar de Openbare Bibliotheek te Amsterdam, waar dit evenement plaats vindt. Het is heerlijk om met honderd andere Büchgekken te zijn en me onder te dompelen in lezingen en presentaties. Zelf mag ik -hopelijk- mijn finest hour beleven als ik voor het eerst in vele jaren weer eens mag optreden als uitgever en het boekje over de postzegelverzameling van BB, geschreven door Bert de Vaan, ten doop zal houden. Alles is klaar: de posters, de boekenleggers, het wisselgeld en de 100 boekjes in de koffer. De zenuwen laat ik maar thuis, kunnen ze mooi naast de hooggestemde verwachtingen op het psychologie-plankje een robbertje stoeien om een succesvolle afloop.

Goed nieuws: Freriks blijft!

Om 6 uur meldde het radionieuws op 1 dat Philip Freriks na 1 januari nieuwslezer blijft van het NOS-Journaal. Dat vind ik super! Sinds ik hoorde dat hij op 1/1 moest oprotten om plaats te maken voor Charles 'ik weet het altijd beter' Groenhuijsen was ik bedroefd. Nu Charles de laan is uitgestuurd en Freriks (na een stevige onderhandeling, dat laat zich raden) verder wil, ben ik helemaal gelukkig. Freriks heeft er geen geheim van gemaakt dat zijn eigen ontslag tegen zijn zin was. Waarom hoort dit item nu thuis in deze boekenblog? Het antwoord ligt in de literatuur. Philip is een romanticus, treinengek en een warme persoonlijkheid. Op mij komt hij over als een jongetje van 14 met fantasieën zoals ik die ook had. Dat alles mooi is, en interessant, en dat je de boze buitenwereld niet nodig hebt om gelukkig te worden.

Freriks heeft in 2004 in het Frankrijk-jaar een boekje geschreven, Gare du Nord. Ik heb het gelezen en ik vond het nogal slecht geschreven. Wel vanuit zijn hart, dat is het mooie er van. Maar ik had hem een betere redacteur bij zijn uitgever gewenst. Als spreker, journaal-lezer en presentator is en blijft hij echter onovertroffen. Philip: van harte gefeliciteerd!

Joe Speedboot

Woensdag bezorgde bol.com het boek Joe Speedboot van de Utrechtse schrijver Tommy Wieringa. Sinds het boek in januari verscheen is het al tien keer herdrukt en alom bejubeld in de pers. En dat is volkomen terecht! Ik heb het boek in twee nachtelijke sessies uitgelezen en het is waar wat ze zeggen. Sprankelend verfrissend taalgebruik, humor, spanning en een ongewoon verhaal. Hoewel het door-en-door in een Nederlandse setting staat (het verhaal speelt zich af in een klein dorpje in het rivierenland met zomerdijken en uiterwaarden) vind ik het toch typisch on-Nederlands. Wieringa loopt niet in de valkuil om de, in de Nederlandse literatuur zo tot vervelens toe voorkomende, verstikkende burgerlijkheid van opgroeiende christelijke pubers tot thema te kiezen maar het wervelende dorpsleven vanuit de optiek van een gehandicapte jongen. Het wordt nergens ranzig zoals bij Grunberg of Giphart, het is geen moment voorspelbaar, al denk je soms van wel -- dat heet: de schrijver zet je op het verkeerde been -- en alleen daarom al is het fris en vernieuwend. En het heeft een goed einde, en dat vind ik zelf de leukste boeken om te lezen. Hiermee krijg je zin in het leven. Knap van Wieringa. Heeft Utrecht toch nog iets om trots op te zijn! Ik hoop dat hij rustig de tijd neemt om een nieuw boek te schrijven en niet naast zijn schoenen gaat lopen en om de haverklap verschijnt in televisiespelletjes en ontbijtprogramma's.
Lezen dit boek!!

Veilingresultaat

Vandaag bericht van Bubb Kuyper: ik heb 4 van de 25 kavels gewonnen. Dat was effe slikken, ik had beslist meer verwacht gezien mijn maximumbod dat gemiddeld bijna 2 keer het maximum startbod was. Eén zeer apart kavel heb ik wel, het enige niet-boeken kavel: de persoonlijke souvenirs etcetera (ik noemde het zelf 'de spulletjes van Boudewijn'. Ik heb er hoog op ingezet omdat het mijn laatste kans was om heel dichtbij Boudewijn te komen. Nou, dat is beloond. De circa 70 objecten van dit lot zijn elk voor zich nauwelijks iets waard, maar het feit dat hij ze aangeschaft heeft (gekregen, et cetera) betekenen voor mij heel veel. Daarbij geldt ook dat ik pretendeer het BB-Museum op Internet te vertegenwoordigen. Ik zal deze verzameling van kleinoden bijeenhouden en er een mooie vitrine voor aanschaffen. En alle andere Büchinanen er van laten meegenieten.

De 4 kavels kostten bij elkaar slechts 940 euro (incl. opgeld), dat was heel wat minder dan de 4766 waarmee ik rekening gehouden (en tegelijk gevreesd voor) had!
Kortom: ben ik nu blij of verdrietig? Blij omdat ik lot 4716 heb, maar verdrietig omdat ik de Beaglehole niet heb (lot 3303, prijs BK: 200-300, mijn maxbod 510) of het prikkeldraadkavel 4725 (BK: 70-90 euro, mijn maxbod 190). Of 4396 (max. 140) en ga zo maar door.

Anderzijds ben ik blij dat Büch in deze veiling zoveel belangstelling heeft gehad -- dat betekent dat hij leeft bij velen en daarom stuur ik hierbij een groet omhoog; Boudy wij zetten jouw leven door!

Een boekencasino

Morgen, dinsdag 29 november, is het zover. Dan veilt veilinghuis Bubb Kuyper het laatste deel van de Bibliotheca Didina et Pinguina, de bibliotheek van Boudewijn Büch. In twee sessies, de eerste begint om 10 uur, de tweede om 19 uur.
Hier kijk ik al maanden naar uit. En hier ben ik al een paar weken mee bezig, om uit de catalogus datgene te kiezen wat ik zou willen hebben ( zie ook mijn blog van 12 november). Uiteindelijk heb ik, vooral geleid door mijn portemonnee, een keus gemaakt en mijn biedingslijst gisteren aan de veilingmeester gestuurd. Ik heb op 25 kavels een bod uitgebracht; in totaal zitten daar 333 boeken in. Bij de vorige veiling heb ik op 17 kavels geboden, en daarvan heb ik er toen 6 gewonnen, ruwweg een derde. Ik hoop dit keer op meer.... maar ik weet niet hoe groot de belangstelling is. Misschien wordt het niets, dan zou ik ontroostbaar zijn en van verdriet weken in een slecht humeur zijn. Op één bepaald kavel heb ik 2,3 x de maximumschatting geboden en op nog eens 8 kavels tussen de 1,7 en 2,1 x. Maar mischien win ik wel alles en dan heb ik behalve geluk ook een financieel probleem.
We zullen het zien. Het zal een paar dagen duren voordat ik er nader over kan berichten. Als ik tenminste dan nog mijn internet abonnement kan betalen...

Boekenbeurs = boekengek

De afgelopen twee dagen naar de antiquarische boekenbeurs geweest. Wat vreselijk! Ik heb alleen maar mijn ogen gericht op BB en al het andere nauwelijks of niet gezien. Niettemin kwam ik zo'n overdaad aan Buchiana tegen en ook zoveel dat ik nog niet had dat ik regelmatig even moest gaan zitten of iets eten om bij te komen.
Het is dus een erg duur weekend geworden, in gereformeerde termen (ja ik ben ook een ex-Gereformeerde) een weekend vol zonde.
Hieronder is wat van die zonde te zien. Uitleg: van BB's primaire werk heb ik bijna elke titel, maar ik ben ook op zoek naar de verschillende drukken. De beurs heeft me perfecte exemplaren opgeleverd. En soms -- maar dat is echt heel kinky hoor -- heb ik een boek gekocht wat ik al had, zelfde druk, maar in een net iets betere staat.

De mooiste dingen heb ik gekocht bij Antiquariaat En Passant. Dat is echt een aanrader. En bovendien een bijzonder aardige jongen.
In totaal heb ik mijn huis dus met circa 26 boeken en tijdschriften verrijkt plus een originele foto van BB van Klaas Koppe.
Soms (nu dus) ben ik bang dat ik het financieel allemaal niet meer ga trekken. Ik koop bepaald niet lukraak, ben heel kritisch en vergelijk prijzen. Maar toch... Ut kost een hoop geld.
Boekengek mag dus eigenlijk wel letterlijk worden opgevat.

Verkeersdefibrilaties

Mijn felicitaties gaan uit naar Maarten 't Hart; hij wordt 61 jaar vandaag. Tevens feliciteer ik hem met het feit dat hij nimmer zijn rijbewijs heeft gehaald (iets dat hij zelf overigens allerminst betreurt). Maarten 't Hart heeft al jaren hartproblemen, defibrilaties. Vandaag wordt Nederland getroffen door een verkeersinfarct: op dit moment tussen Amsterdam en Eindhoven alleen al een file van 90 km.) Hij zal, zo vermoed ik, zijn verjaardag vanavond met buitengewoon veel plezier vieren.
Momenteel lees ik het dagboek dat hij in 1999 schreef voor de reeks Privé Domein, als opvolger van Boudewijn Büch die dat in 1998 deed. De titel luidt Een deerne in lokkend postuur, een echt 't Hart-titel. Het is een leuk boek, heel lezenswaardig en vaak interessant, somtijds teveel geblabla over Bach & Mozart en geklaag over popmuziek. Of over zijn gezondheid. Maar da's 't Hart. Toch is hij een van mijn favoriete contemporaine Nederlandse auteurs.
Over Büch heeft hij wel een en ander te melden dat interessant is, iets voor een nieuwe blog denk ik. En ook over zijn boekenhonger.
Morgen en overmorgen is in de Jaarbeurs de antiquarische boekenmarkt. Ik zie er naar uit. Op voorhand heb ik al een stuk of 8 boeken gekocht en zelfs een foto waar Boudewijn Büch op staat, en nog wel van fotograaf Klaas Koppe! Verder hoop ik Diederik van Vleuten te kunnen spreken en zal ik reclame gaan maken voor mijn eigen boek (als uitgever dan) dat op 10 december verschijnt. De Jaarbeurs bereik ik lopend vanuit mijn huis in 5 minuten, dus: weer of geen weer, het wordt smullen dit weekend!

Nachtelijke genoegens?

Vaak word ik om een uur of vier wakker. Dan ga ik lezen en dan kan ik niet meer stoppen. Dan denk ik: tot half zes, dan ga ik weer even slapen, heb ik nog anderhalf uur (zeven uur gaat de wekker). Maar dan kan ik niet stoppen, het boek is te interessant, en ik voel me lekker. Zet een kopje thee. Of twee. Rook een sigaretje. Of twee. Uiteindelijk wordt het half zeven en dan denk ik: nog een half uur slapen, maar ja, wat schrijft Maarten 't Hart over de Bekentenissen van Zeno van Italo Svevo? En waarom is hij daar zo enthousiast over en staat dit boek al jaren ongelezen in mijn kast? En trouwens: waarom kat hij Boudewijn Büch zo af? Nog even doorlezen maar.
Of, wat ook nogal eens gebeurt, ik lees iets van BB (of iemand anders) en hij beweert iets wat ik beslist moet nazoeken. Dan loop ik naar beneden, naakt en rillend van de kou, naar mijn National Geographic-kamer en zoek het op. Licht aan, turend met mijn slechte ogen naar het juiste nummer. Of er moet een gigantische geografische kaart van de Falkland Eilanden opgezocht worden omdat ik per se wil weten waar dit of dat eilandje ligt..... Kun je je een beeld vormen? Midden in de nacht, op bed, met een leeslampje aan en een kaart van 80 x 120 cm een plaats opzoeken? Met slechte ogen? Maar ik voel me gelukkig met mijn nachtelijke vondsten en hoewel de stapels boeken en tijdschriften naast mijn bed steeds chaotischer worden, kan ik me koesteren in de warmte van nieuwe kennis en antwoorden op mijn nieuwsgierigheid. En weer nieuwe vragen.
Uiteindelijk is het dan half acht, een half uur te laat, en moet ik me haasten om te douchen, mail te checken, een halfje brood te kopen bij die vreselijke Albert Heijn en dan op de fiets naar het werk. Als ik de werkdag begin, ben ik meestal al 4-5 uur bezig geweest.
Het leven is verrukkelijk! Als boekengek dan, voor de omgeving is het lijden.

23 november 2005: 3 jaar na Büch

Vandaag is de 3e sterfdag van Boudewijn Büch.
Een dag om bij stil te staan. Het nieuws van zijn overlijden werd bekend gemaakt op zondag 24 november 2002 aan het eind van de middag en ik zal het moment dat ik op radio 1 hoorde dat de 'schrijver en televisiemaker' in zijn woning in Amsterdam aan een hartstilstand was overleden nooit vergeten: nog net geen 54 jaar oud. Het moment zelf kan ik moeiteloos terughalen in mijn herinnering, inclusief alle gevoelens en het weer van die dag (zonnig, fris). Het bericht dat vrijwel direct op nu.nl verscheen heb ik voor het nageslacht vastgelegd door middel van een screen capture: Op dat moment en later in nog sterkere mate, realiseerde ik mij dat ik Büch, hoewel bewonderd en gelezen, altijd voor 'eeuwig' had gehouden , althans voor lang. Dus maakte ik mij niet druk omtrent de boeken die ik nog niet had of gelezen had: dat kwam nog wel. En via de media zou ik toch wel genieten van de dingen die hij deed. Dat stopte dus abrupt. Een saillant detail: het overlijden van Büch werd bekend gemaakt door zijn management, dat op dat moment bestond uit Erica Reijmerink (personal manager van BB) en Hans Kik, de manager van zijn theatershows. Kik ken ik al sinds 1992 als klant van mijn bedrijf en ik herinner me hoe aangeslagen hij was toen hij die week bij mij op de zaak kwam en vertelde hoe zijn chauffeur, die Büch zou ophalen voor een theatervoorstelling in De Meervaart, dood had aangetroffen. In de jaren na Büch's dood ben ik alles van Büch gaan verzamelen. Een bijna onmogelijke opgave. Ik ben me steeds meer gaan ver-innerlijken met BB. Ik heb zóveel overeenkomsten met hem, zóveel dezelfde interesses, maar ook diezelfde bezetenheid, het willen bezitten, de drang naar kennis, naar ordening en compleetheid, en de weerzin tegen het sociale leven.
Boudewijn was zeker in zijn laatste jaren geen vrolijke jongen meer, hij trok zich meer en meer terug in zijn fantastische bibliotheek & museum. Voor zover ik zijn ziel kan bevatten heb ik begrepen dat zijn roem en succes (het almaar aangesproken worden op straat bij voorbeeld) hem behoorlijk was gaan tegenstaan. Daarbij kwam dat hij in de Nederlandse literaire wereld uitgekotst werd -- iets waar hij zelf al eind jaren 70 over schreef in Bzzlletin en Maatstaf. En er moet ook in ogenschouw genomen worden dat Boudewijn in de loop van de decennia een romantisch beeld van zichzelf was gaan scheppen, dat niet hetzelfde was als de feiten in zijn leven. Zijn 'overleden zoontje' is hiervan het meest bekende voorbeeld. Op dat gegeven werd Boudewijn door de complete Nederlandse literaire kritiek hard afgerekend. Maar hoe meer kritiek er kwam op BB hoe meer ik hem ging begrijpen en van hem houden. Boudewijn heeft altijd gezegd dat fictie en werkelijkheid in het leven van een schrijver door elkaar lopen. De starre houding van de kritieken in (vooral) de linkse pers (als ik Vrij Nederland daar onder mag rekenen) laat zien dat men in dat kamp helemaal niets begrijpt van het wezen van de literatuur. Van de kritiek en de verhalen na zijn overlijden ben ik erg treurig geworden, maar ik heb me vastgebeten in Büch zelf. Ik heb inmiddels meer dan 150 boeken aangeschaft van en over Büch. Op de veiling bij Sotheby's heb ik me (geestelijk gesproken) maanden voorbereid. Ik ben er in geslaagd 3 lots te verwerven, allemaal meubels uit zijn huis aan de Keizersgracht, zijn megalomane boekenpaleis. Onderstaand is één van die drie afgebeeld, een foto uit de catalogus van Sotheby's. De meubels staan nu meer dan een jaar in mijn huis en ik koester ze elke dag.


Bij de 2e veiling van zijn boeken bij Bubb Kuyper heb ik 6 lots kunnen kopen, bij elkaar zo'n 200 boeken. Dat bracht me weer een stuk dichter bij Boudewijn, vooral omdat in veel boeken een persoonlijke aantekening stond omtrent datum en plaats van aanschaf. Boudewijn Büch is méér dan een gewone Nederlandse schrijver. Hij is cult. Hij is wat hij zelf bewonderde in figuren als Plath en Presley. En in leven was hij (hoewel behoorlijk contactgestoord) zowel een aimabel mens als een zacht mens. En moeilijk, dat natuurlijk ook.

Boudewijn: ik denk aan je.

Boeken maken

Deze weken ben ik druk bezig met het maken van een boekje, weer eens wat anders dan het lezen of verzamelen van....
Even uitleg: zo'n 20 jaar geleden was ik als kleine uitgever actief en heb verschillende boekjes uitgegeven (poëziebundels om precies te zijn). Daarna heb ik in de eerste jaren van mijn eigen bedrijf een stuk of 15-20 boeken gemaakt, d.w.z. gezet, vormgegeven en soms ook begeleid tot in de drukkerij.
Nu, in het kader van het Boudewijn Büch Museum, leek het me heel aantrekkelijk om weer op uitgeverspad te gaan. Ik heb iemand gevonden die een fantastisch boekje heeft geschreven, naar aanleiding van de postzegelverzameling van Boudewijn die door hem op veiling van Sotheby's in 2004 werd gekocht. Dat was het idee, maar toen kwam het echte werk. Wat ik vroeger gewoon deed, moest nu opnieuw aangeleerd worden. Zet- en bladspiegel uitdokteren bijvoorbeeld; vroeger wist ik het uit mijn hoofd, nu moest ik met liniaal en geodriehoek aan de gang. En dan het zetwerk: met de hand mediaval (is dat het juiste woord?) cijfers wijzigen, goede spatiëring, noem maar op. Bijschriften bij illustraties, boek indelen, omslag ontwerpen... Alles moet ik bijna opnieuw leren! Nu ik er een week of anderhalf mee bezig ben gaat het wat makkelijker, maar toch.
In mijn bedrijf maak ik dagelijks gedrukte media voor klanten en daar word ik niet warm of koud van, maar nu ik zelf bedenker, uitvoerder en klant ben, staat het zweet me op de rug. Maar ik leer en het gaat lukken. Op 10 december wordt het boekje gepresenteerd op de 4e Internationale Büchdag in Amsterdam. (Shit, ik bedenk opeens dat ik de binder nog niet ingelicht heb over de planning.)
Gelukkig bleek mijn uitgevers-status na al die jaren nog steeds behouden te zijn bij het bureau ISBN, dat de ISB-nummers uitdeelt. Dat was dan weer een zorg minder.
Dus lezers let op: schaf na 10 december ISBN 90-70958-12-0 aan; het wordt absoluut een collectors item!

Lekker in leer

Eén van de meest in het oog springende eigenschappen waaraan je bibliomanen / bibliofielen kunt herkennen is hun hang naar 'steeds beter' naast het al bekende 'steeds meer'.
In de jaren tachtig en negentig kocht ik nog gewoon en hoofdzakelijk paperbacks en pockets. Tegenwoordig is een aangeschafte paperback al bijna een uitzondering; het moet liefst een gebonden boek zijn. In linnen met een perfect stofomslag.
De stofomslagen worden bij thuiskomst onmiddellijk in een zuurvrije, book jacket cover van polyester gedaan, die beschermt tegen verkleuring door zonlicht en vuil en stof tegenhoudt, de omslag niet aantast, 200 jaar mee gaat en nog fraai is ook.
De laatste 2 jaar echter heb ik ontdekt dat er iets is dat de boeklust nog meer bevredigt: leer.
Vooral de boeken die uitgegeven worden door de Easton Press in Amerika zijn een lust voor het oog, de tastzin en de reukzin. In origineel Marokkaans leer gebonden, en met 22 karaats goud gestempelde boekbanden, op Smyth's wijze ingenaaid (d.w.z. door elke pagina genaaid), goud op de 3 snedes, zijden leeslint, zuurvrij papier wat honderden jaren mee gaat zonder te verkleuren... et cetera.


Als je zo'n boek in handen hebt, word je overrompeld door bewondering en lust. De opwinding is het mooie, het massieve, het gevoel dat je iets in de hand hebt dat er over tig jaar nog net zo mooi uitziet als nu. Misschien herinneren andere oudere lezers (ha ha) zich nog de serie Dynasty, waarin pater familias Blake zijn gasten bij voorkeur ontving in een zogenaamde prestigebibliotheek. Alle mahonie- of ebbenhouten boekenkasten waren gevuld met in leder gebonden boeken -- ik kan het niet nazoeken, maar ik denk dat het allemaal Easton Press uitgaven waren. Nu ben ik verloren aan dit virus. Ik wil leer, en als dat niet kan linnen of fluweel. Bestaande lelijke paperbacks in mijn kasten worden vervangen door andere uitgaven die beter gebonden, mooier en duurzamer zijn.
Het heeft een prijs, dat moet ik zeggen, maar het behoudt ook zijn waarde. Ik heb er een maand over nagedacht, maar uiteindelijk heb ik 'm toch besteld: de Rembrandt-uitgave van de King James vertaling van de Bijbel voor 225 dollar. Bij Easton Press. 30 cm hoog. Twee handen nodig om hem te dragen.

Ik kan haast niet wachten tot hij arriveert, en verheug me er op mijn vingers langs de bladzijden te laten glijden. Te lezen. En te ruiken. En by the way, het lijkt me ook weer erg aangenaam om iets vast te houden dat staat voor waarden waarmee ik ben opgegroeid.

De jongens die een oudere vrouw in haar scootmobiel overvielen (krantenbericht van heden) maar geen buit kregen, kennen die waarden blijkbaar niet.
Zij hebben als wraak voor hun mislukte actie (de gehandicapte vrouw had geen geld bij zich) haar hondje vóór haar ogen opgehangen aan een hek. Persoonlijk zou ik, als ik oog in oog kwam te staan met die gozertjes, al mijn remmen los gooien en de agressie die ik in de loop van mijn leven verzameld heb op hun ballen loslaten.
Eigenlijk is het jammer dat ik dit stukje over mooie dingen op deze manier afsluit, maar het is wel de realiteit die jou en mij bedreigt.
Het hangt vaak van mijn stemming af hoe ik met deze berichten om ga: kwaadheid (niet prettig en onbevredigend), negeren (heel moelijk), ontkennen (onmogelijk) of er een uitleg aan geven.
Dat heb ik hierbij gedaan. De vrouw die het slachtoffer werd van deze afgrijselijke misdaad kan zich niet troosten met gezeik over mooi ingebonden boeken. Haar hond is vermoord. En daarmee haar (en mijn) vertrouwen in de mensheid.
Dit is een trieste dag voor de menselijkheid.

Ruimtegebrek

Het is nog maar kort geleden dat ik planken timmerde boven mijn bureau, boven de deur en een extra boekenkast in de woonkamer plaatste. Tot mijn eigen verbijstering is alle extra ruimte weer ingenomen en liggen de stapels nieuwe boeken hoog op tafels, op de vloer, naast mijn bed, en waar al niet. Ik heb dus een rigoureuze beslissing moeten nemen. Mijn boeken over criminologie (een verzamelgebied dat zijn hoogtepunt beleefde rond 2000) moest er aan geloven. Ik heb de boeken die ik nog niet had ingevoerd in mijn database alsnog beschreven en toen alles in 2 verhuisdozen ingepakt en 'op zolder' gezet. Het ging om zo'n 60 boeken. Daar staan ze nu bij de 214 boeken [precies een hele kast vol] over de voormalige Sovjetunie en het communisme, die na mijn laatste verhuizing niet meer uit de dozen gekomen zijn en mogelijk nu te lijden hebben onder snuitkevers en boktorren.
Waar moet dit heen, hoe moet dit aflopen? De recent aangeschafte boeken hebben dan wel een plaatsje en ik heb zelfs 15 cm over. Maar: wedden dat de postbode daar morgen verandering in brengt?

De laatste Büch-boekenveiling

Gisteren de derde en laatste catalogus ontvangen van het veilinghuis dat het boekenbezit van Boudewijn Büch veilt. Ik heb de 1e gemist omdat ik (achteraf ten onrechte) dacht dat het niets voor mij was, de 2e met behoorlijk succes afgesloten door de aankoop van ca. 200 boeken, maar nu ga ik er echt voor! Ik lees momenteel de hele catalogus door, die 1560 lots telt, beschreven in een paar honderd pagina's, met in totaal naar schatting 11 duizend boeken. In een spreadsheet noteer ik alle interessante lots, met richtprijzen en een aanduiding van mijn interesse. Zodat ik straks als de veiling nadert een definitieve keuze kan gaan maken omtrent de nummers waarop ik ga bieden. De veiling neemt maar liefst vier dagen in beslag, van 24-27 november. Ik weet nu al dat ik voorlopig niet meer zo goed zal slapen -- en áls ik slaap veelal dromen zal hebben over boeken. (Ik droom wel eens dat ik in een antiquariaat loop en boeken bekijk; ik kan dan --in mijn droom-- haarscherp en letterlijk omslagen en titelpagina's lezen. De dromen zijn zó scherp dat ik soms na het wakker worden de titels kan opschrijven. Ook komt het voor dat ik grote stukken uit een boek lees.) Voor mij wordt dit het finale slotstuk. Als ik nu niet toe sla zal ik er eeuwig spijt van hebben. Daarom moet ik maar een extra krediet opnemen op mijn huis heb ik bedacht.

-+-+-+-+-

Vandaag mijn BB verzameling uitgebreid door de aankoop van alle verschenen afleveringen van het tijdschrift Hollands Diep. Van iemand in Zeist die zijn zolder opruimde. Het blad Hollands Diep verscheen tussen eind 1975 en begin 1977. Büch schreef er 15 stukjes voor, en dat was in de periode dat hij alleen nog maar een dichtbundel had gepubliceerd. Interessant dus.

Reflecties over een koloniaal museum

Zaterdag was voor mij eindelijk hét moment aangebroken: een bezoek aan het voormalige koloniaal museum in Tervuren, even buiten Brussel. Dit megalomane project dankt zijn onstaan aan een tijdelijke tentoonstelling die in 1897 haar deuren opende als koloniaal luik van de Wereldtentoonstelling in Brussel. De drijvende kracht achter dit initiatief was koning Leopold II die in 1885 vorst-soeverein werd van de door hemzelf opgerichte Congo-Vrijstaat. De koloniale tentoonstelling groeide uit tot een uitstalraam voor 'zijn' Congo en moest meer interesse opwekken voor dit land bij de Belgische bevolking. Om hieraan onderdak te bieden liet Leopold een zogenaamd Koloniënpaleis optrekken, dat door meer dan een miljoen nieuwsgierigen werd bezocht. Een speciale laan van Brussel-centrum naar dit paleis, 15 kilometer lang en met een speciaal aangelegde tramlijn, is heden ten dage nog steeds in gebruik.
Leopold II is in de ogen van ons in 2005 een brutale kolonisator. Het duurde tot 1960 voordat Congo onafhankelijk werd maar tot op de dag van vandaag zijn grote delen van het Museum nog in de staat te zien zoals het ontworpen was. Daarom: levensgrote vitrines met opgezette dieren, tot aan apen, olifanten en giraffen toe, en displays met zorgvuldig verzamelde vlinders en insecten.
Zoals aan heel veel andere dingen in België te zien is, is ook wat dit betreft de tijd een jaar of tien, twintig stil blijven staan. Een museum als in Tervuren zou in Nederland niet meer kunnen bestaan, want hier heeft het onuitroeibare virus van de politieke correctheid al lang compleet toegeslagen. Naar mijn mening (en ik mag me hierbij verheugen in de postume steun van Boudewijn Büch) hoort een museum een momentopname van de geschiedenis te zijn of hoort het de geschiedenis vast leggen. Sec. Punt uit. Het past niet om de huidige opvattingen over wetenschap en historie op te dringen aan de toeschouwer door bepaalde zaken uit het verleden te verzwijgen of te relativeren door goed bedoelde opvattingen van nu er naast te zetten. Dat moet de goed-geïnformeerde 21e eeuwse mens zelf maar doen, dunkt me.
Het begin van het verval van het museum is inmiddels wel ingezet. In modern missie-gelul kondigt directeur Guido Greyseels veranderingen aan die me doen vrezen voor het behoud van de oorspronkelijke en zeer leerzame opzet van het museum. (Zie de brochure van het museum "Koninklijk museum voor Midden-Afrika", uitgave 2003, waaraan ik feitelijke informatie voor dit stukje heb ontleend.)
Ik heb genoten en veel geleerd. Dat België in Congo vreselijk heeft huisgehouden wist ik al -- ik heb Gangreen van Jef Geeraerts gelezen, een boek (2 delen) dat ik iedereen met een sterke maag kan aanbevelen. (Heeft iemand van de lezers van deze blog dit gelezen? Ik ben benieuwd wat je er van vond!) Het fraaie boekwerk Het geheugen van Kongo, de koloniale tijd (gekocht in het museum) verschaft moderne en nauwkeurige reflectie over de Belgische koloniale geschiedenis en is dan ook aan te raden als historisch kader voor een museumbezoek aan Tervuren.
Hieronder enkele foto's met een regeltje tekst ter verduidelijking.

Metersgrote vitrinies met echte opgezette beesten...

Een olifant volgens de opvattingen van 1900, met een vogel op zijn rug...

Tientallen displays met vlinders, insecten, vissen en alles wat in die vreemde Afrikaanse natuur werd aangetroffen door missionarisen en kolonisators... Om aan te tonen hoe ver dit ging hieronder een detail-opname van bovenstaand beeld waaruit blijkt hoe nauwkeurig alle vondsten werden geregistreerd. Vanaf het begin heeft het museum overigens een wetenschappelijke doelstelling.

Tot slot: hoogtepunt mijner hoogtepunten was het oog in oog staan met een Coelacanth. Omdat ik dit niet in een paar woorden kan afraffelen, bewaar ik de Vis voor een volgende blog... als ik er aan toe kom, want er is zoveel over te vertellen. Alleen een fotootje als voorloper, dat moet kunnen:

Brussel

Ik moet wat van me laten horen, anders denken jullie misschien dat ik in Brussel gebleven ben! Dat is dus niet zo, maar het is erg druk hier in het BB-Museum en met achterstallige post/mail en aangeschafte boeken...
Brussel was heel bijzonder, ik was er nog nooit geweest. Had er bepaalde ideeën over, dat het truttig zou zijn (zoals Wenen bij voorbeeld). En ongastvrij. Maar dat bleek anders. Het is een zeer fraaie stad en tegelijk een heel lelijke. De oude binnenstad is echter bijzonder mooi en ik was verbaasd zoveel Japanners te zien en andere --minder opvallende-- toeristen.
Het culinaire dat toegeschreven wordt aan deze stad heb ik (hebben we, moet ik zeggen) gemist. De restaurants bieden eigenlijk vooral toeristenmenu's, maar dan voor belachelijke prijzen. 18 of 20 euro voor een hoofdgerecht zonder garnituur om over de prijzen voor een drankje maar te zwijgen. En de kwaliteit was echt middelmatig of minder. Maar de Brusselaars zijn vriendelijk, de winkels bijzonder en ik heb heel veel prachtige boekwinkels bezocht.


Voor mij was het hoogtepunt het voormalige koloniale museum, tegenwoordig Africamuseum, in Tervuren, 15 km buiten Brussel. Daar heb ik voor het eerst oog in oog gestaan met een Coelacanth. De foto daarvan komt later -- met andere berichten over aangeschafte boeken.

Van de telex (*)

-- vandaag naar mijn tandarts in Bilthoven -- zompig nat weer -- geheugen-uitbreiding gekocht voor mijn arme langzame Windows XP -- 5 kilometer gelopen door Bilthoven langs statige villa's en middelmatig grote huizen -- nu pijn in mijn bovenbenen -- STOP -- tien recent aangeschafte boeken ingevoerd in de database, ik heb me die opdracht gesteld (elke dag 10 boeken invoeren) -- helaas zijn er nog zeker 200 boeken die ik dit jaar heb gekocht die nog ingevoerd moeten worden -- STOP -- veel Tristan da Cunha, St. Helena en Napoleon --STOP -- hoe krijg ik alles ook nog eens gelezen? -- morgen nog een dagje werken, dan met mijn liefje naar Brussel voor 3 dagen --STOP -- ik zie er erg naar uit, vooral vanwege het Koloniaal museum in Tervuren -- STOP --

* Telex = een manier om snel te communiceren op papier, populair voordat Internet er was.

Eén jaar na Theo van Gogh

Aan de vooravond van de eerste herdenking van de moord op Theo van Gogh ontkom ik er niet aan een stukje hierover te schrijven.
Voor de Amsterdamse kabel interviewde Theo jarenlang vele beroemdheden, zijn gesprekken werden vermaard en werden ook door de landelijke radio opgepikt en uitgezonden. In 1992 verscheen een boekje, getiteld Een prettig gesprek, waarin 19 interviews werden afgedrukt. Eén daarvan werd gevoerd met Boudewijn Büch -- Boudewijn en Theo waren dikke vrienden (de eerste letterlijk in wording, de tweede al lang) en ze waren bovendien allebei opgegroeid in Wassenaar. Het gaat te ver om de relatie tussen de heren hier uit te diepen; ik wou een paar dingen er uit lichten. In het voorwoord van Een Prettig Gesprek laat Theo van Gogh vele geinterviewden de revue passeren, maar over Boudewijn is hij erg kort: "Boudewijn Büch brak mijn hart". Dat is heel treffend, voor beiden. Zowel Van Gogh als Büch waren allebei buitengewone gevoelsmensen. Inclusief een gigantische gebruiksaanwijzing. Ik herken dat wel. Tegenwoordig noemen we dat HSP: High Sensitive Persons.

In de tijd dat ik zelf nog schrijver wou worden heb ik Van Gogh één keer gezien. Vanwege zijn uiterlijk en zijn grove teksten vond ik hem helemaal niks: te opgezet, te brutaal. Niks voor mij, een magere twijfelende melancholicus.
Ik zat in het roemruchte Springhavercafé in Utrecht (van de filmregisseur Jos Stelling) te drinken met vrienden (of alleen, dat kan ook) toen Theo zijn geweldige gestalte tussen de volle tafels heen probeerde te persen. Hij was te laat voor een afspraak, zou een lezing geven of zoiets, maar mij viel toen op hoe lief/echt/onbeholpen hij was. Op dat moment heb ik mijn antipathie ingeleverd en verruild voor bewondering.

Ik vraag me af welk boek er op Theo's nachtkastje heeft gelegen op deze datum een jaar geleden. Ik weet het niet. Maar misschien kwam hij helemaal niet tot lezen. In Een prettig gesprek in het voorwoord (pag. 8) bekent hij:

Vaak nam ik mij voor de avond voor opname niet te drinken, omdat een kater nog wel 'ns uh... concentratieverlies oplevert. Meestal dampte koning Alcohol nog enigszins na, want ik ben een chronische gelegenheidsdrinker die met een luttel promillage de volgende morgen zijn aangeboren verlegenheid overwint.

In de vroege morgen van 2 november 2004 fietste Theo naar zijn werk. Misschien nog met wat nadampend alcohol. Op de fiets, want hij was niet bang. En dan houdt het verhaal op. Een gek met een dolk en een mes. En waanzinnige ideeën. Uit mijn krantenarchief hier het volgende beeld, dat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift zal blijven staan: de dolk in zijn buik, de reus geveld, de vrijheid gesmoord door moslimterreur.



Ik hou mijn hart vast voor de toekomst. Maar 2 november zal voor mij altijd verbonden blijven met de gedachten die Theo uitdroeg: eerlijkheid, oprechtheid, discussie en respect voor andersdenkenden. Respect met een grens; de grens die Theo niet meer kan navertellen....

Toch nog gelukkig

Een paar weken geleden vergeefs een bod uitgebracht op een olieverfschilderij uit 1821: Napoleon in St. Helena, herinneringen dicterend aan Le Comte (graaf) de las Cases. Mijn bod van $ 1275 was niet voldoende voor dit prachtige schilderijtje...

Achteraf maar goed ook, want voor dat geld kun je een hoop boeken kopen. Zo werd ik vandaag erg gelukkig van het achtdelige werk van Las Cases dat ik na een spannende biedingsgeschiedenis won van een Fransman:

LE COMTE DE

LAS CASES

LE MEMORIAL DE SAINTE HELENE Publiée sous la direction de M. René Harot, historien.

Illustrations issues du cabinet des Estampes de la Bibliothèque Nationale.

Edition originale de luxe

Complets en 8 volumes In-8° carré, sans Nom d'Editeur, parution 1958, édition originale de luxe entièrement composée de volumes nominatifs numérotés, sur bouffant de luxe Fleur d'Alfa des Papeteries d'Avignon (A3502). Demi reliure cuir noir, dos lisse orné de fers doré filets et roulettes, auteur/titre/ tomaison, plats en feutrine rouge décorés de cadres dorés et motifs abeilles aux angles, signet, jaquette Rhodoïd translucide. Nombreuses illustration (cartes, documents, reproduction, fac-similé) hors texte, planches dépliante, gravures contrecollées, en noir et en couleur. 3484 pages au total hors illustrations. Légère usure d’usage. Intérieur très frais. Parfait état.

Heerlijk om met dit werk zo het bed in te duiken: de vele illustraties en de fluwelen band te koesteren, en gelijktijdig meer te weten te komen over de treurige gevangen Keizer. Is het een ziekte, een verslaving, een tijdelijke gekte of bezetenheid? Ik wil het niet weten, als ik maar genieten kan.

De Eilandenkast

Vandaag ter bevrediging van de boekenlusten bij dezen en genen, een grotere foto van (wat ik noem) De Eilandenkast.
Deze kast, tot nu toe de enige met glazen deurtjes (de kenners herkennen hierin een Ikea-Billy) is mijn geliefde boekenkast. Eerst de foto, daarna de beschrijving.


Hier bewaar ik de meeste boeken over eilanden, ontdekkingsreizen en aanverwante zaken. Op de bovenste plank vinden we vooral Fiji, Tahiti, en andere Zuidzee-eilanden. De meest bijzondere boeken zijn voor mij die van Tom Neale (An island to oneself) waarvan ik verschillende drukken/vertalingen bezit. En over hetzelfde thema -- leven op een voor de rest onbewoond eiland -- het klassieke boek van Lucy Irvine Castaway. Zij ging met een totaal onbekende man voor een jaar naar een klein eilandje, kreeg ingewikkelde conflicten met hem (hij wilde uiteindelijk wel eens met haar naar bed; ze liepen er constant naakt) zij wilde niet, gaf uiteindelijk toe; kortom de problemen tussen mannen en vrouwen beperken zich niet tot stedelingen. Lucy Irvine is later nogal doorgeslagen en heeft klagerige boeken geschreven over haar leven als misbruikte vrouw (ook als tiener) en over Gerald (de man in het verhaal). Waarop Gerald Kingsland zijn boek "The Islander" publiceerde om zijn kant van het verhaal te geven. Kortom: genoeg stof voor Talpa om een maand zendtijd mee te vullen! (@ Bibliofilos: Talpa is een nieuwe Nederlandse TV zender die voornamelijk pulp uitzendt)

PLANK 2
Niue, Cook Islands, Pitcairn en dan door naar Tristan da Cunha, het eilanden-onderwerp bij uitstek. Over Tristan heb ik inmiddels behoorlijk wat, niet alleen boeken, maar ook alle ooit uitgegeven postzegels van 1952 (de eerste) tot 1990 en daarna vertoont mijn verzameling gaten. Maar verder eerstedagenveloppen, foto's, ansichtkaarten, prenten, geografische kaarten, inclusief een gesigneerde van Alan Crawford, tot een vulkanische steen van het het strand. Op de plank trouwens alleen boeken.

PLANK 3
Een hoop zeevaarders. Single handed sailing, ofwel in je eentje met een zeilboot de wereld rond, vind ik een van de meest fascinerende onderwerpen. Op deze plank een aantal boeken van beroemde zeilers, Crowhurst, Moitessier, Beulakker, Aebi (de leukste, een meisje van 18), Robert Knox Johnston, Slocum (of course) , Spavens, en zo voort. Niet alle boeken over dit onderwerp konden in deze kast; ik heb nog een plank elders.

PLANK 4
Hier staan een aantal grotere boeken over de Pacific, maar het grootste deel wordt ingenomen door James Cook, inclusief een koperen buste. Een bijzonder boek is dat van Kristin Zambucka over de enige Hawaiaanse vorstin: Princess Kaulani, een zeer mooie vrouw op wie B. Büch zowat verliefd werd, postuum dan. Hij schrijft ergens in zijn boeken vol lof over haar en de editie van dit boek dat hij na veel moeite kocht, fraai gebonden in blauw linnen. In 2003 lukte het me om dit boek, waarvan er maar een enkele zijn gemaakt, te verwerven van een zeer aardige Hawaaiaanse boekverkoopster, voor 150 dollar.
Van en over Cook heb ik inmiddels de belangrijkste edities: Beaglehole, Beddie, Grenfell Prince en beneden in een andere kamer bewaar ik postzegels, kaarten (de oudste uit 1776, van Tahiti) en memorabilia als dienbladen met Cook er op, etsen en lithografieën, etc.

PLANK 5 en 6:
Dat is een allegaartje en moet nog worden uitgezocht. Antarctica, Columbus, Magelhaes, Tahiti, eilanden algemeen en en aantal dubbele boeken, bedoeld voor de verkoop.

Vind je het ook zo leuk om in kranten of tijdschriften interviews te lezen met mensen die voor hun boekenkast gefotografeerd worden? En heb je jezelf wel eens betrapt op het gebruik van een vergrootglas om te kijken wat er in hun boekenkast stond? Dan ben je niet de enige. Ik doe het ook altijd. En ik weet nu een heleboel over beroemde mensen waarvan die personen niet zouden willen weten dat ik het wist. (Flutromans, uitverkooptitels etc.)

Deze Blog staat niet toe om een echt grote foto te publiceren, maar als je interesse hebt in het formaat waarbij de individuele ruggen te lezen zijn (1,5 MB?) , stuur dan een mail naar martin at persis punt nl.

Hm, het is een verhaaltje zonder staart, maar er is nog meer te zien voor liefhebbers: links naast de boekenkast een dodo-kastje bij voorbeeld, en op de grond de waterbak van Monthy, de liefste hond ter wereld (een Bearded Collie) die van mijn vriendin is (de hond dan). Beiden zijn niet hier, dus moest ik het doen met mijn boeken vanavond.

Bibliofiel / Bibliophilos / Biblioholism / Biblio-help!

Binnenkort voorzie ik grote veranderingen in deze blog.
A. Ik ga uit het verleden putten (maar het in tegenstelling tot sommige anderen netjes houden) (ha ha)
B. Ik heb gisteren bij Amazon.com de volgende boeken besteld:

• Holbrook Jackson: The anatomy of bibliomania
• Holbrook Jackson: The reading of books
• Tom Raabe: Biblioholism: The literary addiction

Over bestellingen gesproken: wacht nu al bijna een maand op een zending boeken van Mail Order Kaiser (uit Duitsland) en al sinds eind mei op postzegels uit Ascension, maar die gaan geloof ik echt per schip en die boot komt misschien maar eens in de drie maanden langs.

Boekenlust uit 1665

Gisteravond om kwart voor zes kreeg ik een telefoontje van boekhandel Broese: de Taschen-uitgave van de Atlas Maior van Joan Blaeu was gearriveerd! Hier heb ik maanden op zitten wachten! Na een snel ontbijt fietste ik vanmorgen vroeg naar de boekhandel om binnen no time weer buiten te staan. Mijn bankpasje was opeens een stukje dunner geworden, maar de fietstassen waren gevuld en met plezier trapte ik de vele kilo's naar huis.
Onderstaande foto's spreken voor zich.

De gigantische afmetingen van het boek (met z'n uitklapbare kaarten) is hieronder goed te zien.

Een detail uit de kaart van Nederland.

Naast de atlas der atlassen heb ik ook nog de deze week verschenen 10-delige cassette Ontdekkingsreizigers meegenomen. Een fraaie uitgave, gepubliceerd door een boekhandels-keten die zich tooit met de lelijke naam de boekhandels met *).
De tien gebonden delen bevatten een reeks klassiekers waarvan de meesten in een andere vorm al in mijn bibliotheek staan, maar deze uitgave is zowel fraai vorm gegeven, goedkoop (59,90 Euro, compleet) en in het Nederlands -- en dat is ook wel eens prettig. De delen zijn:

• Marco Polo - De Wonderen der Oriënt
• Christoffel Columbus - De ontdekking van Amerika
• Antonio Pigafetta - Magelhães' reis om de wereld (tijdens de ontdekking van Patagonië tekende Pigafetta o.a. de volgende woorden op uit de woordenschat der Patagoniërs: de oksels: salischin, de penis: scachet, de vagina: isse, de coïtus: iohoi -- da's een mooie hè, iohoi! en zo verder)
  
• een monografie van B.J. Slot over Abel Tasman en de ontdekking van Nieuw-Zeeland
• Henry M. Stanley - Op zoek naar Livingstone
• Roald Amundsen - De verovering van de Zuidpool
  
• Robert Falcon Scott - Scott's laatste expeditie (hier moet je bij huilen)
  
• Charles Lindbergh - De brede zee
• Thor Heyerdahl - De Kon-Tiki expeditie (deze waarschijnlijke charlatan is een vreemde eend in de bijt)
• Neil Armstrong - Mensen op de maan

Wat een heerlijk weekend ga ik tegemoet!

Nog eentje dan

Vandaag ontving ik een boek van iemand in Connecticut, USA: Napoleon's St. Helena, geschreven door de voormalige Franse consul op St. Helena Gilbert Martineau, vertaald in het Engels (uitgever: John Murray, 1968). Natuurlijk ben ik vooral benieuwd naar de inhoud van het boek, maar de provenance is ook interessant. Het boek werd op 1 april 1970 geschonken aan ene Jean, met de opdracht (in vertaling): "Ik hoop dat je dit boek leuk vind, maar het is wel een eenzijdige opinie, namelijk die van een fransman". Dit is tekenend voor de houding van de Britten, zelfs nu nog!, ten opzichte van de beroemdste gevangene ooit ergens: Napoleon Bonaparte. Ondanks de chunnel die Frankrijk en Britannië verbindt zal er altijd een geestelijk onoverbrugbare afstand blijven bestaan tussen de beide grootmachten. De schenker van het boek, 'Uncle Frank' woonde op..... Ascension Island, een van de meest afgelegen eilanden op de wereld, en totaal onbereikbaar.


De verkoper van het boek, die eigenlijk alleen in muziek geinteresseerd is trof dit boek aan in de nalatenschap van zijn vader, wist niet wat hij er mee moest en verkocht het. Nu ligt het voor me, het is de hele wereld over geweest maar hier krijgt het zijn laatste rustplaats. En ik ga het lezen, absoluut!

Napoleon L'Empereur (4, slot)

Het begon vorig jaar met een buste van Napoleon die ik via eBay van iemand in Duitsland kocht. Korte tijd later volgde een fotoboek dat ik tegen kwam in het Nationaal Museum in Kopenhagen. Ik had voor het laatste mijn huis beslist niet uit hoeven te gaan want Napoleon kun je overal kopen en het aanbod is zo overstelpend dat je met een klein budget vele meters boekenkasten zou kunnen vullen. Dat moest ik maar niet doen. Een paar bijzondere dingen zullen genoeg moeten zijn om dichterbij Napoleon op St. Helena te komen.
Ik vond op eBay een oude ansichtkaart van Longwood, het huis waar Napoleon verbleef:


Het bijzondere aan deze kaart was eigenlijk de adressering en de tekst. Hij is op St. Helena verstuurd door de Franse regisseur/producer Yves Rousset-Rouard en gericht aan een Nederlandse filmproducer in Hilversum.


Ik kan de kaart niet dateren, maar het is waarschijnlijk van vóór de invoering van de postcode, dus voor 1978.

postzegels
Wie postzegels over Napoleon wil gaan verzamelen kan zijn borst nat maken. Ergens op Internet las ik dat er al meer dan 700 postzegels zijn uitgegeven met een afbeelding van de keizer. Tjaaaa, dat lijkt me dus wel wat! Meteen maar eens een selectie van 50 zegeltjes aangeschaft bij een Fransman (hoe kan het ook anders).


Nu ik hierdoor een idee heb van hoe een nieuw verzamelonderwerp er uit kan zien, is de tijd rijp om me er serieus in te storten. Die 700 zegels komen er wel (de reguliere uitgiften althans, voor afwijkingen en rariteiten is in mijn portemonnee geen plek).
Ik wacht nog op een paar boeken over Nap & Helena en zal alvast eens een plekje in een vitrinekast gaan vrijmaken. En dan moet het afgelopen zijn.
Denk ik.
Hoop ik.
Dacht ik.
Tevergeefs.