Lekker in leer

Eén van de meest in het oog springende eigenschappen waaraan je bibliomanen / bibliofielen kunt herkennen is hun hang naar 'steeds beter' naast het al bekende 'steeds meer'.
In de jaren tachtig en negentig kocht ik nog gewoon en hoofdzakelijk paperbacks en pockets. Tegenwoordig is een aangeschafte paperback al bijna een uitzondering; het moet liefst een gebonden boek zijn. In linnen met een perfect stofomslag.
De stofomslagen worden bij thuiskomst onmiddellijk in een zuurvrije, book jacket cover van polyester gedaan, die beschermt tegen verkleuring door zonlicht en vuil en stof tegenhoudt, de omslag niet aantast, 200 jaar mee gaat en nog fraai is ook.
De laatste 2 jaar echter heb ik ontdekt dat er iets is dat de boeklust nog meer bevredigt: leer.
Vooral de boeken die uitgegeven worden door de Easton Press in Amerika zijn een lust voor het oog, de tastzin en de reukzin. In origineel Marokkaans leer gebonden, en met 22 karaats goud gestempelde boekbanden, op Smyth's wijze ingenaaid (d.w.z. door elke pagina genaaid), goud op de 3 snedes, zijden leeslint, zuurvrij papier wat honderden jaren mee gaat zonder te verkleuren... et cetera.


Als je zo'n boek in handen hebt, word je overrompeld door bewondering en lust. De opwinding is het mooie, het massieve, het gevoel dat je iets in de hand hebt dat er over tig jaar nog net zo mooi uitziet als nu. Misschien herinneren andere oudere lezers (ha ha) zich nog de serie Dynasty, waarin pater familias Blake zijn gasten bij voorkeur ontving in een zogenaamde prestigebibliotheek. Alle mahonie- of ebbenhouten boekenkasten waren gevuld met in leder gebonden boeken -- ik kan het niet nazoeken, maar ik denk dat het allemaal Easton Press uitgaven waren. Nu ben ik verloren aan dit virus. Ik wil leer, en als dat niet kan linnen of fluweel. Bestaande lelijke paperbacks in mijn kasten worden vervangen door andere uitgaven die beter gebonden, mooier en duurzamer zijn.
Het heeft een prijs, dat moet ik zeggen, maar het behoudt ook zijn waarde. Ik heb er een maand over nagedacht, maar uiteindelijk heb ik 'm toch besteld: de Rembrandt-uitgave van de King James vertaling van de Bijbel voor 225 dollar. Bij Easton Press. 30 cm hoog. Twee handen nodig om hem te dragen.

Ik kan haast niet wachten tot hij arriveert, en verheug me er op mijn vingers langs de bladzijden te laten glijden. Te lezen. En te ruiken. En by the way, het lijkt me ook weer erg aangenaam om iets vast te houden dat staat voor waarden waarmee ik ben opgegroeid.

De jongens die een oudere vrouw in haar scootmobiel overvielen (krantenbericht van heden) maar geen buit kregen, kennen die waarden blijkbaar niet.
Zij hebben als wraak voor hun mislukte actie (de gehandicapte vrouw had geen geld bij zich) haar hondje vóór haar ogen opgehangen aan een hek. Persoonlijk zou ik, als ik oog in oog kwam te staan met die gozertjes, al mijn remmen los gooien en de agressie die ik in de loop van mijn leven verzameld heb op hun ballen loslaten.
Eigenlijk is het jammer dat ik dit stukje over mooie dingen op deze manier afsluit, maar het is wel de realiteit die jou en mij bedreigt.
Het hangt vaak van mijn stemming af hoe ik met deze berichten om ga: kwaadheid (niet prettig en onbevredigend), negeren (heel moelijk), ontkennen (onmogelijk) of er een uitleg aan geven.
Dat heb ik hierbij gedaan. De vrouw die het slachtoffer werd van deze afgrijselijke misdaad kan zich niet troosten met gezeik over mooi ingebonden boeken. Haar hond is vermoord. En daarmee haar (en mijn) vertrouwen in de mensheid.
Dit is een trieste dag voor de menselijkheid.