Griekenland in de vaart der volkeren

Na het succes van de Olympics in 2004 en het winnen van het Eurovisie Songfestival dit jaar, mag ook in Bloggerland de volgende voortgang van het heldhaftige Griekse volk (denk aan de Slag om Kreta in 1941) niet onopgemerkt blijven. De herkomst van de bezoekers van deze blog blijkt duidelijk uit de volgende statistiek, u verschaft door Nedstat.

1.	Nederland	2113	82.7 %
2.	België	267	10.5 %
3.	Verenigde Staten	55	2.2 %
4.	Griekenland	50	2.0 %

Ik heb een lief-liefde verhouding met Griekenland. Op de temperatuur in de zomer na, is alles OK: de mensen zijn echt aardig en lief, niet gemaakt aardig. Het landschap en de natuur zijn interessant en mooi. De criminaliteit is vergeleken met Nederland te verwaarlozen. Dat is zelfs zo in de mega-hoofdstad Athene, waar ik vaak ben geweest (al zijn er tegenwoordig wel bendes uit Bulgarije en Albanië actief). Op de eilanden wordt de enige criminaliteit veroorzaakt door dronken Engelsen en Scandinaviërs, maar op die plekken ben ik niet geweest. Trouwens de overheid neemt drastische maatregelen daartegen.
Sociale zorg is overal. Op elke bus een conducteur, al is het alleen maar om je te zeggen dat je niet zo luidruchtig moet bellen of geen etenswaren mag nuttigen. Het eten is heerlijk en veilig, geen verrassingen achteraf d.m.v. nachten met diarrhee. En de lekkerste koffie ter wereld. Cafe Latte: koud, naar wens gemaakt met veel of weinig melk en geen, medium of veel suiker. Heerlijk op warme dagen!
Ja, ik ben een fan: het is het eerste land dat bij me opkomt op me er met P. te vestigen na mijn vroegtijdige pensionering in 2007. Het eiland Patmos lijkt me daarvoor trouwens ideaal.....

P.S. bij de foto: de vuist omhoog is ter ondersteuning van de Griekse slogan: Makedonia = Griekenland. Tja, mag een volk dat aan de wieg stond van de beschaving trots zijn op haar verleden?

Druk! Sneak Preview

De werkzaamheden aan de Büch Museum Site nemen al mijn (zeer beperkte) vrije tijd in beslag. Alleen al de talloze mails die ik elke dag krijg en waar ik op moet reageren is een uitermate tijdrovende taak. Laat staan dat ik nog toe kom aan reageren op de blogs die hier gelinkt staan en die ik om de paar dagen lees. Zo verdient Bibliofilos nog een u-i-t-g-e-b-r-e-i-d-e reactie want ze schrijft zo mooi & waar.
Voor de kijkers naar BB heb ik een sneak preview naar een nog niet gelinkte pagina; daar kan je zien hoe de beknopte biografie van BB er uit zal komen te zien. Ik ben benieuwd naar reacties.

Goed nieuws

Aan een aantal stranden aan de Nederlandse kust hebben bibliotheken afgelopen zomer boeken uitgeleend aan badgasten. Er werden 4600 boeken uitgeleend, zonder borg, en verder ook gratis. Van deze 4600 werden slechts 25 boeken niet terug gebracht, minder dan 0,5 procent!
Kijk, van zulk nieuws word ik vrolijk, het herstelt mijn vertrouwen in de mensheid weer een beetje.
Een zaterdags zoektochtje naar Büchjes in Utrecht heeft me niets opgeleverd, en ook de al zo lang aangekondigde Atlas Maior heb ik nog niet kunnen spotten. Thuis maar weer verder met het Museum. Zowel de voorzitter van de Blue Poet Society als van Büchmania hebben lovende reacties gegeven! Inmiddels heb ik door al dat museumgewerk mijn sociale contacten en dit weblog ernstig verwaarloosd. Daarbij komen nog de stapels boeken die recent zijn aangeschaft en onbesproken zijn gebleven. Help!

Museum > Kreta > Mijn lief

Ik voel me heel vereerd met de reacties die mijn website heeft opgeroepen. Op de eerste dag kwamen er zo'n 20 bijdragen binnen: correcties, scans van boeken en interessante feitjes. Ik dacht dat ik even rust zou hebben, maar het begint nu pas echt. Geen probleem, ik zal naar mijn beste kunnen de website van Het Museum uitbouwen tot iets moois.
Lezers van deze blog wil ik nog even wijzen op de interessante blog van bibliofilos, een hostess die in het Westen van Kreta is gestationeerd en erg leuke stukken schrijft. Alhoewel Griekenland deel uitmaakt van het Verenigde Europa en we er met de Euro kunnen betalen, is het toch wel een groot verschil of je daar woont of hier, als je boekengek bent. En dan bedoel ik dat het niet makkelijk is om op Kreta iets lezenswaardigs in de Nederlandse of Engelse taal te verkrijgen. Lees er alles over op haar blog.
De foto bij deze bijdrage is van P. -- zonder haar toestemming gepubliceerd moet ik zeggen, maar het is mijn liefje. Omdat ze zo knap is dacht ik dat ze er moeilijk bezwaar tegen kon maken... Bovendien wil ik P. op deze plaats nogmaals danken voor het geduld en begrip van de afgelopen maanden dat ik zo veel met Boudewijn bezig ben geweest. Waarvan akte!

Museum open

Na maanden noeste arbeid in verloren uurtjes heb ik eindelijk de eerste versie van het Boudewijn Büch Museum online kunnen zetten. Nu naar Zwolle om even bij te komen en een zeker persoon die erg onder mijn computer-dwang heeft geleden een bloemetje te brengen...

Einde vakantie, begin van het mooie weer

Op de laatste dag van mijn vakantie een belofte aan P. ingelost: naar de dierentuin! Het werd Amersfoort, vanuit Utrecht dichtbij (niettemin 3 kwartier rijden over hemelsbreed 20 km; een duidelijk resultaat van overbevolking en de daarmee gepaard gaande infrastructurele problemen). We gingen voor Parkieten en Pinguins zogezegd, en voor elkaar en het mooie weer natuurlijk. We zijn dan ook aardig aan onze trekken gekomen.

Alleen zwartvoetpinguins waren in deze dierentuin vertegenwoordigd. Beestjes van 30 cm hoog. Maar toch leuk:

Het was een fraaie dag, niks met boeken en zo, al hoewel ik als pinguingek natuurlijk heel veel herinneringen aan boeken kreeg...

Erg is wel dat de catering van het park volkomen tekortschiet, en dat het park er kennelijk nog mee weg komt ook. Je krijgt er volslagen oneetbaar en koud voedsel geserveerd dat werkelijk nergens op slaat en meer op diervoeder lijkt dan op mensenverwennerij. Een 0ngelooflijke schande waarvoor je ook nog eens bedragen betaalt die 3 jaar geleden nog onvoorstelbaar leken. Dit keer ga ik er werk van maken en de directeur van Amersfoort Dierenpark uitnodigen samen met mij de lunch te gebruiken in zijn restaurant. Als ik hem tenminste kan wegtrekken van zijn golf club lunches in Michelin-sterren restaurants. Ik ben niet voor niks zo pissig: je moet tegenwoordig voor een dagje dierenpark een dikke protemonnee meenemen, 15,50 euro toegang per persoon, even omgerekend in ouwe guldens: 34,15. En dat keer 2, plus koffie en oneetbare hamburgers en nog eens 11 gulden om je auto 3 uur lang te mogen parkeren; daar had ik een fraaie eerste druk van Büch voor kunnen kopen! Grrr.

1 jaar terug: De Olympische Spelen in Athene

Lezers die gewend zijn hier 1 of 2 bijdragen per week te zien, wil ik er op wijzen dat ik vandaag extreem mijn best heb gedaan met twee bijdragen op 1 dag!

Vandaag is het 13 augustus. Een datum die bij mij in mijn geheugen gegrift staat. In de eerste plaats omdat het de trouwdag van mijn ouders is en ik er altijd aan moet denken dat mijn moeder 6 jaar geleden overleden is. Maar 13/8 is voor mij nu de herinnering aan de werkelijk geworden jongensdroom in 2004: het bijwonen van de opening van de Olympische Spelen in Athene.
Een kleine 2 jaar tevoren had ik me bij de ATHOC ingeschreven voor een toegangskaart -- en alvast betaald (350 gulden). Toen ik op een dag, ik meen in september 2003, het bericht uit Griekenland kreeg dat ik was ingeloot kon ik wel juichen! Ik zal de lezers de verhalen besparen hoe moeilijk het was om uiteindelijk voor niet al te veel geld daadwerkelijk bij de OS aanwezig te zijn (alle hotels op het vasteland van Griekenland en eveneens ALLE vluchten rondom de OS waren 1 jaar tevoren door touroperators afgeblokt -- dat heet: niet beschikbaar -- en de prijzen voor een hotelovernachting waren gestegen tot 300 Euro!) maar het is gelukt. Mijn liefje P. en ik zaten op 12 augustus in Kreta en namen (voor 60 euro als ik me goed herinner) de heerlijk luxe dagboot Knossos Palace naar Piraeus (Athene) die er in 6 uur heen voer. Na allerlei vertragingen, onder andere vanwege terrorisme-dreigingen in de haven, en met heel veel geluk kwam ik op tijd aan bij het Olympisch Stadion. De tijd en de ruimte ontbreekt me om alles uitvoerig te beschrijven, maar wat heb ik genoten! P. reisde weliswaar met me mee, maar omdat ik mijn kaartje gekocht had voordat ik haar zou leren kennen, moest ze helaas in Athene-stad alleen achterblijven. (Gelukkig heeft ze zich daar erg vermaakt, gelonkt naar leuke jongens en alles op een groot videoscherm gezien.) Hieronder uit mijn foto-album van die gebeurtenis 5 foto's. Met een regeltje tekst er bij.

Fantastisch: ik loop hier temidden van 80.000 mensen uit werkelijk alle landen van de wereld over de prachtige allée naar het stadion. Iedereeen is ongelooflijk opgetogen en blij en spreekt je aan. Door de terreurdreiging is de bewaking streng (iedereen wordt gescand, de bagage ook en er staan honderden zwaar bewapende militairen) maar de sfeer is zo mooi en lief dat ik begin te geloven dat de Olympische Spelen de enige kans voor de wereld is om uit de huidige problemen te komen. Dat is een illusie zoals we inmiddels weten, maar het gevoel van toen neemt niemand me meer af.

De openingsshow was adembenemend. Ik heb onophoudelijk foto's gemaakt.

De binnenkomst van de atleten uit Fiji deed me opveren, en gelukkig was iedereen zo aardig om elk land, hoe klein ook, een uiterst warm applaus te geven. Er waren een paar uitzonderingen: de VS en Turkije. Daar was een hoop boe-geluid bij van de Grieken. En dat begrijp ik heel goed.

De sfeer in het stadion --compleet nieuw gebouwd voor deze gelegenheid-- is onbeschrijflijk. Waves gaan heen en weer. Mijn linkerbuurman is een veel te dikke Amerikaan van Griekse oorsprong -- zijn rechterbil ligt half over mijn veel te krappe stoeltje en zijn zweterige oksels schurken voortdurend tegen mijn smalle schouders.


De avond eindigt uiteraard met spectaculair vuurwerk en dat is de laatste foto voor nu.


Om half twaalf is de openingsceremonie afgelopen.

Een boekenkast thuis gekomen

In twee dagen Een boekenkast op reis van Boudy uitgelezen. Zoals Erwin opmerkte naar aanleiding van mijn vorige blog: met geen boek van Büch kom je dichterbij onze held. Dat is maar al te waar. Ik vind dit het meest fascinerende boek dat ik tot nu toe van BB las. Waar gaat het over? Op verzoek van zijn uitgever hield hij in 1998 een dagboek bij met de bedoeling dit in het voorjaar van 1999 te publiceren. 1998 was een zeer hectisch jaar: voor zijn TV-programma's reist hij naar Zuid-Afrika, de VS, Duitsland, Italië, Frankrijk, Zwitserland...... en sluit het jaar met zijn nieuwe geliefde Panda (v) (zijn 24 jaar jongere producer) opnieuw af in Duitsland.
Gedurende deze reizen worden niet alleen talloze filmopnamen gemaakt en ettelijke musea bezocht, maar Boudewijn trekt met behulp van zijn ongelimiteerde creditcard ook nog eens overal de plaatselijke boekhandels en antiquariaten leeg.
En hier is het dat hij wel heel dicht bij mij komt. Op 21 januari bezoekt hij in Irene, Zuid-Afrika het museum van Jan Christian Smuts, generaal, bioloog, politicus (1870-1950). Daar koopt hij o.a. een boekje over de bibliotheek van Smuts getiteld "Jan Christian Smuts -- a bibliophile?" van Jacqueline A. Kalley. (blz. 43) Dit boekje heb ik, samen met een aantal andere op deze Zuidafrikaanse reis gekochte boeken, op de veiling van Büch's boeken in mei verworven (zie o.a. mijn blog van 7 juni) Ik houd het in mijn handen en zie op de binnenkant van de cover in potlood geschreven: 'Smuts House, Irene, 21 I 1998'. Een trilling gaat door me heen - het is belachelijk maar waar. Verdorie, een vent van bijna 44 die reageert als een meisje van 14 op een knipoog van een pop-idool, zo is het!
Het hele dagboek is verder één feest der herkenning. Elba, waarheen Napoleon verbannen was-- eens zat ik daar ook bij het (toen eveneens gesloten) Napoleon Museum en bezocht er ook de zomerresidentie.Verder: Weimar, Napels. De vreselijke Oostenrijkers en Zwitsers. De 6-delige Goethe Handbuch die hij op blz. 32 maar niks vindt maar die ik net heb aangeschaft en waarvan de delen 4/1 en 4/2 en het register voor mij een waarlijke Goethe Fundgrube zijn. Ik verbaas me over de dingen die hij niet weet over J.L.B. Smith wanneer hij mevrouw Courtenay-Latimer interviewt over Smith en de Coelacanth, want hoe onbehouwen en gek J.L.B. Smith als persoon was had hij al kunnen lezen in Keith Thomson: Living Fossil, of in het onvolprezen A Fish Caught in Time van Samantha Weinberg. En beide boeken hád hij gelezen!
Maar afgezien van de boeken herken ik ook zijn somberheid, zijn afkeer van allerlei ontmoetingen, het lekker-gezellig-doen-met-andere-mensen, het vreselijke eten in veel buitenlandse restaurants (ondanks de ophef daarover en het gelul over authenticiteit -- het vlees is zelden te vreten) en zijn geluk als hij weer even in zijn museumhuis thuis is.
De reizen van BB worden traditioneel afgesloten met gezeik op luchthavens, als de honderden kilo's over-bagage moeten worden ingecheckt. Door de veiling van zijn boeken kan ik nu zeggen: de boekenkast is thuis gekomen -- een piepklein deel er van is hier geland. Ik ben ontroerd en mis hem nog elke dag.

Hinderickx & Winderickx

Vandaag na 2 dagen maar weer eens het huis uit gegaan. Gewapend met wat lijstjes eerst naar De Slegte. Ik vond er wat Büch betreft de Singel Pocket uitgave van Het IJspaleis. (Ja, ik heb natuurlijk bijna alle handelsuitgaven van Büch, maar ik verzamel ook alle verschillende drukken, in ieder geval als ze een ander omslag, formaat of impressum hebben). En deze had ik nog niet. Vierenhalve euro. Eigenlijk was ik op zoek naar Snoecks almanakken, en wel de jaren 87, 92, 93 en 99. Daarin heeft BB namelijk een bijdrage geleverd. Bij De Slegte stond wel anderhalve meter Snoecks, van 1986 tot 1997, maar precies die gezochte jaren ontbraken.
Dan maar door naar Aleph op de Vismarkt. Ik herinnerde me dat ik daar in de bak 'onverkoopbaar' regelmatig Snoecks heb zien liggen. Helaas: eentje, maar niet een gezochte. Van BB had men verder alleen een 4e druk van Eenzaam, maar die druk heb ik al. Ik vroeg of ze wel eens wat Büchjes binnen kregen, maar die bleken ze voor kunstboeken te ruilen met Hinderickx & Winderickx op de Oudegracht. Op naar H&W dus. In de ontstellende rust die de twee heren boekengekken pur sang uitstralen, trof ik in de gewone kasten niets interessants, maar in de gesloten boekenkast stond er de door mij al meer dan een jaar zeer gezochte titel Een boekenkast op reis, persoonlijke kroniek 1998. Voor vijftig euries! (Bij de verschijning kostte het misschien 40-45 gulden) In het boek stond 55 volgens mij, maar 50 was ook wel erg veel. We hebben het hier dus over 110 gulden en 19 cent voor een boek dat nog geen 6 jaar oud is! (Eergisteren kocht ik een gesigneerde eerste druk van J.L.B. Smith's Old Fourlegs, the story of the Coelacanth uit 1956 - een uitermate gezocht boek dat zelden onder de 100 dollar aangeboden wordt - voor 64 dollar, ca. 54 eurie.) Ik heb eindeloos staan twijfelen maar heb het toch niet gekocht. Maar toen ik de winkel uitging wist ik eigenlijk dat ik het boek hoe dan ook zou willen hebben. Ik ben geld gaan lenen, terug gefietst en heb het alsnog uit de kast laten halen en aangeschaft.
En daar zitten we dan. Met een zeer gezocht boek (dat ik meteen van een plasticover van Brodart heb voorzien -een losse hoes om het boek heen-, want er mochten toch eens vlekjes of andere leessporen aan komen) en vraag mij af hoe ver het Büch-verzamelen zal gaan en waar ik zal eindigen: samen met Boudy op een bankje in de hemel met Gijsje? Of failliet in een mededeling in het Staatsblad?

Alles komt goed

Ik heb moeite met terug zijn in Nederland. De energie ontbreekt me om iets te schrijven. Terwijl ik toch stof genoeg voorhanden heb. Of misschien juist te veel: de potato stamps van Tristan da Cunha, het eiland Kerguelen, de voortgang aan de Boudewijn Büch Museum site, de herinneringen aan Kreta met z'n hete temperaturen en hoe lekker het was in de zee, aan ons luchtbedje hangend... Of de Coelacanth, en ga zo maar door. Maar het komt goed: alles komt uiteindelijk goed en dat is een hele geruststelling.