Vandaag is het 13 augustus. Een datum die bij mij in mijn geheugen gegrift staat. In de eerste plaats omdat het de trouwdag van mijn ouders is en ik er altijd aan moet denken dat mijn moeder 6 jaar geleden overleden is. Maar 13/8 is voor mij nu de herinnering aan de werkelijk geworden jongensdroom in 2004: het bijwonen van de opening van de Olympische Spelen in Athene.
Een kleine 2 jaar tevoren had ik me bij de ATHOC ingeschreven voor een toegangskaart -- en alvast betaald (350 gulden). Toen ik op een dag, ik meen in september 2003, het bericht uit Griekenland kreeg dat ik was ingeloot kon ik wel juichen! Ik zal de lezers de verhalen besparen hoe moeilijk het was om uiteindelijk voor niet al te veel geld daadwerkelijk bij de OS aanwezig te zijn (alle hotels op het vasteland van Griekenland en eveneens ALLE vluchten rondom de OS waren 1 jaar tevoren door touroperators afgeblokt -- dat heet: niet beschikbaar -- en de prijzen voor een hotelovernachting waren gestegen tot 300 Euro!) maar het is gelukt. Mijn liefje P. en ik zaten op 12 augustus in Kreta en namen (voor 60 euro als ik me goed herinner) de heerlijk luxe dagboot Knossos Palace naar Piraeus (Athene) die er in 6 uur heen voer. Na allerlei vertragingen, onder andere vanwege terrorisme-dreigingen in de haven, en met heel veel geluk kwam ik op tijd aan bij het Olympisch Stadion. De tijd en de ruimte ontbreekt me om alles uitvoerig te beschrijven, maar wat heb ik genoten! P. reisde weliswaar met me mee, maar omdat ik mijn kaartje gekocht had voordat ik haar zou leren kennen, moest ze helaas in Athene-stad alleen achterblijven. (Gelukkig heeft ze zich daar erg vermaakt, gelonkt naar leuke jongens en alles op een groot videoscherm gezien.) Hieronder uit mijn foto-album van die gebeurtenis 5 foto's. Met een regeltje tekst er bij.
Fantastisch: ik loop hier temidden van 80.000 mensen uit werkelijk alle landen van de wereld over de prachtige allée naar het stadion. Iedereeen is ongelooflijk opgetogen en blij en spreekt je aan. Door de terreurdreiging is de bewaking streng (iedereen wordt gescand, de bagage ook en er staan honderden zwaar bewapende militairen) maar de sfeer is zo mooi en lief dat ik begin te geloven dat de Olympische Spelen de enige kans voor de wereld is om uit de huidige problemen te komen. Dat is een illusie zoals we inmiddels weten, maar het gevoel van toen neemt niemand me meer af.
De openingsshow was adembenemend. Ik heb onophoudelijk foto's gemaakt.
De binnenkomst van de atleten uit Fiji deed me opveren, en gelukkig was iedereen zo aardig om elk land, hoe klein ook, een uiterst warm applaus te geven. Er waren een paar uitzonderingen: de VS en Turkije. Daar was een hoop boe-geluid bij van de Grieken. En dat begrijp ik heel goed.
De sfeer in het stadion --compleet nieuw gebouwd voor deze gelegenheid-- is onbeschrijflijk. Waves gaan heen en weer. Mijn linkerbuurman is een veel te dikke Amerikaan van Griekse oorsprong -- zijn rechterbil ligt half over mijn veel te krappe stoeltje en zijn zweterige oksels schurken voortdurend tegen mijn smalle schouders.
De avond eindigt uiteraard met spectaculair vuurwerk en dat is de laatste foto voor nu.
Om half twaalf is de openingsceremonie afgelopen.
1 opmerking:
He wat een leuke herinnering.
Tja, dat was een hele leuke dag, maar ook heeeeeeeeellll lang.
Liefs P.
Een reactie posten