donderdag 29 september 2005

Een jaar na Droppie

Precies een jaar geleden schreef ik op mijn toenmalige website:

"Vandaag, op 29 september 2004, kwam ik om kwart voor zeven thuis na een rotdag op het werk. Ik was laat thuis. In de keuken pakte ik een zakje Whiskas en liep er mee naar boven.
Droppie was doof de laatste tijd. Toen ze dat nog niet was, stond ze als ik huiskwam boven aan de trap te miauwen voor eten, en de laatste tijd uit gewoonte of omdat ze me niet kon horen thuiskomen, al vanaf een uur of zes.
Maar vandaag lag ze wel héél rustig op haar plekje achter de printer. Ik strekte mijn hand uit om haar te aaien en te wekken voor het eten, en toen voelde ik het meteen: Droppie was dood!"

Ik moet er al een paar dagen aan terug denken; het lijkt al weer zo lang geleden! Mijn leven is enorm veranderd sindsdien, als poes Droppie nu nog geleefd had, had ze het misschien niet zo fijn gevonden dat er heel veel boeken bij gekomen zijn, dus minder plekjes voor haar. En dat de hond van P. hier vaak rond struint.
Haar eerste sterfdag valt samen met de 85ste verjaardag van mijn vader; dat maakt deze dag toch wel weer tot een mooi feit. Mijn vader is still going strong; nog erg actief in het leven, heeft een vriendin, rijdt tot schrik van zijn kinderen nog dagelijks over de snelweg en gaat het zaterdag met alle kinderen en aanhang vieren.
Met deze virtuele knipoog naar een kat-uit-duizenden en het vooruitzicht van een (om meerdere redenen) druk weekend duik ik weer een paar dagen onder.

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Leven en dood, we zijn er allemaal van tijd tot tijd mee bezig. Ik zie je droppie-post en denk eraan te reageren, maar ik kon het niet. Net, toen ik hoorde dat mijn zwarte monster op vier pootjes -achter mij en de computer liggend- gelukkig tóch wel nog ademde, bedacht ik me dat jij dat ook hebt gehad, vroeger. En een kat gaat nog veel langer mee dan een hondje. En toch kon ik niet of nauwelijks reageren, er gaat wel van alles door me heen, en daarbij komt dat dit een blog is over primarily boeken. Vandaag is het precies een week geleden dat ik een oude vriend na 30 jaar Amerika weer terug zag. We hebben in drie uur veel gesproken, en hij vertelde (eigenlijk op een gruwelijke manier) hoe zijn ex-vriend tien jaar geleden in zijn armen is gestorven aan aids. en ook daar sta (stond) ik moeilijk bij stil, o, ja, weer een! Maar vandaag besef ik me dat ik bedroefd ben om die vriend, die vandaag dus ook 55 had kunnen zijn en realiseer ik me pas dat jij bedroefd bent om je poes. Een beetje laat, maar toch gereageerd. Henk
p.s. effe mijn zwarte monster uitlaten en we gaan weer verder met "Angels in America".

Anoniem zei

Henk, alias asjeffe a.k.a. "F"

boekengek zei

Iemand die in je armen sterft is wel veel heftiger dan een gestorven kat thuis vinden, maar de overeenkomst is het verdriet en dat is voor iedereen en elk mens uniek. Vergelijken komt niet te pas. Het is moeilijk praten over de dood, het is niet voor niets een van de gootste thema's in de literatuur... Ik denk dat je er nooit een bevredigende gedachte over kunt hebben, tenzij misschien zelf in je laatste uur. Maar dat is hopelijk voor ons allen nog ver in de toekomst.