Literair Drinken

Gisteravond had ik een afspraakje met mijn twee oudste broers. We hadden nog nooit zoiets gedaan: afspreken in een eetcafé en gewoon beginnen te praten als broers-onder-elkaar. Een graficus/verzamelaar, een organisator/aankomend-wijnboer en een boekengek/verzamelaar. En alle drie houden ze wel van een wijntje. Na een paar borrels als voorafje kwamen de tongen los. En toen die eenmaal gesmeerd waren werden bij het eten 3 flessen wijn geconsumeerd. Waarna we het zuipen maar voortgezet hebben in een ander café.
Het blijft altijd intrigeren: hoe het edele vocht de tongen losmaakt en zelfs de meest schuchtere mensen (waar in dit geval overigens geen sprake van was) verleidt tot het vertellen van geheimen, het doen van bekentenissen of het maken van plannen. Toch: het was niet allemaal dronkemansgelul. (Alleen dat woord al!) Als je er niet zo'n houten kop van zou krijgen zou je het vaker moeten doen. Een avondje drinkebroers kun je, naar mate van de hoeveeelheid genuttigde alcohol in drie stadia indelen:

• in stadium 1 wordt het leven inzichtelijker (waar staan we, wat doen we en waarom)
• in het tweede stadium maakt het het leven overzichtelijker (want simpeler, waar zijn de problemen? Er zijn geen problemen! Dit is het stadium van de overmoed.)
  
• en als laatste stadium 3, waarin het leven vooral doorzichtiger wordt (wie ons om 3 uur vannacht hoorde kon het haarscherp waarnemen - uitleg verder niet nodig).

Drie boeken waarin drank een hoofdrol speelt:

• Het literair drinkboek - een bloemlezing uit de wereldliteratuur door John Müller (gebruik dit als fundgrabe om verder te lezen);
• Venedikt Jerofejev (rusisch schrijver): Moskou op sterk water. Een hilarisch avontuur van een man die al treinend en drinkend volledig de weg kwijt raakt;
  
• en het mooiste, wreedste, boek over alcohol ooit geschreven: Onze man in Havana van Graham Greene.

Proost!