In Memoriam: Yvonne Habets

Om 7 uur vanavond hoorde ik op Radio 1 het nieuws dat Yvonne Habets, programmamaakster, is overleden. Ik kan het nauwelijks geloven, maar het is uitgezonden, dus het zal zo zijn.... Op dit moment ben ik boos (op God): waarom zij, waarom zo'n aardig iemand, waarom zo jong - ze was pas 58. Overleden aan keelkanker...

Ik heb Yvonne een jaar of 15 geleden voor het eerst ontmoet -- ze was klant van mijn winkel omdat ze in de buurt woonde totdat ze een jaar of twee geleden definitief naar Spanje verhuisde. Ze kwam maar af en toe in de winkel, maar op een of andere manier raakten we altijd met elkaar aan de praat, ze zocht mijn contact als er ook ander personeel was, en was het supergezellig. We spraken over haar films, en vooral over emigreren, een thema waar zij -- onder andere vanwege persoonlijke betrokkenheid -- talloze films over heeft gemaakt. Ik droomde toen nog alleen over emigratie. Het grootste deel van haar journalistieke carrière werkte ze voor de Tros, later begon ze voor zichzelf. Het siert de Tros dat zij haar persoonlijke films uitzonden. Ze had even goed door de VPRO kunnen zijn uitgezonden.

Yvonne: rauwe stem, drankoogjes, sterk karakter, mannelijke bewegingen, voldeed aan veel clichébeelden die je over lesbo's kan hebben. Ze is in haar carrière absoluut tegenwerkt door haar eigenzinnige natuur en heeft waarschijnlijk ook last gehad van haar lesbo-zijn. Misschien juist daarom konden we het goed met elkaar vinden (niet dat ik lesbisch ben maar ook erg eigenzinnig).
Het is zó jammer dat ze niet langer van haar geliefde Spaanse huisje heeft kunnen genieten en dat die kutkanker haar vroegtijdig geveld heeft. Yvon, ik zal bloemen leggen op je graf, je was een fijn mens. Dank dat je in mijn bestaan gekomen bent. ;-)