Ziek (2) met Lolita

Wat doe je als je hoofd uit elkaar lijkt te knappen van de bonkende pijn? Als je niet kan lezen omdat je ogen pijn doen vanwege die kleine lettertjes?

Ik red me met simpele dingen. Vandaag natuurlijk veel Olympics gekeken (TV dat gaat goed), tranen weggepinkt bij het onderdeel kunstschaatsen. Daarna de film Lolita op DVD gekeken (had ik al lang in bezit, maar nu kwam het er van) en er zeer van onder de indruk geraakt. Lolita (naar het het boek van de gevluchte Russische schrijver Nabokov) is meestelijk verfilmd door Stanley Kubrick, een van mijn favoriete regisseurs. Echt een film die je gezien moet hebben. Aan het eind ben ik zelfs terug gegaan naar de eerste scene en heb die opnieuw bekeken...
Over zowel het boek als de film is veel te doen geweest. Tik het maar eens in op Google. De naam van de roman-personage Lolita is synoniem geworden voor het verlangen van de (oudere) man naar seks met jonge meisjes. Een verlangen dat in alle kunstdisciplines --maar vooral in de literatuur-- een thema is dat veel prachtige boeken opgeleverd heeft en daarnaast ook fraaie schilderijen, en tenminste één prachtige film. (Er is niets nieuws onder de zon, kijk maar naar de etsen van Rembrandt, nu weer vaak te zien vanwege het Rembrandtjaar.)

Kubrick filmde Lolita in 1962. Ondanks de hype in de pers komt het meisje Lolita maar één keer een heel klein beetje bloot in beeld, en wel helemaal in het begin van de film. Met dat beeld moet je het de rest van de film doen. Sterker nog: naarmate de film vordert, wordt het meisje steeds onaantrekkelijker. Tegelijk wordt haar puberale en --naar later blijkt-- berekenende karakter steeds sterker. De verliefde man heeft het nakijken. En dat is precies wat Kubrick op meesterlijke wijze uitdrukt in deze film: het gaat om het niet kunnen accepteren van verlies van iemand waar je helemaal hoteldebotel van bent, een universeel thema...