Jaaroverzicht 1959

"Aan het volk van Nederland,

Het einde van het jaar is bijna gekomen en daarmee is het weer tijd om terug te blikken op het bewogen jaar 1959. Nadat in december 1958 de socialistische ministers waren uitgetreden was er immers alleen nog het rompkabinet met prof. Beel als minister-president.

Op 8 januari hield ik audiënties.
Om 10 uur kwam dr. Drees, gevolgd om 10.30 uur door Hr. en Mevrouw Koot, om 11 uur Prof. Zijlstra en in de middag nog Hr. Plateel.

Donderdag 29 januari ontving ik Minister Cats. De kapper kwam voor Prinses Beatrix, immers zij werd den 31ste 21 jaar en dus meerderjarig. Z.K.H. [Prins Bernhard] overnacht op het Paleis en blijft de hele vrijdag vanwege de wijnproeverij en het diner in de Witte Eetzaal.

Op 12 maart waren er verkiezingen voor de Tweede Kamer en op 14 maart ontving ik van 10 tot 19 uur de leden van het demissionaire kabinet. Een lange formatie begint met veel gesprekken op het Paleis.
Het duurde tot zaterdag 19 mei vooraleer ik het nieuwe kabinet o.l.v. Prof. De Quay kon beëdigen.

Dan waren er dit jaar nog twee staatsie-bezoeken. De eerste betrof van 20 tot 23 mei de Sjah van Perzië, Mohammed Riza Pahlewi en zijn gevolg en van 8 tot 11 juli Koning Boudewijn van België. Beatrix ontving speciaal nog de kapper in verband met het bezoek der Sjah. Zij leek mij veel aandacht te hebben voor de prins van Perzië.

Nog vermeldenswaard is dat H.K.H. Prinses Beatrix op 19 juni toetreedt tot de Johanniterorde. De dag voordien komt de kapper en wij vieren de toetreding tot de orde met een diner op het Paleis."

-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-

Tot zover dit 'verslag' van Koningin Juliana. Vanwaar deze bijzondere blogpost? Het zit zo. Afgelopen oktober kwam ik via een veiling in het bezit van de kantooragenda van het jaar 1959 van de hofhouding van Paleis Huis ten Bosch, het werkpaleis van de toenmalige koningin. Bovenstaande plaatjes (op de foto na) komen daaruit.

De agenda staat boordevol interessante inkijkjes in het leven van de koningin en de hofhouding. De agenda fungeert niet alleen om alle belangrijke koninklijke ontvangsten te noteren --en voor te bereiden-- maar ook om bij voorbeeld het ziekteverzuim van de hofhouding bij te houden (zo is ene mejuffrouw Waasdorp wel zo'n 8 keer ziek, opvallend vaak op maandag), de overuren van het personeel en de beloning daarvoor (1 gulden per uur).

Ook wordt allerlei paleiselijk gesjouw genoteerd: kapstokken naar het Paleis op de Dam, maar juist weer 8 tafels daarvandaan,een perzisch tapijt naar de vestibule in Amsterdam, schilderijen voor Rhenen...

Soms wordt het erg druk: op 17 april komen plm. "30 meisjes, leerlingverpleegsters" op bezoek, de dag erna circa 50 personen van de Johanniterorde plus nog een verslaggever van Elsevier. En dan al die kappersbezoeken voor Beatrix, steevast voorzien van de notitie "1 ons koekjes (f 0,75)" of cake...

Ik heb enorm genoten van deze koninklijke agenda en de lezers van deze blog hopelijk nu ook een beetje. Er zit minstens een afstudeerscriptie in, lijkt mij.
Alleen vraag ik mij af waarom deze agenda niet in het Koninklijk Huis Archief zit maar in het mijne. Mocht het K.H. archief geïnteresseerd zijn: u kunt reageren.

Tot slot dit. Elke laatste zaterdag van de maand werd afgerekend met de melkboer (of wie het ook was). Dan vinden we de volgende staatjes:

Vierentwintig kilo suiker in de maand, de Oranjes zijn beslist zoetekauwen!

Ik wens alle lezers een koninklijk 2012. Je hoeft tenslotte niet van koninklijke huize te zijn om een royaal leven te leiden en je de prins te rijk voelen met wie je bent!

Voor dit artikel is dankbaar gebruik gemaakt van het Winkler Prins Boek van het jaar 1960 (over het jaar 1959). De foto van het kabinet De Quay komt daar ook uit. Daar kan geen Google tegenop!

Halverwege honderd

De laatste maanden voor mijn 50^ste verjaardag spoken regelmatig visioenen van aftakeling en ouderdomsongemakken door mijn hoofd.

archief-foto, wél mijn fiets (met het
kabelslot) niet de bewuste dag.

Een paar dagen voor de verjaardag sta ik in de fietsenkelder onder het station van Utrecht te worstelen met mijn fiets waarvan het stuur achter twee andere blijft haken. Een leuke jonge vrouw passeert me en vraagt of ik hulp nodig heb. Ik zeg dat het wel gaat, maar ze grijpt niettemin kordaat in en trekt de belendende fiets opzij zodat ik de mijne eruit krijg. Blij bedank ik haar. Mijn eerste gedachte is ‘wat een aardige behulpzame meid!’ Maar als ik mijn weg vervolg dringt zich opeens een verontrustende tweede gedachte op: ‘wat als ze nou gewoon dacht: laat ik die OUDE man eens helpen?’

Nou ja, vandaag is het zover. De eerste 50 jaar zitten er op!

En nu echt getwitter!

Nee, dit gaat niet over Twitter. Of toch.
Om de eenzaamheid te verdrijven heb ik op 4 augustus een zebravinkenpaartje gekocht alsmede een grote kooi, voer en wat er verder allemaal bij hoort.
Sindsdien zit ik uren te kijken naar het gedrag van de vinkjes: een Darwin is in mij opgestaan. Ik zou er al pagina's over vol kunnen pennen, maar dat zal ik nog maar niet doen.

Eén ding is me al wel opgevallen: die vogeltjes twitteren dat het een lieve lust is! Behalve 's nachts, dan slapen ze zij-aan-zij in een klein voeder-ruifje. Erg schattig. Wanneer ik dan 's morgen de trap afloop en de kooi nader, fluit ik naar ze en dan worden ze wakker. Ze vliegen op, bezetten een van de stokken en beginnen luid te twitteren. En dat gaat bijna de hele dag door.

De twee beestjes zitten elkaar vaak behoorlijk dwars, maar op andere momenten liefkozen ze elkaar (tenminste dat neem ik aan) door bij elkaar in de nek te kroelen of te pikken. Hun ruzietjes zijn interessant en om dat te illustreren heb ik voor het eerst in mijn leven een filmpje gemaakt en op YouTube gezet. Waar een oudere jongere al niet toe in staat is!

Quatorze Juillet

Tot de leukste dingen aan het kijken naar de Tour de France op de TV behoren de beelden die de Franse regie je vanuit de helikopter voorschotelt. De prachtigste kastelen en kerken worden, vaak met een extra rondje rondom, in haarscherpe kwaliteit op het scherm gebracht. Ik zit dan met de pen in de aanslag om de namen van die fraaie locaties te noteren om ze daarna op internet verder te onderzoeken.
Zo zag ik een paar dagen geleden het Chateau de Mauriac.

Eenmaal gegoogeld bleek dat dit fraaie 15e-eeuwse kasteel het domein is van de Franse schilder Bernard Bistes. Totaal onbekend deze man, niet eens in Wikipedia te vinden (ook de Franse niet) maar oh, wat heeft hij een leuk optrekje. Zoals deze salon grande:

of zijn slaapkamer:

Hier gaat mjin hart sneller van kloppen., dat wil ik ook! (Zo wonen bedoel ik.)
Een bibliotheekfoto heb ik niet gezien. Misschien heeft de ringbaardman geen boeken (wat ik betwijfel) of wilde hij geen foto ervan op zijn website.

Hoe het ook zij, mijn fantasie is geprikkeld. Ergens in mijn leven moet ik iets verkeerd gedaan hebben waardoor ik (middelmatig schrijver, kleine verzamelaar en doorsnee ondernemer) me geen eigen kasteel kan veroorloven. Ik ga proberen dat alsnog recht te zetten. Bistes is vanaf nu nu mijn voorbeeld. Waar kijken naar de Tour niet toe kan leiden!

Tot slot
Vanaf zaterdag heb ik maar liefst twee hele weken vakantie. Jammer dat net nú de depressie-pleuris is uitgebroken over Nederland. Je kunt overal in Europa zijn waar het om mooi weer gaat behalve in ons vlakke land.

Ik sta open voor advies waar ik (goedkoop) naar toe kan gaan tussen 20 en 27 juli zodat ik nog wat zonnestralen op mijn bleke huid kan krijgen en een zomer-depressie kan voorkomen.

Alle hulp is welkom!

Heere Heeresma

Gisteren ontvlood ons weer een Neêrlands schrijver. Op de gezegende leeftijd van 79 jaren ging Heere Heeresma heen. Zijn dood haalde zondagmorgen het radionieuws en wat kranten, maar groot werd het nieuws niet.

Toch is er bijna geen Nederlands auteur waar ik zóveel plezierige momenten aan heb beleefd als HH. Zijn roman Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp wordt door velen die het kunnen weten beschouwd als een naoorlogs meesterwerk. Ik vond het 'behoorlijk deprimerend', óók een compliment.
De plezierigste momenten beleefde ik echter aan een heel ander boek: Een hete ijssalon. Dit boek verscheen in 1982 voor het eerst en bestaat uit een verzameling pornografische verhalen. Ik vond het in 1983 in de slaapkamer van een zus waar ik tijdelijk logeerde. Het was een zeer gelezen exemplaar, mag ik wel zeggen, en ik las het met veel adem uit. Ik was 23.

Op 24 juli 1996 kocht ik zelf een exemplaar en sindsdien ligt het in mijn nachtkastje, waar het nog regelmatig uitkomt. Need I say more?

achterflap

Heere Heeresma was een rebel. Een vrijgevochten vent. En dus werd hij verguisd, want zo gaat dat in Nederland. "Wilt u alsjeblieft geen afwijkend gedrag vertonen a.u.b.? Daar kunnen wij namelijk niet tegen, dankuwel."
Het lafhartige artikel op wikipedia.nl (zie hier) is een complete aanfluiting. Dat er honderdduizenden pornografische boeken van HH verkocht zijn (en dat hij daar waarschijnlijk het meest aan verdiende) wordt niet genoemd. Als ik zin krijg zal ik dit artikel eens flink opschudden.

Je begrijpt dus wel dat ik hield van Heere Heeresma. Er is veel interessants over hem te zeggen, ook op uitgeefgebied. Zo schreef hij zelf de uiterst lovende flapteksten op zijn boeken, werden allerlei uitgeversdetails (aantal drukken enzovoort) veranderd en werden mystificaties opgeworpen. Prachtig!

Dat hij moge rusten in vrede.
Ik ben zelf echter nog niet klaar met de manier waarop HH wordt mis gerepresenteerd. Gezien het plezier dat ik aan zijn werk beleefde voel ik me verplicht wat corrigerende voetnoten in de geschiedenis van zijn werk te maken. U hoort nader.

geschreven op de eerste tropische dag van 2011: een waarlijk hete ijssalon!

De wereld gezien in 1300

Op 24 april 2010 ontving ik een brochure van The Folio Society waarin ze hun nieuwste productie voorstelde: een limited edition van de Hereford Mappa Mundi (wereldkaart).
Nachten lang lag ik er over te dromen, maar ik kon me deze uitgave niet permitteren en zette het uit mijn hoofd. Dacht ik. Want af en toe zocht ik de brochure weer op (ik heb mappen vol met dit soort dingen), liet mijn ogen verlekkerd over de foto's dwalen en las de teksten nog eens.

Na 361 nachtjes slapen hakte ik eindelijk de knoop door en bestelde hem. Twee omstandigheden gaven de doorslag: ten eerste dat ik er tien maanden over mag doen om hem te betalen en ten tweede dat ik vond dat ik de uitdrukking 'er nog eens paar nachtjes over slapen' voldoende letterlijk had genomen.

En zo arriveerden twee pakketten uit London, zoals jullie hebben kunnen zien. Hier is de Hereford Mappa Mundi, opgehangen in mijn woonkamer.

In de middeleeuwen werden veel van dit soort kaarten gemaakt. Alleen Europa, Afrika en Azië waren nog bekend en de wereld werd voorgesteld als een cirkel met Jeruzalem aan de top of in het centrum van de kaart die altijd georiënteerd was naar het oosten -- het oosten is dus de bovenkant van de kaart.
Deze mappa mundi, gemaakt rond 1300 in het fraaie Engelse Hereford is een van de weinige die de eeuwen heeft doorstaan en tegelijk ook de grootste: 158 x 133 cm. (Je kunt het origineel bewonderen in de Hereford Cathedral).

De Folio Society heeft een facsimile editie gemaakt van deze door de eeuwen heen sterk vervuilde en verkleurde kaart. Om productietechnische redenen hebben ze hem iets verkleind, tot 143 x 121 cm, maar dat is nog altijd indrukwekkend groot. Hij is gedrukt op Neobond, een papiersoort met eigenschappen van perkament met een extra drukgang om het metallic goud op te brengen. Daarna is de kaart handmatig uitgesneden en geplakt op donkerblauw canvas.

Twee latten van eikenhout (van bomen gerooid in de bossen van Herefordshire -- details die een boekengek nog gekker maken) vormen het ophangsysteem.
Zo'n kaart stuur je natuurlijk niet in een ordinaire koker op maar je laat er een speciale houten kist voor maken. Anderhalve meter lang, van binnen bekleed met een bordeauxrood fluweel.

Tot zover de uiterlijkheden (waar ik uiteraard erg gevoelig ben).

Maar wat heb je nu eigenlijk aan zo'n 'kaart' die bol staat van onleesbare inscripties in Latijn, oud-Engels en Frans en onbegrijpelijke tekeningetjes?

Dan heb je duiding nodig, en daar is voor gezorgd.

Bij de mappa horen twee boeken, ieder voor zich fraai in buckram gebonden en voorzien van leeslint(en) en een slipcase. Deel 1 betreft de inleiding over de geschiedenis van de kaart met foto's en een uitgebreide uitleg die alles in z'n historische context plaatst:

Maar om echt te weten wat elk 'dingetje' op de kaart voorstelt moet je deel 2 ter hand nemen, het commentaar (Scott D. Westrem: The Hereford World Map: A Transcription and Translation of the Legends With Commentary, editie 2010). In 536 pagina's worden alle 1092 inscripties en tekeningen die op de kaart staan uitgelegd. Aan de hand van foto's die voorzien zijn van nummers kun je elk detail terugvinden.

Hiermee gaat deze middeleeuwse kaart pas écht leven! Ik heb er al uren mee doorgebracht en ben al veel te weten gekomen over hoe men zich rond 1300 de wereld voorstelde.

De Mappa Mundi is met stip binnen gekomen in mijn top 5 van mooiste bezittingen. Niet alleen mooi om naar te kijken, maar ook buitengewoon intrigerend om over te lezen, te bestuderen en nog vele jaren van te genieten.

Wat nu weer?

Ik heb jullie gehoord: er komt weer een bijdrage, hopelijk dit weekend. En het gaat over dit pakket:

Een doos van anderhalve meter lang en nog een kleinere doos... En wat een hoop stickers zitten er op! Nog een paar nachies slapen, dan pakken we uit.

Pakjesplezier

Eén van de leukste dingen van boeken per post bestellen vind ik manier waarop het verpakt kan zijn.

Veel boeken komen zó - ik neem Eci als afzender, maar je kan er ook bol.com lezen:

Bij zo'n verpakking ga ik rigoureus te werk: openrukken en de inhoud consumeren. Soms bewaar ik het karton om er later zelf een boek in te verzenden.

Maar het echte werk ziet er zó uit:

Dit prachtige pakketje kreeg ik gisteren van een particulier die tweedehands boeken verkoopt via bol.com.

Wanneer het echter uit een ver buitenland komt, zoals bij dit boek uit Zuid-Afrika en het ook nog eens per aangetekende post wordt verzonden [in Afrika is dat vanwege de criminele posterijen trouwens noodzaak], dan krijg je helemáál een pretpakket thuis bezorgd:

Krijg ik zo'n uitbundig van (oude) postzegels voorzien pakje binnen dan ga ik er eerst een tijdje naar kijken. Letterlijk: ik leg het op de keukentafel of op de bank en kijk er naar. Draai het om. Voel het gewicht. Spanning opbouwen. Daarna snijd ik het héél voorzichtig met een mesje open om vervolgens van de inhoud te genieten.

Hier dringt zich de vergelijking met seks bij mij op. Dat kan ook op twee manieren: meteen recht op-en-neer of met genotverhogend voorspel. Al komt er in dat geval gelukkig geen mes aan te pas...

Boekenweek 2011

Hoera, het is weer boekenweek!!!

Rampenfilm

Ik kan rampenfilms over het algemeen  wel waarderen. Armageddon, 2012, en hoe ze allemaal ook mogen heten. Maar toen ik vandaag de berichten las op op nu.nl, de NOS en andere media zag ik dat er hier en nu zich een ramp aan het ontwikkelen is waar wij als nuchtere & van rampen gespaarde Nederlanders helemaal geen voorstelling van kunnen maken. Je zult maar een land zijn waar alles op rolletjes loopt en opeens zijn er duizenden (tienduizenden?) doden en honderden miljarden schade. Je huis ligt in puin en alle wegen zijn onbegaanbaar.
En het duurt zeker vele jaren voor alle infrastructuur en huizen  hersteld zijn.

Deze aardbeving zijn wij in Nederland over een maand of twee vergeten. De mensen in Japan die het overleven zijn hun leven kwijt. En hun bezittingen.

Wat ik wou zeggen: relativeer.

Wat ben ik toch een sukkel

Vrijdagmiddag. Ik krijg zoals elke vrijdag een mailtje van Hinderickx & Winderickx met daarin de link naar de nieuwe boeken van de week die dit spraakmakende Utrechtse antiquariaat aanbiedt.
Twee titels vallen me op: een uitgave van Samuel Taylor Coleridge's The Rime of the Ancient Mariner van de Folio Society uit 1994 en een boek van Bob den Uyl: Een uitzinnige liefde. De eerste begeer ik omdat ik vorig jaar voor € 568 een nieuwe limited edition van dit werk heb aangeschaft, gebonden in perkament en voorzien van fraaie houtsnedes en toen ik daarna op een door mij geliefd internetforum las dat ook de Folio Society uitgave van 1994 erg fraai was, wilde ik dit meteen hebben.

Aangezien het rustig is in mijn eigen winkel wip ik er even tussenuit en loop de paar honderd meter naar HinWin.
René (de ene helft van HinWin) zit achter zijn tafel en kijkt me vriendelijk en met een blik van herkenning aan. Ik loop naar de U om het boek van Bob den Uyl te zoeken, maar daar staat net een andere klant voor.
Dat heb ik trouwens altijd. Wanneer ik bij Albert Hein guacamole saus in een potje wil kopen (toch niet echt een koploper uit het assortiment, zou ik zo zeggen) staat daar een bejaarde vrouw minutenlang voor het schap met Mexicaanse artikelen te dralen, precies voor het door mij begeerde potje. Ik ben te beleefd aangelegd om zelfs maar te zeggen 'Sorry, mag ik misschien even iets pakken' dus maak vooralsnog omtrekkende bewegingen. Kijk nog even bij het vlees, of daar me nog iets invalt om te kopen, maar daar was ik zojuist al geslaagd. Intussen staat ze daar maar te twijfelen. In stilte gaan er veel minder beleefde opmerkingen door mijn hoofd: 'Hé ouwe taart, ga 's effe opzij!' en meer van hetzelfde. Op sommige dagen is dit heel sterk: ik heb bij voorbeeld vijftien artikelen op mijn zorgvuldige voorbereide boodschappenlijstje staan en bij zeker acht daarvan wordt mij de weg versperd door een vrouw -- ik kan het helaas niet anders maken dan het is. Mannen gaan recht op hun doel af maar vrouwen zoeken, dralen, talmen en lopen altijd in de weg. Miljoenen jaren evolutie heben daar nog niets aan kunnen veranderen. Het zal de ovulatie wel zijn of, bij het ouder worden, het gebrek daaraan. Maar dit terzijde.

De klant bij de U (een man) schuift vlot op naar de W en ik pak een redelijk beduimelde Bob den Uyl/Uitzinnige Liefde. Acht euro staat er voorin, twee euro minder dan het boek op de website.
Dan door naar René. Ik leg de Den Uyl op de afrekentafel terwijl hij me verwachtingsvol aankijkt. Ik begin een klein beetje te zweten. Oei, die man weet zoveel van boeken, ik ben maar een klein mannetje vergeleken met hem, een matig verzamelaartje, en een nitwit waar het hoofdletters LITERATUUR aangaat.
"In de nieuwsbrief van vanmiddag zag ik een uitgave van de Foliostietu... eh Folio Society staan..." begin ik te stotteren, "... The rime of the..."
René veert direct energiek op. "Coleridge" onderbreekt hij me en met twee grote passen is hij bij de tafel voor nieuwe aanwinsten (dat had ik natuurlijk moeten weten) trekt het door mij gevraagde boek te voorschijn en overhandigt het me met een zwierig gebaar.
Help! denk ik, ik had dus Coleridge of beter nog Samuel Taylor Coleridge moeten zeggen en niet Foliostietusociety. Nerveus haal ik het in donkerrood zijde gebonden boek uit zijn foedraal en blader het snel door. Schitterend papier, mooi gebonden, een fraaie illustratie ingeplakt op de voorzijde... Het is in een prachtige staat, rugje iets verkleurd, maar o.k. En de 15 euro die gevraagd wordt is een lachertje. Uit verschillende berichten in het forum had ik begrepen dat een prijs van 40 of 50 euro ook goed zou zijn. Zal ik René zeggen dat deze prijs echt te laag is en hem voorstellen 25 of 30 euro te betalen? Maar nee, daarmee zou ik me pas echt belachelijk maken en zijn autoriteit ondergraven....

Echter, mijn boekvernederingen zijn nog niet voorbij. René wijst op de beduimelde Bob den Uyl die ik voor hem op de tafel had gelegd. "Ik heb een veel mooier exemplaar daarvan" zegt hij en binnen 1,2 seconden trekt hij een ander exemplaar uit een stapel (de nieuwe aanwinstentafel natuurlijk, hoe dom ben ik toch). Inderdaad, het prachtige exemplaar uit de nieuwsbrief, voor 10 euro.

Nu breekt het zweet me helemaal uit. Wat ben ik toch een ongelofelijke sukkel dat ik alles niet meteen heb begrepen! Ik breng de beduimelde, scheef gelezen Den Uyl terug naar zijn plekje bij de U en reken de twee boeken af. Een paar korte aanslagen op zijn calculator (15 + 10) * 0,9 brengen het totaalbedrag op € 22,50. "Zal ik ze inpakken?" vraagt René.
"Nee," antwoord ik, "het gaat zo wel mee."

Met de twee boeken onder mijn arm geklemd loop ik terug naar mijn eigen armzalige winkel. Het is gemeen koud deze vrijdagmiddag. Brrrr.

Ronald Reagan 100ste geboortedag

Vandaag, zondag 6 februari 2011, is de honderdste geboortedag van Ronald Reagan. Slechts weinigen in Nederland zal het interesseren. Maar ik als fan sta er bij stil.

Ronald Reagan was (en is nog steeds) een immens populaire president in de Verenigde Staten. In het buitenland wordt dat vaak anders gezien, maar ik wou de politiek er buiten laten.
Ronald Reagan was een van de liefste en aardigste wereldleiders die ooit op aarde heeft rond gelopen. De mooiste getuigenissen daarvan vormen de briefjes die RR aan zijn vrouw Nancy -- zij leeft nog -- schreef. Lange liefdesbrieven maar ook veel kattebelletjes, vaak met tekeningetjes geïllustreerd. Een aantal van deze brieven is gepubliceerd in het boek I Love You, Ronnie. Hier een paar bladzijden uit lezen als je verdrietig bent en de miserie verdwijnt op slag!
Vanwege het copyright kan ik er helaas geen uitgebreide voorbeelden van laten zien, maar ik hoop dat onderstaand kaartje nog onder het citaatrecht valt:

"Look what happens when I'm without you. Your Roommate."

In maart 2008 kocht ik in de webshop van het Ronald Reagan Museum een 43 cm hoge gebronsde buste van mijn American hero. Voor onderstaande foto heb ik heb van zijn gebruikelijke plek gehaald.

Waarschijnlijk wordt de 100ste geboortedag van Barack Obama in 2061 nog wel gevierd. In hetzelfde jaar, een paar weken later, valt ook mijn 100ste geboortedag, maar of dat nog ergens herdacht of gevierd zal worden.... Ik zou zeggen: hou mijn blog maar scherp in de gaten tegen die tijd!

P.S.: Het weekblad Elsevier heeft een prachtige special (een paperback van 102 pagina's) over RR gemaakt, die op dit moment in de tijdschriftenkiosk ligt voor € 8,95. Ook hier online te bestellen.

Opnieuw: Egypte

Mijn opmerking in mijn vorige blog dat de media nog niet zo heel veel deden aan de gebeurtenissen in het Midden-Oosten kan ik nu gerust terug nemen. Radio 1 houdt me heel goed op de hoogte. Daarnaast check ik regelmatig CNN op de TV en Aljazeera via internet.

Wat hier gebeurt is dat er nieuwe geschiedenis gemaakt wordt, waarvan we de afloop nog niet weten. Daarom is het zo spannend om het te volgen.

Toen ik 14 jaar oud was volgde ik via de radio de ontwikkelingen over de beëindiging van de oorlog in Vietnam en praatte daarover met mijn moeder tijdens het 'kopje thee' als ik thuis kwam van school.
In mij is een journalist verloren gegaan. Maar dat spijt me geenszins!

Wat Egypte betreft hoop ik vurig dat alle kunstschatten en historische artefacten bewaard blijven en niet worden geplunderd en beschadigd door opgefokte mannetjes.

Ik denk dat ik vanavond maar eens twee oude boeken uit de kast haal, namelijk het tweedelige Het graf van Tut-Anch-Amon: ontdekt door wijlen Graaf Carnarvon en Howard Carter
Een prachtige uitgave uit 1924, kort na de ontdekking gepubliceerd.
Toen alles ondanks --of juist dankzij-- de koloniale verhoudingen, nog gewoon 'gewoon' was.
Radicalisering is een uitvinding van de 21ste eeuw. De slechtste uitvinding wat mij betreft.

De macht van het volk

Ik heb op dit moment niet zoveel te melden over boeken. Niet dat de boekaankopen zijn stil gelegd (verre van dat) maar gewoon omdat ik even niet weet wat ik daarover kan schrijven. Januari, februari... het zijn maanden waar ik me doorheen worstel in afwachting van de lente.
Ik ben twee weken erg ziek geweest wat veel te lang is voor mijn doen -- mijn afweersysteem werkt normaal gesproken buitengewoon effectief en snel, alleen deze keer dus niet.

Op dit moment winden de gebeurtenissen in de Arabische wereld me buitengewoon op. Na Tunesië grijpt nu ook het volk van Egypte de macht, zo lijkt het. De impact van deze gebeurtenissen is nog nauwelijks te bevatten. De aandacht hiervoor in de media vind ik vrij beperkt, mijns inziens is dit de belangrijkste gebeurtenis in de wereld sinds het uiteenvallen van de Sovjetunie en de andere communistische landen in Oosteuropa.

En dan dit: een 45-jarige Nederlandse vrouw, Zahra Bahrami is vandaag opgehangen in de feodale islamitische dictatuur van Iran. Een prachtvrouw is vermoord door achterlijke godsdienstfanaten. Ik heb het 15 jaar geleden al helemaal gehad met de islam als staatsgodsdienst. Nu heb ik hoop dat de revolutie die begonnen is in Tunesië, en zich op dit moment in Egypte voltrekt, hierna overslaat naar Iran.

Wat mij betreft komt er eindelijk een snel einde aan al die dictatoriale, feodale, monarchistische en politionele staten in de islamitische wereld.
En wanneer de haantjes in Israël ook hún macht willen opgeven is de wereldvrede aanstaande.

Dood door ophanging:

In vroegere tijden kreeg een veroordeelde een touw om zijn nek geknoopt dat over een stevige tak werd geworpen. De veroordeelde werd vervolgens omhooggetrokken en stierf door verstikking. Later ontdekte men dat de dood sneller intrad wanneer de veroordeelde een val maakte. Bij experimenten ontdekte men dat bij een te korte val de veroordeelde langzaam stierf, terwijl bij een te lange val er een kans was dat het hoofd van de veroordeelde werd afgetrokken. Dat laatste gebeurde bij Barzan Ibrahim, het hoofd van de Mukhabarat, Saddams geheime dienst. Die werd geëxecuteerd op 15 januari 2007 met de lange val en raakte onthoofd. In de 19e eeuw werd ontdekt dat de ideale vallengte berekend kon worden door 1260 te delen door het gewicht van de veroordeelde (in ponden). Iemand van 50,8 kilogram (112 pond) zou een val van 3,43 meter (11,25 voet) moeten maken om onmiddellijk te sterven. Later werd de formule gecorrigeerd voor de leeftijd, geslacht, lichamelijke conditie en postuur. Door deze "ideale" val breekt de nek en wordt ook het ruggenmerg op een hoog niveau onderbroken (meestal tussen de 1e en de 2e Wervel, hangman's fracture), waardoor onmiddellijk een verlamming van het gehele lichaam inclusief de ademhalingsspieren optreedt, zodat de veroordeelde niet meer kan spartelen en niet meer kan ademen. Daarnaast drukt het eigen lichaamsgewicht ook de halsslagaders dicht zodat de hersenen niet meer van bloed worden voorzien. Meestal zal vooral door dat laatste binnen circa tien seconden bewusteloosheid intreden en de hartdood na circa acht minuten.

Het zal je geliefde maar zijn.

Gelezen boeken 2010

In 2010 las ik in ieder geval 90 boeken (26 meer dan in 2009), van deze boeken heb ik namelijk een aantekening gemaakt. Daarnaast zijn vele boeken meer doorgebladerd, of heb ik er stukjes uit gelezen. Nog niet alle boeken zijn uit.
De lijst bestaat voor 78% uit fictie, 17% non-fictie en 5% (auto)biografiën.

Van Bernlef las ik het meest, 9 boeken (eentje niet uitgelezen). Ik herlas 6 boeken van het Zweedse schrijverspaar Sjöwall en Wahlöö. Ik ontdekte Charles den Tex en las 5 boeken van hem, een heel goede Nederlandse crime-schrijver! Cel vond ik de beste van hem. Van de nieuwe Noorse thrillerauteur Jo Nesbø las ik 4 titels: De sneeuwman vond ik veruit de beste daarvan.
Van Herman Brusselmans las ik ook 4 boeken. Mijn haar is lang vond ik aangenaam geouwehoer, maar toen had ik het wel voor even gehad met hem.

Van drie boeken moest ik huilen:

• Hersenschimmen van Bernlef (een dementerende man sterft)
• De grote zaal van Jacoba van Velde (een oude vrouw sterft)
• Daan van Tessa de Loo (een hond gaat dood)

  Andere boeken waar ik zeer van genoot waren:

• Ik weet alles van A.J. Jacobs (een Amerikaan, de naam doet anders vermoeden) vond ik zowel interessant als buitengewoon hilarisch, ik heb af en toe zitten snikken van het lachen. Jacobs gaat hierin de uitdaging aan de hele Encyclopedia Britannica (meer dan 30.0000 bladzijden) van A tot Z te lezen en voltooit dat ook. De impact die dat op hem en zijn omgeving (vrouw, collega's) heeft is groot en leidt tot smakelijke ruzies en pesterijtjes, afijn: lees zelf, het ligt in de ramsj.
• Villa Serena van Marion Pauw verraste me: een origineel en spannend boek.
• Bernlef's Buiten is het maandag is een boek dat ik graag eens zal herlezen.
• De vernedering van Philip Roth: in twee uur tijd gelezen, vier sterren!

Dan tot slot de voor mij allesbeste boeken van 2010:

• Het Literaire Aardappelschiltaart Genootschap Van Guernsey van Mary Ann Shaffer en Annie Barrows (op locatie gelezen!) is een heerlijk feel good boek
• Franca Treur met haar debuut Een dorsvloer vol confetti: echt een schitterend lief boek van een jonge schrijfster
• Maarten 't Hart: De vlieger, een verrukkelijk humoristisch boek!
• Via Capello 23 van Christiaan Weijts, zo'n boek zou ik zelf willen schrijven. 

Natuurlijk waren er ook (heel) slechte boeken bij. Misschien vermeld ik ze nog eens in een voetnoot, maar ik heb me voorgenomen in 2011 het leven van een zonniger kant te gaan bekijken.

De complete lijst van de 90 boeken (met als extra scans van de omslagen) is in een pdf gezet en is hier te downloaden.