Ted Kennedy en het Chappaquiddick incident

Gisternacht overleed senator Edward Kennedy (Ted), de laatste nog levende van de vier Kennedy-broers.
Ik volg Ted Kennedy sinds april 2008 omdat ik zijn steun aan de campagne van Obama voor het presidentschap interessant vond en zijn boek 'America Back on Track' gekocht had. Kennedy heeft werkelijk veel op zijn naam staan: onafgebroken in de Senaat gedurende 45  jaar en verantwoordelijk voor meer dan 300 wetten! Maar er is een vlekje op zijn blazoen en juist dát vlekje interesseert me het meest: het Chappaquiddick incident.

In het kort: op avond van 18 juli 1969 (terwijl iedereen in de wereld en zeker in de VS gefocust was op drie Amerikanen die in een capsule recht op de maan af vlogen) vierde Ted een feestje. In een gehuurd huisje op Martha's Vineyard bevonden zich zes jonge vrouwen die hadden meegewerkt aan de presidentscampagne van de een jaar tevoren vermoorde Robert (Bobby) Kennedy plus vijf vrienden van Ted.
Picture it: zes mannen en zes jonge ongetrouwde aantrekkelijke vrouwen in een vakantiehuisje samen, het is warm en er wordt wat gezwommen. Er is volop eten en drank. Ted (oh, had ik al verteld dat hij getrouwd was en dat zijn vrouw er niet bij was?) had zijn chauffeur flessen wodka, scotch, rum en bier mee laten nemen ter verhoging van de feestvreugde.

Het was kwart over elf 's avonds. Eén van de vrouwen, Mary Jo Kepechne, voelde zich niet helemaal lekker. Ted bood aan om haar naar haar hotel in Edgartown te brengen in zijn Oldsmobile. (Ted reed zelden zelf, daar had hij zijn chauffeur voor.) Ergens nam hij een verkeerde weg, en op een houten brug verloor hij de macht over het stuur en reed de brug af. De auto kwam ondersteboven in de rivier terecht.
In de wijde omgeving was geen levende ziel te bekennen. Feit is dat Kennedy uit de auto ontsnapte maar Mary Jo niet. In plaats van direct groot alarm te slaan, deed hij samen met twee van de andere mannen nog een reddingspoging maar toen ook die vergeefs bleef keerde Kennedy te voet terug naar zijn hotel en ging slapen. De volgende ochtend werd het autowrak in de rivier ontdekt. En moest hij uitleg gaan geven op het politiebureau.

Edward Kennedy verklaarde dat hij talloze malen geprobeerd had Mary Jo uit het autowrak te bevrijden maar dat hem dit niet gelukt was. Dat hij erg in de war was en daarom maar terug gegaan was naar zijn hotel. Zijn getuigenis was weliswaar uitgebreid maar de informatie kon niet of onvoldoende bevestigd worden door anderen. Uiteindelijk werd hij veroordeeld tot twee maanden voorwaardelijke gevangenisstraf wegens het verlaten van de plaats van het ongeluk. (Foto: het wrak bij de berging.)

Het Chappaquiddick-incident barst van onbeantwoorde vragen. Waar kwam het bloed vandaan dat op Mary Jo's kleding is gevonden? Waarom is er geen autopsie op haar lichaam gepleegd? Als Kennedy Mary Jo naar haar hotelkamer had willen brengen, waarom lag haar portemonnee en kamersleutel dan nog in de cottage? Iedereen die van samenzwerings- of cover-up-theorieën houdt kan hier zijn hart ruim aan ophalen. Zelf ben ik niet zo van theorieën, ik hou meer van feiten. Niettemin is dit iets dat me al anderhalf jaar bezig houdt. Om er meer over te weten te komen, na internet-speurtochten, heb ik afgelopen weekend drie boeken bij amazon.com besteld. (Hoe toevallig: een paar dagen voor zijn dood!)

• Death at Chappaquiddick
• Senatorial Privilege: The Chappaquiddick Cover-Up
  
• The Kennedy Men: Three Generations Of Sex, Scandal And Secrets

Ik ga ze allemaal lezen, op zoek naar een illusoire waarheid, en hoop daar later nog over te schrijven.
Eén ding heb ik van Edward M. Kennedy: zijn handtekening. En daar ben ik blij mee.

Link: goed artikel over het Chappaquiddick incident op Wikipedia.

Kijk in mijn boekenkast

Het Weer

Het weer, door Gerard Reve onsterfelijk 'het weder' genoemd, is nog nooit onderwerp geweest van deze blog. Terwijl ik toch sinds mijn 14e een weergek ben. Ik heb deze eigenschap geërfd van mijn moeder, die bij voorbeeld in de oorlog in een dagboekje allerlei bijzonderheden omtrent het weer vastlegde. De totale geschreven nalatenschap van mijn moeder (dagboeken, plakboeken, agenda's, krantenknipsels) staat --verpakt in 5 verhuisdozen-- al jaren onaangeroerd in mijn kelder want ik heb nog niet de moed gehad alles te openen...

Ook ik hou het weer dus bij. Niet zo fanatiek als vroeger, maar ik noteer wel eens wat.
Echter: nu ga ik klagen over het weer! Het is hier de laatste jaren in de zomer namelijk helemaal niks met het weer. Het is:

• extreem wisselvalig, te koud en de regen komt met bakken uit de hemel, óf:
  
• extreem bloedheet/klam/benauwd.... wat weer gevolgd wordt door regen en onweersbuien.

Als nauwkeurig waarnemer valt mij op dat in de zomer van maandag tot vrijdag we veelal te maken hebben met een oplopende temperatuur, wat telkens tegen het weekend wordt afgestraft met onweer, heftige regen en lagere temperaturen. Kortom: kutweder.

Mijn theorie is dat deze bizarre weersveranderingen het gevolg zijn van onze geïndustrialiseerde samenleving waarbij alle economische activiteit immers van maandag tot en met donderdag-en-een-half plaats vindt. (In het westen van Nederland werken mensen op vrijdag niet of ten dele.) Die economische activiteit uit zich in uitstoot van warmte en gassen door auto's en kantoren.

De gevoelstemperatuur ging vandaag richting 40 graden. Ik was ooit in Carthago, Tunesië, bij een luchttemperatuur van 43 graden (gevoelstemperatuur 50). Ik dacht dat ik dood ging en wilde zo snel mogeljik terug naar de airconditioned bus en het cruiseschip in de haven.
Er gaat niks boven lezen in een prachtig boek bij een temperatuur van 21 graden .

Nog 6 dagen werken en ik ben 2 weken vrij. Als het dan heet wordt zet ik de airco op mijn slaapkamer aan en ga dáár liggen lezen. En als het 'wisselvallig/onbestendig' wordt dan lees ik overal in huis: boven, beneden, op de trap, aan de keukentafel of waar dan ook.
Hoe dan ook, na al mijn geklaag: het wordt een leeszomer!

De lessen(aar) van Pim

Op 27 juni jl. ging bij Hessink's Veilingen in Nijmegen de nagenoeg complete inboedel van de villa van Prof.dr. W.S.P Fortuyn, beter bekend als 'Pim' (en voor fans: Pimmetje) onder de hamer. Er waren liefst 887 kavels, waarbij één kavel, nummer 877, de complete bibliotheek van Fortuyn bevatte: zo'n 6000 banden.
En ja, ik had wel interesse in het een en ander. Een boekenmolen, enkele marmeren piedestals, een kolomtafeltje, fraaie boekensteunen, een lessenaar. In totaal heb ik op 11 kavels een schriftelijk bod uitgebracht. De veiling trok erg veel belangstellenden en er werd waanzinnig geboden. Dingen die niet meer dan een paar tientjes waard zijn (bij voorbeeld omdat ze nog gewoon in winkels verkrijgbaar zijn) realiseerden prijzen van ettelijke honderden euro's. Neem nu deze, een contemporaine bronzen sater van (volgens opgave van Hessink) 10 cm hoog:


Ik heb exact hetzelfde ding, maar dan met een hoogte van 27 cm, ergens in een toeristenwinkel in Griekenland gekocht, voor vermoedelijk niet meer dan 30 of 40 euro. (Ik heb redenen te denken dat de opgegeven maat van 10 cm niet correct is.) Op de veiling bracht het € 1008 op! Vooral de eerste uren van de veiling werden absurde prijzen genoteerd, ik vermoed dat hier de overtuigde Pim-aanhangers en voormalige LPF-ers zichzelf te buiten gingen alleen omdat 'het van Pim was'.

Ik ben, om eventuele vragen en opmerkingen vóór te zijn, geen overdreven fan van mr Fortuyn geweest, maar bewonderde wel zijn moed, intellect en onverzettelijkheid. Daarbij was Fortuyn buitengewoon slim (prof.dr.), behoorlijk erudiet en belezen en zijn de tientallen boeken die hij heeft geschreven niet onopgemerkt gebleven.

Op de veiling was ik bij één item succesvol. Niet geheel toevallig ook hetgeen ik het liefst wilde hebben: een ranke 19e eeuwse mahoniehouten lessenaar. Het kwam als nummer 717 ergens in de avond ter veiling, toen de spaarrekeningen van de Rotterdamse bieders inmiddels uitgeput waren en de biedingen wat realistischer waren geworden. (Uiteraard is dit laatste pure speculatie.) Voor € 500 excl. opgeld was het van mij.
Uit ervaring weet ik dat het niet zo makkelijk om aan een leuk lessenaartje te komen. De meeste die je tegenkomt zijn foeilelijke eikenhouten timmerwerkjes of oude schoolmeubels. Pim's zag er aardig uit en de genoemde prijs is niet idioot hoog. Hij staat nu in mijn werkkamer. Op het klepblad heb ik groen vilt bevestigd om het mogelijk te maken er boeken op te laten liggen; ik wil het meubel namelijk wel echt kunnen gebruiken!


Op de foto (klik voor een vergroting) ligt de catalogus van de veiling. Het leukste is natuurlijk de praktische opbergruimte die de lessenaar biedt; terwijl je zittend aan het meubel je boek leest, kun je andere boeken of aantekeningen op de plank eronder leggen en bij voorbeeld schrijfwaren onder de klep kwijt. Dit is een foto van het interieur.


Het lessenaartje van Pim bleek onverwacht nog iets extra's te bevatten. In het linker laadje trof ik een aansteker aan. De aansteker was leeg. Ik weet niet óf het een aansteker was van Pim, maar het lijkt aannemelijk gezien het stof dat er op zat en het feit dat die leeg(gelopen) was.


De aansteker die Pim echter bij zich had toen hij vermoord werd bracht maar liefst € 11.844 op.
En zijn 6000 boeken --in één koop-- € 44.100. Dat is € 7,35 per boek. Goeie prijs!