Dode Schrijvers

Er gaan teveel schrijvers dood de laatste tijd. Vorig jaar eerst Reve, toen Wolkers. We herinneren ons allemaal nog het tragische overlijden van Harry Mulisch in 2005 toen hij onder tramlijn 6 liep, op weg naar Café Americainom daar in het café een pijpje te roken, een koffie te bestellen en zich te laten omroepen ("Telefóón voor de heer Múlisch!", afijn dat is een oud gejat grapje). Nog immer zijn er fans die ingewikkelde complottheorieën presenteren die ons er van proberen te overtuigen dat Mulisch nog steeds leeft! Hij zou op het Boekenbal 2008 gezien zijn, zijn opwachting hebben gemaakt bij De Wereld Draait Door, enzovoorts, enzovoorts. Iedereen kon zien dat het een dubbelganger was. Maar enfin, daar is al genoeg over geschreven.

In de laatste uitgave van Rails, u weet wel, die glossy die u in de 2e klas van de trein op de grond en in de 1e klas in het bagagerek aantreft) stond in maart een brutaal artikel van Herman Brusselmans waarin hij verslag doet van een thee-bezoekje aan W.F. Hermans in Parijs. Iedereen weet dat Hermans op 27 april 1995 is overleden, maar dat heeft Brusselmans er niet van weerhouden maar liefst vier pagina's te wijden aan een verzonnen bezoek aan de Grote Schrijver. Wie eens hartelijk wil lachen (zoals met alle boeken van de overigens door mij bewonderde Brusselmans) moet dit artikel zeker lezen. (Gemist? Ik stuur je wel een kopietje toe.)
Ik dwaal af, bijna.

In hetzelfde nummer van Rails -- het onderwerp is nog steeds Dode Schrijvers -- stond een werkelijk prachtig interview met de schrijver van het boekenweekgeschenk, Bernlef over ouder worden. Bernlef lééft, maar helaas heeft hij een fotograaf getroffen -- Marco Bakker is zijn naam (what's in a name) -- die hem op een afschuwelijke manier heeft geportretteerd. Het zal wel hip zijn of stylish of künstlerisch, maar ik vind het afschuwelijk. Verdorie: de enige schrijver die écht nog leeft, Bernlef, en die ook nog een prachtig boekenweekgeschenk heeft geschreven (naast natuurlijk andere prachtige boeken) wordt afgebeeld alsof hij al dood is!

In maart gingen maar liefst 3 schrijvers dood: Hugo Claus was de bekendste, maar ook dichter Ed Leeflang en schrijver/schrijfster Dirkje Kuik verruilden het tijdelijke aardse bestaan voor het eeuwige hemelse. Dirkje Kuik was een gewaardeerde klant van mij in mijn reprobedrijf, haar verscheiden spijt mij zeer, met respect. (De één zijn dood is in dit geval bepaald niet mijn brood.)

Internationaal waren er ook een paar schrijvers die dood gingen. Op 11 april vorig jaar Kurt Vonnegut. (Goh, ik wist niet dat het al zo lang geleden was). Ik was al een tijdje van plan om één van zijn boeken, bij voorkeur Slapstick in een gesigneerde editie aan te schaffen maar het kwam eer niet van. Vandaag is dat wel gelukt: het boek ligt hier voor me. Hi ho.

Afgelopen weekend overleed Charlton Heston, geen schrijver maar een acteur. In het VPRO programma OVT van afgelopen zondag werd deze naam voortdurend uitgesproken als 'Charleston Heston', alsof hij de uitvinder van die dans is!
Ach, bij de VPRO werken ook maar gewoon mensen, maar ze hadden beter moeten weten.

Het boek van Heston is binnen 24 uur na zijn overlijden voor een fraai bedrag verkocht op eBay.... Ik was er wel bij maar hield mij afzijdig. En heb er geen spijt van.

Dood is dood. Toch?