Ik ben geroerd

Ik ben geroerd door jullie reacties, kennelijk word ik gemist en houdt men mij aan mijn belofte uit 2015 om weer eens wat te schrijven. Dank daarvoor!
Eén van de redenen dat ik niet meer blog is dat Google mij dwingt om hiervoor een Google account te gebruiken. Zodra ik dat doe heerst Google over mijn browser, gaat na welke sites ik bezoek, valt me lastig met suggesties waar ik niet om verlegen zit, toont reclames die ik niet wil zien.

Ik ben nog van de generatie die zich zeer bezorgd maakt over het recht op privacy. Toen xs4all werd opgericht was ik een van hun eerste klanten. Met het geweld dat nu via Twitter en andere social media dagelijks over mij heen wordt gestort heb ik er moeite mee om nog iets van mezelf te laten horen. Want op dit moment is big brother Google watching.
Natuurlijk kan ik alleen inloggen op Google als ik iets op deze blog wil schrijven en daarna weer uitloggen, maar dat is erg vervelend want als er iemand reageert waarop ik dan weer een reactie wil plaatsen moet ik opnieuw inloggen en verlies ik weer mijn anonimiteit. En omdat ik vaak vergeet weer uit te leggen, volgt Google vervolgens weer dagenlang mijn doen en laten. Lees het boek hiernaast afgebeeld!

Mijn voorlaatste blog was uit 2013. Sindsdien is er nogal wat veranderd. Ik leef nu in een tijdperk waarin radicale islam-aanhangers op elk moment kunnen toeslaan om willekeurige 'ongelovigen' dood te maken, of je nu op straat loopt, in een restaurant zit of werkzaam bent bij een kritische krant,
Een 20-jarige jongen met een kalasjnikov kan (gestimuleerd door zijn geloof om 69 maagden te mogen neuken als hij zich opoffert voor de islam) opeens jouw of mijn leven beëindigen.
Waar ik me de meeste zorgen over maak is echter het feit dat iedereen dit lijkt te accepteren als een weliswaar naar/vervelend/schokkend feit, en dit vervolgens na drie dagen weer vergeten is. Waarna men over gaat tot de orde van de dag.

Ik ben een groot liefhebber van de verleden tijd. In combinatie met mijn liefde voor de Franse literatuur en de stad Parijs, bieden zowel de dagboeken van Paul Léautaud als de 'flutromans' van George Simenon mij troost in deze moeilijke tijd.

Ik lees als een bezetene om aan het lot te ontkomen.