Een jeugdzonde

Naar aanleiding van het schietincident gisteren in De Tour -- renner Oscar Freire werd met een windbuks (of luchtbuks) beschoten -- welde vanuit de diepste krochten van mijn geheugen opeens een herinnering op aan een vreselijke zonde die ik in mijn jeugd heb begaan. Die ga ik nu opbiechten.

Rond 1975 deelde ik korte tijd de zolder van het ouderlijk huis met één van mijn broers. Deze vier jaar oudere broer was nogal een ruig buitenmens en had bepaald andere interesses dan ik. Nadat hij het huis uit was gegaan om te studeren en ik de zolder voor mij alleen had vond ik ergens achter de schotten van het schuin aflopende dak een windbuks. Interessant!
Van mijn zakgeld kocht ik een doosje met kogeltjes. (Ik weet echt niet meer waar of hoe. Blijkbaar kon een 14-jarige daar toen gewoon aankomen.) Op een dag dat ik alleen thuis was zette ik een plaat (van nota bene zachtboard!) tegen de ouderlijke boekenkast die op de zolder van ons huis één van de wanden bedekte, laadde de buks en schoot op de plaat. Verdorie, daar zat niet veel kracht achter zeg. Dat leek helemaal niet op de geweerschoten die ik van televisie kende!
Ik oefende nog wat, maakte het wapen schoon en schoot weer. En weer. Waar bleven die afgevuurde kogeltjes toch? Ik kon ze nergens in het zachtboard vinden. Zó erg kon ik er (mijn slechte gezichtsvermogen is algemeen bekend) vanaf 5 meter afstand toch niet naast zitten?

Inderdaad. Niks naast. Ik had er dwars doorheen geschoten, recht op de ruggen van de boeken!
Ik, ik heb op boeken geschoten! Op boeken! Boeken!

Bezit en gebruik van een luchtbuks is niet strafbaar in Nederland, maar ach, wat moet ik hier nog aan toevoegen. U begrijpt het wel.
Wanneer mijn tijd gekomen is (circa 2061) en ik bij Petrus aan de hemelpoort sta, in de hoop de hemelse bibliotheek te betreden waarin alle boeken die ooit zijn uitgegeven verzameld zijn, zal deze jeugdzonde mij dan vergeven worden?

Ik knijp 'm behoorlijk. Is er een wellicht een theologisch onderlegde lezer die mij raad en gemoedsrust in dezen kan verschaffen? Please?

Het boek van kleine Alice

Op een zonnige dag (4 juli) in 1862 gingen Charles Lutwidge Dodgson en Robinson Duckworth samen roeien op de rivier Thames. In de roeiboot bevonden zich ook drie zusjes: Lorina Charlotte Liddell, 13 jaar oud; Alice Pleasance van 10 (op de foto rechts 7 jaar oud) en Edith Mary, van 8 jaar. De Liddell's waren de dochters van een bevriend stel.
Charles Dodgsen, een grappige vent die op dat moment 30 jaar oud was, vertelde de meisjes een fantasievol verhaal over ene Alice die vreemde avonturen meemaakt als ze, meegelokt door een konijn, onder de grond in een bizarre wereld verzeild raakt.

Kleine Alice vind het verhaal zo leuk dat ze Dodgson, die we nu beter kennen onder zijn pseudoniem Lewis Carroll, vraagt het voor haar op te schrijven. Het duurt meer dan twee jaar voor het zover is, maar dan, op 26 november 1864 krijgt Alice het als vroeg uitgevallen kerstkado door Carroll overhandigd. Het is een klein, 90 pagina's tellend handgeschreven boek, gebonden in donker marrokijn, en voorzien van 37 tekeningen -- oplage 1.

Intussen was Lewis al bezig het verhaal uit te breiden en het verscheen onder de titel Alice's Adventures in Wonderland in 1865 voor het eerst in druk. Het werd een instant mega-succes.
De echte Alice heeft het voor haar geschreven boek haar hele leven als een schat bewaard, tot 1928. Ze was toen 75 jaar oud, weduwe geworden en erg armlastig. Ze bracht het boek naar Sotheby's waar het voor 15.000 pond (ik schat omgerekend naar prijzen van nu zo'n € 75.000) verkocht werd aan de bekende Amerikaanse antiquaar Rosenbach. Deze verkocht het weer aan een rijke verzamelaar, Eldrigde Johson. Toen laatstgenoemde in 1946 stierf en zijn bezit geveild werd, kocht Rosenbach het boek terug, dit keer voor $ 50.000. Een groepje bibliofielen rond Rosenbach kwam tot het plan dat het manuscript van Alice eigenlijk terug behoorde in Alice's vaderland. En dat gebeurde. De bibliothecaris van de Library of Congress nam het kleinood mee in zijn bagage, monsterde aan op de Queen Elizabeth en bracht het naar Londen waar het als dank voor het weghouden van Hitler bij Amerika aan het Engelse volk werd geschonken. Als manuscript nr. 46700 rust het sindsdien in de British Library. Alice Liddell stierf op 16 november 1934.


Eind vorig jaar maakte The Folio Society er een prachtige facsimile-editie van. Sinds woensdag heb ik daar een exemplaar van. Alice's boek is nauwkeurig gereproduceerd op ware grootte en gebonden in Nigeriaans geitenleer, goud-op-snee, en in een fraaie doos gevat, samen met een begeleidend boekje geschreven door Sally Brown, curator van de afdeling moderne literaire manuscripten van de British Library. De oplage bestaat uit 3950 met de hand genummerde exemplaren.

Ik vind het één van de leukste boeken die ik bezit en heb al veel plezier beleefd aan het uitzoeken van het verhaal er om heen.

P.S: Als je ook een exemplaar wilt en geen lid bent van de Folio Society kan ik er een voor je bestellen. Het kost rond de honderd Euro, plus de kosten van aangetekende verzending binnen Nederland.

Off topic: banken

Soms moet mijn ongenoegen over een of ander er even uit. Zoals nu, en ik ga (heel spannend!) een voorspelling doen. De DSB Bank gaat binnen een maand 'omvallen'. De ene na de andere bestuurder vetrekt en de kritiek op de bank neemt met de dag toe. Probleem voor onze samenleving is evenwel dat honderdduizenden mensen zo dom zijn geweest daar een hypotheek af te sluiten.

Wanneer DSB inderdaad, zoals ik voorspel, omvalt, zal dat de schatkist miljarden kosten die u en ik kunnen betalen... Ik denk dat de kredietcrisis daardoor verergert.

Bij de financiering van mijn eigen huis heb ik me uiteraard niet gewend tot een televisie-bank maar gekozen voor een (toen nog) respectabele bank: ABN Amro. Echter, ook die stelde mij peperdure overlijdensrisico-verzekeringen voor. In plaats daarvan heb ik de risicoverzekering elders afgesloten (FBTO) en deze aan de ABN verpand. Geloof het of niet, maar dat bespaart me 38.000 euro over de looptijd van de hypotheek!


Dankzij mijn oplettendheid toen, zullen we maar zeggen, kan ik nu boeken kopen.

Pfff.