Dodenherdenking

Af en toe kan ik het niet nalaten mijn opinie hier te geven over dingen die niets met boeken te maken hebben. (Of toch wel?)
Zo is dodenherdenking op 4 mei voor mij elk jaar weer een crime. Hoe kom ik die dag door zónder me murw te laten maken door het media-bombardement over de Tweede Wereldoorlog en andere oorlogen? Voorgeschreven aandacht voor de oorlog die begint ergens in april en eindigt op 4 mei om 23:59 uur? Het lukt me niet. Alles staat in het teken van dodenherdenking. Heel Nederland, elke krant, elk tijdschrift, elke radio- of televisiezender, trekt zijn somberste, vroomste of schijnheiligste gezicht.

Voor mij is echter belangrijk dat de overige 364 dagen van het jaar in de media niets aan de hand is. Wat de Tweede Wereldoorlog betreft: in geen enkel ander land in Europa was het percentage weggevoerde joden zó groot als in Nederland, dankzij de welwillende medewerking van collobarerende landgenoten en meewerkende overheden en politie. Zo bezien is een nationale-schaam-ons-dag meer op zijn plaats.
Omdat de laatste jaren is gebleken dat er nauwelijks nog mensen in leven zijn die WOII bewust hebben meegemaakt zijn er ten behoeve van het voortbestaan van de dodenherdenking ook andere oorlogen bij getrokken: Libanon, Afghanistan, voormalig Joegoslavië en noem maar op.
Stuk voor stuk twijfelachtige oorlogen waarbij Nederland vaak een bedenkelijke rol heeft gespeeld (Srebrenica!).

Ik zou een positievere benadering wensen: laat ons land geen wapentuig meer kopen (JSF-jes bij voorbeeld, speelgoed voor politici). Investeer daarentegen in onderwijs zodat jonge mensen niet meer zo dom zijn als vorige generaties om mee te doen in oorlogen. En zorg er voor dat de vrijheid is om er een afwijkende mening op na te kunnen houden zoals bovenstaande, zonder dat ik scheldkannonades krijg of berispende woorden.

Ik denk nog heel vaak aan mijn moeder, die op 6-6-1999 overleed. Aan mijn ex-schoonvader (8-12-2006). Aan Bibliofilos' verdriet over haar overleden kanjer (22-4-2009). Aan de gewelddadigheid die bezit heeft genomen van onze maatschappij: van naar buschauffeurs spugende marokkanen tot de blowende Karst T. die het Koninnedag-drama veroorzaakte in een vlaag van waanzin. Maar aan de gevallenen in Nederland in de oorlog denk ik nooit.

Ik beëindig mijn tegendraadse opinie met een foto van een merel (v) die vorig weekend heel onbezorgd rond hipte in mijn tuin. Ik had namelijk wat brood in het net gemaaide gras gestrooid. De hele dag heb ik genoten van de merelse aandacht voor mijn tuintje.


Zo'n kwetsbaar vogeltje, gemaakt door de grote Schepper, zo mooi om te zien en van te genieten.
Geloof in liefde!