Pakkend nieuws

Ik heb moeite alle aankopen bij te benen. Opeens stromen vanuit heel de wereld (ach, wat is heel.... Canada, de VS, Engeland, Zuidafrika, Duitsland, Brabant en Zeeland) de pakjes binnen die ik de afgelopen weken heb besteld. Soms wel drie postbestellingen per dag! Alles duizelt me in gelukzaligheid.
Ik lees een interview met Boudewijn Büch in het studentenblad Sum (oktober 1992), gekocht in een partijtje van 2 Sum's en 15 heerlijke Lach's uit begin jaren 70 (die zalig ruiken naar rotatiedruk). De journalist wordt door BB in zijn grachtenpand ontvangen, zijn museum. Boudewijn zegt:

"Ik ben [...] een typische melancholicus. Als het regent denk ik: ach, scheen de zon maar. Als de zon schijnt dan denk ik: ach, regende het maar. In dit museum kan je het überhaupt niet langer dan twee weken met iemand uithouden. Als de stoelen scheef staan word ik al kwaad. Dit is regie, dit is decor, het zijn echte spulletjes, ik gebruik het allemaal. Ik ben een suppoost van mijn eigen museum."

Nu heb ik gelukkig een vriendin die mijn verzamelaars- en boekengekte aan kan (ik had het BB zo graag ook gegund) maar ik herken me voor de rest in alles. Het treurige is dat ik ooit zo stom ben geweest om een eigen bedrijf te beginnen waar ik nu niet meer los van kom. En dus zijn mijn museum-genietingen uiterst kortdurende genoegens, zit mijn hoofd vol met alles wat ik nog wil beschrijven en genieten. En is dit een stukje geworden wat me weliswaar ontlast omdat anderen van mijn miserie kunnen mee genieten, maar waar ik ook mee blijf zitten omdat niemand morgen een miljoen aan me overmaakt en zegt: weet jij wat Martin, ga nou eens echt lekker je museum maken, al je boeken lezen en hou daar naast nog eens tijd over om je liefje mee te nemen naar een pretpark & te verwennen met een heerlijk etentje of een kooprondje in de kledingwinkels...