Rillend door de laatste dagen van 2009

Terwijl de knallen van het eerste illegaal afgestoken vuurwerk hier niet van de lucht zijn en ik af en toe bijna uit mijn stoel geblazen wordt door wéér een ontploffing van een melkbus met carbid (dat is hier in het Oosten een traditie) zit ik noodgedwongen thuis met de Mexicaanse Griep.

Ik heb gewoonlijk nooit griep. En bovendien had ik me heilig voorgenomen de laatste dagen van het rampjaar 2009 in volle gezondheid door te brengen. Het lot heeft me dat genoegen helaas niet gegund.
Deze griep is nogal tricky: de koorts wisselt heel erg. In de morgen bijna niks, halverwege de middag een opleving en aan het eind van de middag een uitschieter waarbij ik, ondanks drie lagen kleding plús een fleece-deken over me heen, nog zit te rillen van de kou (hoge koorts dus). 's Nachts is de koorts vrijwel constant. En verder doet alles zeer: rug, schouders, benen, opgezwollen klieren..... nog afgezien van de heftige droge hoestaanvallen...

Eigenlijk is het merkwaardig dat je pas ontdekt wat voor perfecte machine je lichaam normaal gesproken is wanneer deze hele machinerie ontregeld is.
Tegelijk is het ook mooi want terwijl ik zwetend deze regels zit te typen werkt mijn afweersysteem heel actief aan mijn genezing. Helemaal vanzelf, hoef ik niks voor te doen, alleen een beetje geduld te hebben.

Niets hoeven, alles mogen en je nergens over hoeven te verantwoorden: ik geloof dat ziek zijn louterend is.

Voor de kerst

Vandaag was mijn laatste werkdag voor de kerst. Wat ben ik blij dat ik nu vier dagen thuis kan zijn!
De afgelopen weken, ik schreef er al eerder over, werden gekenmerkt door veel te lange reizen, kou en vertragingen. Afgelopen nacht moest ik noodgedwongen doorbrengen in een hotel in Utrecht vanwege de miserabele treinenloop. (Gelukkig kon ik in dit hotel nog een rookkamer boeken, wat buitengewoon prettig is voor iemand die deze verslaving niet kan overwinnen.  Het alternatief zou zijn dat je voor elk sigaretje zes verdiepingen naar beneden moet om in de sneeuwkou buiten een paar hijsjes te nemen....)

Voor mij betekent vijf dagen vrij: vijf dagen de vrijheid om me onbelemmerd in boeken te storten: wat een heerlijk vooruitzicht!
En mocht ik de behoefte krijgen om de beslotenheid die het lezen van het boek nu eenmaal  met zich meebrengt te ontvluchten, dan hoef ik alleen maar de straat uit te lopen om mezelf te laven aan een prachtig uitzicht: 

Ik wens u allen intieme, warme kerstdagen.

Geitjes

In wat voor treurige tijd leven we toch. Vandaag is de 'ruiming' (eufemisme voor moord) van geiten begonnen. Een totaal overbodige maatregel volgens alle deskundigen (zoals dierenartsen).

Er zijn weinig dingen waar ik helemaal warm voor loop. Het eerste betreft boeken, dat zal niet de lezers van deze weblog niet onbekend voorkomen. Maar het tweede zijn dieren. Eigenlijk alle dieren (op insecten, slangen en vissen na).
Ik heb een totaal zwak voor lieve honden en eigenwijze poezen maar bij de aanblik van een smachtende geit smelt ik écht helemaal. Bij mij in de buurt is een kinderboerderij waar ik regelmatig naar toe fiets om naar de geitjes te kijken. Ik voer ze dan met brood, bestudeer hun gedrag en geniet.

Mijn favoriet is deze, die duwt altijd alle andere geitjes opzij als ik met mijn brood sta te hengelen. Stoute meisjes-geitjes, daar hou ik van.

Helaas is deze foto nogal wazig, want 's avonds gemaakt met mijn mobiel. Mijn favoriete foto van een lief geitje is deze:

Het is niet te pruimen dat er nu tienduizenden geiten onnodig worden gedood. Dit is net zo erg of vergelijkbaar met boekverbranding.
Bij de laatste verkiezingen heb ik op de Partij voor de Dieren gestemd. Omdat er geen Partij voor Dieren & Boeken is. (Ik heb ooit een lezende kat gehad.)

En de winnaar is....

Afgelopen week heb ik vele, vele uren doorgebracht op ijskoude perrons: wachtend op treinen die niet kwamen of zittend in treinen die vertraagden. Eenmaal thuis, na een 12-urige werkdag restte me het lezen van de mail, het drinken van een glas wijn, wat eten en dan naar bed. Half zes weer op, voor een nieuwe NS/Prorail uitdaging.....

Dit geklaagd hebbende, kan ik nu (met een thuiskom-vertraging van bijna 1 uur) de winnaar van de kleine prijsvraag bekendmaken.
Ik had verschillende boeken als beste beoordeeld:
- de millennium-trilogie van Larsson (geraden door Koen)
- Het bed tussen de boeken van Mercier (Koen)
- Een boekenkast vol geesten van Bonnet (Gerbie)
- Verlovingstijd van Maarten 't Hart (niet genoemd door iemand, jammer!).

Slechtste waren:
- inderdaad Kut van De Prada (Erwin)
- Lolliepop (Koen), Vakantiegeld (Gerbie), De eerste steen (niet genoemd), Duistere bestemming (niet genoemd).
Al deze vier boekjes hebben gemeen dat ze zijn geschreven door vrouwen die niet of nauwelijks kunnen schrijven (en dan doel ik op het technische ambacht van het schrijven) maar die niettemin enorm goed verkocht worden. Het lijkt er nog het meest op dat er een machinerie bestaat die eindeloze stromen boeken en boekjes van (toevallig?) vrouwen produceert die je leest als een wind: voor je het weet is het aan je ontsnapt. Als je het knetterend doet zorgt het nog even voor ophef of hilariteit, maar de stank daarna blijft nog even in je neus hangen, waarna het overigens weer snel voorbij is.
Toen ik voor deze prijsvraag de als slechtst beoordeelde boeken nog eens na liep, kon ik me van bovengenoemde vier titels niets inhoudelijks meer herinneren. Ja, iets met moord of jaloezie of seks, maar verder? Dat zegt toch wel wat!

Uit het bovenstaande blijkt dat Koen het dichtst zat bij mijn (persoonlijke) voorkeuren en Gerbie als goede tweede. Daarom gaat het boek "Panorama of the Enligthenment" naar Koen en krijgt Gerbie een bol.com cadeaubon van € 10,00 als troostprijs. Wanneer heer en dame in kwestie mij vóór zaterdag 19 december 11 uur hun adres mailen (boekengek at persis punt nl) dan kan ik nog net op tijd het postkantoor bereiken (sluit om 13.00 uur) en hebben zij nog vóór de kerst hun geschenk in huis.
En anders loopt het iets vertraging op.....

Fijne winterse leesdagen gewenst!

(dit is het uitzicht vanuit mijn zuidelijke boekenkamer op vrijdag 18 december 20.00 uur,

het moment dat ik zal herinneren als de laatste dag dat Philip Freriks het Journaal presenteerde.)

Uitslag prijsvraag

Twee blogjes geleden beloofde ik de winnaar van mijn prijsvraag over mijn als slechtst en best beoordeelde boek van 2009 bekend te maken op 5 december.

Nu is er ruzie in de jury. Wie kent dat niet van de Libris Literatuurprijs, de Prijs der Nederlandse Letteren of één van 50 (!) andere Nederlandse literatuurprijzen? Gelukkig is het belang hier minder groot dan bij de verhitte koppen die deel uitmaken van de Grote Prijzen. Jurylid 1 weet het niet, jurylid 2 wel, maar heeft tijdgebrek om een toelichting te schrijven.

Zo blijft het wel spannend, toch? Ik hou u op de hoogte!

Wijn en boek

Morgen de uitslag van de prijsvraag uit de blog van 18 november. Er is een winnaar!

Vanavond heb ik bij Bruna (terwijl ik op de bus stond te wachten) in een opwelling de Super(markt)wijngids van Nicolaas Klei gekocht. Eenmaal thuis kon ik me bijna niet losmaken van deze 856 pagina's (!) tellende pocket. Natuurlijk zocht ik eerst de wijnen op die ik regelmatig drink. En toen de lijstjes van beste wijnen per supermarkt.
Wat een leuk boek is dit! Je krijgt meteen zin om een lijstje van eigen voorkeuren aan te maken en vervolgens de supermarkt leeg te roven om te checken of het oordeel van de eigenzinnige en zeer sympathieke Nicolaas Klei klopt. Morgen maar eens op onderzoek uit.
Een boek dat uitnodigt tot drinken: dat is weer eens wat anders dan de talloze romans die over de treurige gevolgen van alcoholconsumptie geschreven zijn. Mijn absolute nummer 1 in dat laatste genre is trouwens Onze man in Havana van Graham Greene.
Het wereldwijd als meesterwerk beschouwde boek over wat alcohol met iemand kan doen is Malcolm Lowry's Onder de vulkaan. Dat staat sinds 18 augustus 1984 nog altijd onuitgelezen in mijn boekenkast. Zal ik dat boek, onder het genot van een Domaine des Haute Noëlles, muscadet sèvre & maine sur lie 2008 (C1000, € 4,99; 5 sterren) morgen toch maar eens 'aanbreken'?

12.470 pagina's en een gratis boek te winnen!

 Waarom is het toch zo stil de laatste tijd op deze blog?

Het ontbreekt mij de laatste tijd aan inspiratie, dat is een feit. Maar verder heb ik het hartstikke druk, bij voorbeeld met lezen. Ik probeer de laatste tijd bij te houden welke boeken ik gelezen heb en kan vandaag dit lijstje presenteren. Onderstaande 58 boeken heb ik tot nu toe gelezen in 2009. (Niet alle gelezen boeken zijn genoteerd en non-fictie boeken die ik gedeeltelijk gelezen heb zijn ook niet opgenomen. De volgorde in de lijst is min of meer willekeurig)

The Cruise of the Snark	Jack London	340
Ik Herinner Mij	Emile Brugman (Editor)/Martin Ros (Editor)	216
Darwin En De Beagle	Alan Moorehead	279
Dagboek Van Een Provinciaal	Gerrit Jan Zwier	278
Al Dwalend	Gerrit Jan Zwier	239
Het Leukste Jaar Uit De Geschiedenis Van De Mensheid	Ronald Giphart	328
Het Eiland Der Kleurenblinden	Oliver Sacks	357
Zo Is Het Genoeg	Onno Blom	112
Geheim Dagboek [11] 1975-1976	Hans Warren	202
Geheim Dagboek [12] 1977-1978	Hans Warren	193
Mannen Die Vrouwen Haten	Stieg Larsson	560
De Vrouw Die Met Vuur Speelde	Stieg Larsson	568
Gerechtigheid	Stieg Larsson	651
De Man Die Vrouwen Verzamelde	Joop Van Den Berg	128
Vakantiegeld	Suzanne Vermeer	63
Begeerte Heeft Ons Aangeraakt	Bert Natter	271
Op Slot	Bernlef	185
Dump	Charles Den Tex	286
Loverboy	René Appel	297
Paul Léautaud In Parijs	Mels De Jong/Martin Ros (Foreword)	196
Particulier Dagboek 1917-1924	Paul Léautaud	257
Paul Léautaud 1872-1956	Mels De Jong (Editor)/Martin Ros (Editor)	178
Cooper Creek	Alan Moorehead	215
Falkland People	Angela Wigglesworth	136
J. Kessels: The Novel	P.F. Thomése	220
Lolliepop	Marion Pauw	63
Martin Ros Vijftig Jaar Op Wacht: Schetsen Over Een Boekenfanaat	Perry Pierik (Editor)	146
Mijn Vader, de Familie En Ik	Judith Koelemeijer	63
Het Roer Kan Nog Zesmaal Om	Maarten 't Hart	246
Grieken Komen Van Venus, Romeinen Van Mars	René Van Royen/Sunnyva Van Der Vegt	198
Uit Niets Begonnen	Robert Von Hirschhorn	8
Smilla's Gevoel Voor Sneeuw	Peter Høeg	429
Moordkuil	Arnoldur Indridason	251
Boeken, Veel Boeken - En Mensen	Menno Hertzberger/Nico Kool (Editor)	63
Waar Ben Ik Nu Beland?	[Diverse Auteurs]	161
Italiaanse Mannen	Pauline Valkenet	191
Rond de Wereld Met een Glimlach	Cees de Reus	346
Lois Onderweg	Lois Pryce	346
Ontmoeting in Venetië	Rosita Steenbeek	63
De Avonturen Van Alice in Wonderland	Lewis Carroll/Sir John Tenniel (Illustrator)	192
Een Zakenlunch in Sintra en Andere Portugese Verhalen	Gerrit Komrij	144
Haller in Holland	Albrecht Von Haller/G.A. Lindenboom (Editor)	106
Haanvroeg	L.H. Wiener	61
Het Laatste Raadsel Van Fermat	Simon Singh	367
Een Bed Tussen de Boeken	Jeremy Mercer	303
Verlovingstijd	Maarten 't Hart	303
Kut	Juan Manuel de Prada	157
Duistere Bestemming	Elisabeth Mollema	63
Koningin Van de Onderwereld	Zoe Progl	235
De Eerste Steen	Dorinde Van Oort	63
Het Leven is Verrukkulluk	Remco Campert	153
Een Liefde in Parijs	Remco Campert	160
De Dwaze Eilanden	Gerrit Jan Zwier	239
Het Boekenparadijs	Pierre Bourgeade	175
De Man Die Kon Rekenen	Malba Tahan	264
Essay Over het Toegewijde Bestaan Als Supporter Van Voetbalclub Standard de Liège	Dimitri Verhulst	60
Een Boekenkast Vol Geesten	Jacques Bonnet	144
Zuster Belinda en het Geheime Leven Van Dokter Dushkind	Peter Andriesse	222

In totaal zijn dit 12.470 pagina's. Is dat veel of weinig? Ik weet het niet. Maarten 't Hart leest vast 10x zo veel.
Hou jij bij wat je leest?

En dan nu een prijsvraag!

Welk boek uit bovenstaand lijstje denk je dat ik het slechtst vond? En welk het best? Wie één van beide vragen juist beantwoordt wint het prachtige anderhalf kilo zware boek "Panorama of the Enligthenment" van Dorinda Outram, ter waarde van € 36,00 (nieuw in gesealde verpakking). Ik heb dit boek --een ander exemplaar dan wat ik weg geef, uiteraard-- met veel plezier gelezen. Hier is een link naar dit boek als je er meer over wilt weten.
Regels:
1) schrijf je reactie in de blog
2) meld de titel waarvan jij denkt dat ik die het beste of slechtste vond, het liefst met toelichting
3) iedereen mag maximaal 2x mee doen, namelijk één keer met een suggestie voor het beste en één keer met een suggestie voor het slechtste boek.
4) op 5 december om 24.00 uur wordt de prijsvraag gesloten
5) de winnaar wordt op 6 december op deze blog bekend gemaakt en ontvangt de prijs nog voor de kerst thuis.

Veel plezier!

Shoppen

Het was een miezerige zaterdag. Ik was vroeg opgestaan en had, vóór de regen uit, de weekendboodschappen gedaan. Na het uitlezen van 'De dwaze eilanden' van Gerrit Jan Zwier -- een schrijver die ik pas onlangs ontdekte en waar ik beslist geen spijt van heb -- lag een lege zaterdagmiddag in het verschiet. Wat te doen? Ik had een paar recensies van boeken gelezen die me wel wat leken maar die ik toch eerst even wilde doorbladeren. Dan heb je niks aan een elektronisch winkelmandje. Maar om nu 5 kilometer door regen en wind te gaan fietsen naar Waanders leek me geen aantrekkelijk idee.

Opeens zag ik het licht: een taxi! Verdomd: taxi's kun je ook gebruiken om te gaan shoppen, het hoeft helemaal geen verantwoord doel te hebben! Even later hield een in driedelig grijs gestoken heer de deur van zijn grijze Mercedes voor mij open en beschaafd keuvelend zoefden we in een kwartiertje naar het centrum van de stad waar hij mij vlak bij de boekhandel afzette (in slechts één betekenis van het woord).

Ik maakte wat calculaties in mijn hoofd. Behalve de boeken die ik wilde doorbladeren bij Waanders was ik ook nog op zoek naar mahoniehouten brievenbakjes en sokken en onderbroeken en nu ik toch in de stad was kon ik eigenlijk ook wel even langs bij de ECI om daar aan mijn lidmaatschapsverplichting te voldoen. De berekeningen wezen uit dat de volgorde Aurora (kantoorboekhandel), ECI, C&A en tot slot Waanders zowel mijn voeten zouden sparen als het draagvermogen van mijn armen.

De resultaten van een middagje shoppen:

Aurora

Ooit had ik ze er gezien maar nu waren ze er niet meer. Geen (mahonie)houten brievenbakjes. Dat was lekker licht sjouwen! Een speurtocht naderhand op internet leverde ook niks op.

ECI

Ik heb 60% iets met Nooteboom. (N)óoit krijgt hij de Nobelprijs voor literatuur, maar dit is een fraaie uitgave van De omweg naar Santiago (398 pgs.): gebonden, voorzien van veel foto's en een personen- en plaatsnamenregister. Hierdoor kun je gemakkelijk te hooi en te gras lezen en dat maakt Nooteboom 30% beter, zodat hij daarmee op 80% komt.

C&A

Relax! zeggen de onderbroeken, relax! Dat was ik nou net van plan vandaag...

Waanders

Ik ben dol op rekenen. De klassieker De man die kon rekenen werd onlangs aardig besproken in De Pers. Doorbladerend vond ik het nogal zo-zo, maar er zit vast genoeg in om mijn getallengekte te prikkelen.
De Engelse classica Mary Beard schreef een veel bejubelde alledaagse historie van Pompeii (458 pgs.), een stad in as die ik 2 jaar geleden bezocht en waar ik verbijsterd vandaan kwam. En het Excel boek heb ik nodig voor mijn tomeloos gereken, dit was de beste die ze er hadden.

En zo kwam aan mijn middagje shoppen een einde. Door de regen sjouwde ik met 3 plastic tassen naar de andere kant van de binnenstad, naar de bushalte bij de Mediamarkt . Want nog een keer vijftien euro voor een taxi: hé, ik ben toch niet gek!

De kunst van het voorspellen

Het is nog steeds off topic aangezien het niks met boeken in directe zin te maken heeft, maar op 4 juli al heb ik op deze blog voorspeld dat de DSB failliet zou gaan. Mijn aanname toen was dat dit binnen een maand zou gebeuren maar het heeft iets langer geduurd. Het loont de moeite om die korte blog in het licht van de ontwikkelingen van vandaag nog even te lezen!
Overigens heb ik als ondernemer wel sympathie voor Dirk Scheringa vanwege zijn strijdlust. Hoe fout hij of zijn producten/ondernemingen ook zijn, hij komt er wel bovenop. Ik kan jaloers zijn op zijn daadkracht en wou dat ik de energie had om zo vechten als hij...

DSB Leedvermaak

Het beste vermaak is leedvermaak, luidt een oud gezegde.
Ik had vandaag mijn dagje dus wel want de DSB Bank viel om, waarmee definitief bewezen is dat zelfverrijking ('greed') terecht één van de 7 hoofdzonden is. Ik hoop dat de bankwereld zich nu eindelijk écht gaat realiseren dat het jezelf verrijken met exorbitante salarissen en bonussen, over de ruggen van gewone burgers die je hun geld toevertrouwen, nu afgelopen is. De heer Dirk Scheringa zit voorlopig aan de grond en ik gun hem deze positie, waar hij niet aan gewend is, voorlopig van harte.

De gewone man ("met een confectiepakkie an", aldus Wim Sonneveld) zit intussen in de penarie. Mijn sympathie gaat uit naar deze man/vrouw.

Of de banken hiervan leren? Ik ben er allerminst gerust op. Nu het voorzichtig aan beter lijkt te gaan met de economie beginnen allerlei banken (de staatsbank ABN voorop) weer te adverteren met AEX beleggingsformules waarmee rendementen van 7-10% worden beloofd. Een lachertje, don't do it!

Mijn advies is: blijf waar je bent, doe niks geks op financieel gebied en besteed het geld dat je over hebt aan blijvend plezier. Aan boeken dus.
Boeken lezen verrijkt jezelf zonder dat het ooit ten koste kan gaan van een ander. Vertrouw daar op en alles komt goed!

Met toenemend plezier lees ik de laatste tijd de columns van Erica Verdegaal in het NRC. Als je geïnteresseerd bent in geld en wat het met je doet (en vooral niet doet) kan ik je haar commentaren van harte aanbevelen.

Helter Skelter (2)

Soms kom je toevallig iets tegen waarvan je het bestaan niet meer wist, maar wanneer je het eenmaal weer vóór je ziet weet je dat je het nooit was vergeten. De harde schijf in je hoofd begint namelijk gewoon weer te werken.

Vandaag kwam ik in een van mijn boeken-spelonken het boek Wij vermoordden Sharon Tate tegen dat in 1970 verscheen, kort na de moord dus. Het bevat delen van de bekentenis van Susan Atkins (opgetekend door journalist / schrijver Lawrence Schiller) en is gruwelijk om te lezen. Veel gruwelijker dan een roman van Mo Hayder bij voorbeeld: omdat het waar gebeurd is en niet verzonnen.

Ik kocht dit boekje van 134 pagina's op 29 januari 1988 voor 2 gulden, zo blijkt uit mijn database. Vandaag heb ik doorgebladerd en hier en daar een alinea gelezen. Het is een mooi vormgegeven boekje trouwens, in een typische jaren 70 vormgeving.
Vier dagen na mijn aankoop, op 2 februari 1988, stond in het dagblad Trouw een artikeltje met de kop Twee jaar cel en TBR na 'beestachtige' moord. Twee 18-jarige jongens (18!) werden tot deze straf veroordeeld na de moord op de 42-jarige Cornelis van Nimwegen in diens huis in Amsterdam. Ik weet dat omdat ik dit stukje uit de krant heb geknipt en voorin het boek over Sharon Tate heb gestoken. Een citaat:

"De man werd in elkaar geslagen, gewurgd en doorzeefd met kogels. Motief was het stelen van de stereo-apparatuur van de man. (...) Bij de moord bleek het tweetal geïnspireerd te zijn geweest door de muziek Helter Skelter van de Beatles."

Over deze brute moord heb ik in mijn bescheiden true crime-archief niets terug kunnen vinden. Ook internet leverde niets op. De daders van toen moeten nu ongeveer 39 zijn en lopen waarschijnlijk al lang weer vrij rond.
Wat zou het interessant zijn om het hele verhaal achter deze moord (het slachtoffer en de daders) te weten te komen en daarover een boek te schrijven! Sharon Tate wordt nooit vergeten maar die vermoorde meneer uit Amsterdam herinnert, behalve zijn familie, niemand meer. Tragisch!

Helter Skelter

Vrijdag werd bekend dat Susan Atkins, een van de moordenaars van Sharon Tate (die gehuwd was met regisseur Roman Polanski) op 61-jarige leeftijd in de gevangenis aan een hersentumor is overleden. Atkins behoorde tot de 'Manson family', de groep volgelingen van de psychopaat Charles Manson (nog steeds in de gevangenis, 75 jaar oud).
De afschuwelijke moordpartij in het huis van Polanski in Californië vond plaats op 8 augustus 1969, iets meer dan veertig jaar geleden. Vijf personen werden afgeslacht; Polanski zelf was in Europa. De moordzaak heeft ongekende publiciteit gegenereerd en er is een halve bibliotheek over vol geschreven.

En vandaag, twee dagen nadat ik een aankondiging plaatste dat ik een blogje over Susan Atkins zou schrijven, werd regisseur Roman Polanski -- thans Frans staatsburger -- in Zwitserland gearresteerd op verzoek van de VS waar hij al meer dertig jaar gezocht wordt voor een zedenzaak. Zo verknoopt de actualiteit mijn oorspronkelijke plannen tot een verwarrend verhaal. Geschiedenis ontstaat hier!

De Tate-LaBianca moorden zoals ze officieel zijn gaan heten, hebben me altijd gefascineerd vanwege de gruwelijkheid waarmee de moorden werden uitgevoerd (de details kun je makkelijk op internet vinden - ik wil je niet misselijk maken). Ik heb een groot voorstellingsvermogen maar de gruwelijkheid kan ik niet begrijpen. Daarnaast hangt er een hele cult-sfeer om de moorden heen. Zo schreef Susan Atkins met het bloed van Sharon Tate het woord PIG op de muur en een ander schreef, ook in bloed, Helter Skelter op de spierwitte wand. Helter Skelter is een song van The Beatles. Charles Manson had daar een nogal huiveringwekkende interpretatie van.

Het absoluut beste boek dat je over deze hele zaak kunt lezen is Vincent Bugliosi's Helter Skelter: The True Story Of The Manson Murders.
Bugliosi was de aanklager in de Mansonzaak en hij schreef dit 687 pagina's tellende boek dat algemeen als de beste bron wordt beschouwd. Ik bezit de Easton Press editie, gesigneerd door Bugliosi himself, met zijn vrouw als getuige....

Susan Atkins beschreef háár versie van de moorden en haar leven daarna in de gevangenis in een boek getiteld Child of Satan, Child of God. Ik ben er nog niet aan toe gekomen het te lezen en misschien heb ik er ook geen zin meer in. Normaal gesproken geef ik meestal een scan van de voorkant van het boek weer, maar in dit geval is de achterkant van deze eerste druk uit 1977 interessanter. (klik voor een leesbare versie)

Tot slot: A.F.Th. schreef in 2007 de roman Het Schervengericht, gebaseerd op de Tate-Labianca moorden. Deze pil van 1051 pagina's ligt op één van mijn 'nog te lezen' stapels. Ik denk dat ik hem daar lekker ongelezen laat liggen of via bol.com weer probeer te verkopen. Want zeg nou zelf: heb jij ooit met plezier een boek van A.F.Th. gelezen?

aankondiging: Susan Atkins

Komend weekend een bijdrage over Susan Atkins, één van de moordenaars van Sharon Tate.
Susan Atkins stierf gisteren, 24 september, in de gevangenis.

Veertig jaar zijn verstreken sinds deze afschuwelijke slachtpartij. Inmiddels zijn bibliotheken vol geschreven over de Manson Family. Wat kan ik daar nog aan toevoegen?
Lees het binnenkort op deze blog!

Prinsjesdag en St. Kilda

Iedere zes jaar valt mijn verjaardag op Prinsjesdag. Als republikein met warme gevoelens voor ZKH Willem Alexander en diens bevallige vrouw Maxima Zorregieta zegt het Haagse vertoon met de gouden koets mij weinig, maar wanneer mijn verjaardag op Prinsjesdag valt, zoals dit jaar, dan voel ik mezelf een prins. Een Boekenprins dus, en prinsen krijgen mooie cadeautjes. Gezien de financiële crisis moest ik dit jaar wat zuunigjes aan doen, maar ik heb mezelf toch een vorstelijk pakketje boeken cadeau weten te doen.

Bij amazon.co.uk, de Britse variant van Amazon, heb ik vier boeken en een fraaie geografische kaart van St. Kilda besteld plus een boek over alle Schotse eilanden (en dat zijn er veel, héél veel). Het laatste is nog niet gearriveerd, de rest wel.

 

(St. Kilda. foto: M.J. Richardson)

St. Kilda ligt ongeveer 140 buiten de kust van Schotland en is daarmee het meest veraf gelegen eiland van het Britse vasteland. Het is duizenden jaren lang bewoond geweest, tot aan 1930, toen de laatste 36 bewoners het eiland verlieten. Sindsdien is er een militaire basis gevestigd en worden de archeologische resten van de enige straat op het eiland zorgvuldig gerestaureerd. Het eiland staat sinds 1986 op de UNESCO werelderfgoedlijst.

Boudewijn Büch was eveneens hevig gefascineerd door St. Kilda, zie bij voorbeeld het hoofdstuk dat hij in zijn boek Eilanden (2e editie, 1991) aan het eiland wijdde. Het hoofdstuk begint met de Büchiaanse zin "Eilandbewoners zijn altijd de klos." Iets dat zeker op gaat voor de -- schitterende -- eilandengroep St. Kilda.

Büch:

St. Kilda is nooit tegen de draad in geweest. Toch hielden twee schrijvers zich tamelijk recent met St. Kilda bezig, tientallen jaren nadat het lot over het eiland voltrokken was. 

Droeve, mooie boeken: Tom Steel The life and death of St. Kilda (1965) en Charles Maclean Island on the edge of the world (1972) over waar Groot-Brittannië klein in kan zijn.

Uiteraard moest ik na BB's aanbeveling in ieder geval deze genoemde boeken aanschaffen.

Hier is wat ik kocht:

Het eiland St. Kilda en haar geschiedenis zal me de komende maanden wanneer de bladeren gaan vallen en de temperatuur weer daalt, vergezellen tijdens mijn dagelijkse treinreizen.

Ik heb opeens zin in de herfst en de winter!

Bol punt com

Tja, bol.com.
Ik bestel er regelmatig. En héél af en toe plaats ik een recensie van een boek dat ik daar gekocht en gelezen heb. Vandaag kreeg ik een mailtje dat mijn recensie over Verlovingstijd van Maarten 't Hart beloond werd met een kadobon van 25 euro:

"Echter, in het kader van de wet op de vaste boekenprijs, kan deze bon niet besteed worden aan Nederlandse boeken."

De wet op de vaste boekenprijs is mij al jarenlang een doorn in het oog.
Ronald Plasterk, u weet wel: de tamelijk mediageile minister met de hoed, is beslist een zeer ontwikkelde man, maar helaas laat hij op het dossier van cultuur en boeken zijn verstand hangen naar tientallen jaren oude meningen.

Vrijdag 4 september stond een prachtig stuk van Marcel Möring in de boekenbijlage van de NRC. Kern van Möring's betoog: het huidige systeem in Nederland voorziet er in dat boekhandels en uitgevers het meeste verdienen aan boeken. De schrijvers, die al deze prachtige boeken voor ons met bloed, zweet en tranen uit hun hersenen persen komen er af met een schamele procent of 10 van de prijs van een boek. Minimaal 40% gaat naar de boekhandel, 20% naar de uitgever. De wet op de vaste boekenprijs bepaalt dat boekhandels geen kortingen mogen geven aan klanten en bol.com dus ook niet. Vandaar dat ik mijn gulle geschenk van bol.com mag besteden aan DVD's, electronica of weet ik wat, maar niet aan boeken! Zo mag ik met mijn recensie van een Nederlandse roman niet een Nederlands boek kopen!

Betutteling door de overheid (geen gloeilampen meer mogen kopen), inperking van allerlei andere vrijheden zoals het recht op vrij reizen (invoering van de OV chipkaart betekent dat de overheid je reisgedrag van seconde tot seconde kan volgen), belachelijke rook- en terrasverboden en andere controles door overheidsinstanties (invoering van het Elektronisch Patiëntendossier): het is allemaal realiteit geworden en het lijkt of niemand protesteert.

Ik zou willen zeggen: wordt wakker en lees George Orwell's boek 1984, geschreven in 1949. Zijn zeer sombere toekomst-scenario van een alles controlerende overheid mag dan niet in 1984 werkelijkheid zijn geworden, anno 2009 is dat het wel.

Wanneer staan wij, volk van Nederland, weer met 500.000 mensen op het Museumplein in Amsterdam om de regering met een oorverdovend fluitconcert naar huis te sturen? Zoals we dat deden in de jaren tachtig toen het ging om plaatsing van kruisraketten?

Ik ben somber, ik denk dat het er niet van komt. De generatie die het nu voor het zeggen heeft is een generatie die lekker makkelijk verdient aan oude principes. De jongste generatie kiezers schijnt alleen bezig te zijn met het zoveel mogelijk genieten op korte termijn: GHB en andere partydrugs, giga hoeveelheden alcohol, mega-parties op het strand, hooligans, doden. Eigen genot eerst.
Daar walg ik van.

Ted Kennedy en het Chappaquiddick incident

Gisternacht overleed senator Edward Kennedy (Ted), de laatste nog levende van de vier Kennedy-broers.
Ik volg Ted Kennedy sinds april 2008 omdat ik zijn steun aan de campagne van Obama voor het presidentschap interessant vond en zijn boek 'America Back on Track' gekocht had. Kennedy heeft werkelijk veel op zijn naam staan: onafgebroken in de Senaat gedurende 45  jaar en verantwoordelijk voor meer dan 300 wetten! Maar er is een vlekje op zijn blazoen en juist dát vlekje interesseert me het meest: het Chappaquiddick incident.

In het kort: op avond van 18 juli 1969 (terwijl iedereen in de wereld en zeker in de VS gefocust was op drie Amerikanen die in een capsule recht op de maan af vlogen) vierde Ted een feestje. In een gehuurd huisje op Martha's Vineyard bevonden zich zes jonge vrouwen die hadden meegewerkt aan de presidentscampagne van de een jaar tevoren vermoorde Robert (Bobby) Kennedy plus vijf vrienden van Ted.
Picture it: zes mannen en zes jonge ongetrouwde aantrekkelijke vrouwen in een vakantiehuisje samen, het is warm en er wordt wat gezwommen. Er is volop eten en drank. Ted (oh, had ik al verteld dat hij getrouwd was en dat zijn vrouw er niet bij was?) had zijn chauffeur flessen wodka, scotch, rum en bier mee laten nemen ter verhoging van de feestvreugde.

Het was kwart over elf 's avonds. Eén van de vrouwen, Mary Jo Kepechne, voelde zich niet helemaal lekker. Ted bood aan om haar naar haar hotel in Edgartown te brengen in zijn Oldsmobile. (Ted reed zelden zelf, daar had hij zijn chauffeur voor.) Ergens nam hij een verkeerde weg, en op een houten brug verloor hij de macht over het stuur en reed de brug af. De auto kwam ondersteboven in de rivier terecht.
In de wijde omgeving was geen levende ziel te bekennen. Feit is dat Kennedy uit de auto ontsnapte maar Mary Jo niet. In plaats van direct groot alarm te slaan, deed hij samen met twee van de andere mannen nog een reddingspoging maar toen ook die vergeefs bleef keerde Kennedy te voet terug naar zijn hotel en ging slapen. De volgende ochtend werd het autowrak in de rivier ontdekt. En moest hij uitleg gaan geven op het politiebureau.

Edward Kennedy verklaarde dat hij talloze malen geprobeerd had Mary Jo uit het autowrak te bevrijden maar dat hem dit niet gelukt was. Dat hij erg in de war was en daarom maar terug gegaan was naar zijn hotel. Zijn getuigenis was weliswaar uitgebreid maar de informatie kon niet of onvoldoende bevestigd worden door anderen. Uiteindelijk werd hij veroordeeld tot twee maanden voorwaardelijke gevangenisstraf wegens het verlaten van de plaats van het ongeluk. (Foto: het wrak bij de berging.)

Het Chappaquiddick-incident barst van onbeantwoorde vragen. Waar kwam het bloed vandaan dat op Mary Jo's kleding is gevonden? Waarom is er geen autopsie op haar lichaam gepleegd? Als Kennedy Mary Jo naar haar hotelkamer had willen brengen, waarom lag haar portemonnee en kamersleutel dan nog in de cottage? Iedereen die van samenzwerings- of cover-up-theorieën houdt kan hier zijn hart ruim aan ophalen. Zelf ben ik niet zo van theorieën, ik hou meer van feiten. Niettemin is dit iets dat me al anderhalf jaar bezig houdt. Om er meer over te weten te komen, na internet-speurtochten, heb ik afgelopen weekend drie boeken bij amazon.com besteld. (Hoe toevallig: een paar dagen voor zijn dood!)

• Death at Chappaquiddick
• Senatorial Privilege: The Chappaquiddick Cover-Up
  
• The Kennedy Men: Three Generations Of Sex, Scandal And Secrets

Ik ga ze allemaal lezen, op zoek naar een illusoire waarheid, en hoop daar later nog over te schrijven.
Eén ding heb ik van Edward M. Kennedy: zijn handtekening. En daar ben ik blij mee.

Link: goed artikel over het Chappaquiddick incident op Wikipedia.

Kijk in mijn boekenkast

Het Weer

Het weer, door Gerard Reve onsterfelijk 'het weder' genoemd, is nog nooit onderwerp geweest van deze blog. Terwijl ik toch sinds mijn 14e een weergek ben. Ik heb deze eigenschap geërfd van mijn moeder, die bij voorbeeld in de oorlog in een dagboekje allerlei bijzonderheden omtrent het weer vastlegde. De totale geschreven nalatenschap van mijn moeder (dagboeken, plakboeken, agenda's, krantenknipsels) staat --verpakt in 5 verhuisdozen-- al jaren onaangeroerd in mijn kelder want ik heb nog niet de moed gehad alles te openen...

Ook ik hou het weer dus bij. Niet zo fanatiek als vroeger, maar ik noteer wel eens wat.
Echter: nu ga ik klagen over het weer! Het is hier de laatste jaren in de zomer namelijk helemaal niks met het weer. Het is:

• extreem wisselvalig, te koud en de regen komt met bakken uit de hemel, óf:
  
• extreem bloedheet/klam/benauwd.... wat weer gevolgd wordt door regen en onweersbuien.

Als nauwkeurig waarnemer valt mij op dat in de zomer van maandag tot vrijdag we veelal te maken hebben met een oplopende temperatuur, wat telkens tegen het weekend wordt afgestraft met onweer, heftige regen en lagere temperaturen. Kortom: kutweder.

Mijn theorie is dat deze bizarre weersveranderingen het gevolg zijn van onze geïndustrialiseerde samenleving waarbij alle economische activiteit immers van maandag tot en met donderdag-en-een-half plaats vindt. (In het westen van Nederland werken mensen op vrijdag niet of ten dele.) Die economische activiteit uit zich in uitstoot van warmte en gassen door auto's en kantoren.

De gevoelstemperatuur ging vandaag richting 40 graden. Ik was ooit in Carthago, Tunesië, bij een luchttemperatuur van 43 graden (gevoelstemperatuur 50). Ik dacht dat ik dood ging en wilde zo snel mogeljik terug naar de airconditioned bus en het cruiseschip in de haven.
Er gaat niks boven lezen in een prachtig boek bij een temperatuur van 21 graden .

Nog 6 dagen werken en ik ben 2 weken vrij. Als het dan heet wordt zet ik de airco op mijn slaapkamer aan en ga dáár liggen lezen. En als het 'wisselvallig/onbestendig' wordt dan lees ik overal in huis: boven, beneden, op de trap, aan de keukentafel of waar dan ook.
Hoe dan ook, na al mijn geklaag: het wordt een leeszomer!

De lessen(aar) van Pim

Op 27 juni jl. ging bij Hessink's Veilingen in Nijmegen de nagenoeg complete inboedel van de villa van Prof.dr. W.S.P Fortuyn, beter bekend als 'Pim' (en voor fans: Pimmetje) onder de hamer. Er waren liefst 887 kavels, waarbij één kavel, nummer 877, de complete bibliotheek van Fortuyn bevatte: zo'n 6000 banden.
En ja, ik had wel interesse in het een en ander. Een boekenmolen, enkele marmeren piedestals, een kolomtafeltje, fraaie boekensteunen, een lessenaar. In totaal heb ik op 11 kavels een schriftelijk bod uitgebracht. De veiling trok erg veel belangstellenden en er werd waanzinnig geboden. Dingen die niet meer dan een paar tientjes waard zijn (bij voorbeeld omdat ze nog gewoon in winkels verkrijgbaar zijn) realiseerden prijzen van ettelijke honderden euro's. Neem nu deze, een contemporaine bronzen sater van (volgens opgave van Hessink) 10 cm hoog:


Ik heb exact hetzelfde ding, maar dan met een hoogte van 27 cm, ergens in een toeristenwinkel in Griekenland gekocht, voor vermoedelijk niet meer dan 30 of 40 euro. (Ik heb redenen te denken dat de opgegeven maat van 10 cm niet correct is.) Op de veiling bracht het € 1008 op! Vooral de eerste uren van de veiling werden absurde prijzen genoteerd, ik vermoed dat hier de overtuigde Pim-aanhangers en voormalige LPF-ers zichzelf te buiten gingen alleen omdat 'het van Pim was'.

Ik ben, om eventuele vragen en opmerkingen vóór te zijn, geen overdreven fan van mr Fortuyn geweest, maar bewonderde wel zijn moed, intellect en onverzettelijkheid. Daarbij was Fortuyn buitengewoon slim (prof.dr.), behoorlijk erudiet en belezen en zijn de tientallen boeken die hij heeft geschreven niet onopgemerkt gebleven.

Op de veiling was ik bij één item succesvol. Niet geheel toevallig ook hetgeen ik het liefst wilde hebben: een ranke 19e eeuwse mahoniehouten lessenaar. Het kwam als nummer 717 ergens in de avond ter veiling, toen de spaarrekeningen van de Rotterdamse bieders inmiddels uitgeput waren en de biedingen wat realistischer waren geworden. (Uiteraard is dit laatste pure speculatie.) Voor € 500 excl. opgeld was het van mij.
Uit ervaring weet ik dat het niet zo makkelijk om aan een leuk lessenaartje te komen. De meeste die je tegenkomt zijn foeilelijke eikenhouten timmerwerkjes of oude schoolmeubels. Pim's zag er aardig uit en de genoemde prijs is niet idioot hoog. Hij staat nu in mijn werkkamer. Op het klepblad heb ik groen vilt bevestigd om het mogelijk te maken er boeken op te laten liggen; ik wil het meubel namelijk wel echt kunnen gebruiken!


Op de foto (klik voor een vergroting) ligt de catalogus van de veiling. Het leukste is natuurlijk de praktische opbergruimte die de lessenaar biedt; terwijl je zittend aan het meubel je boek leest, kun je andere boeken of aantekeningen op de plank eronder leggen en bij voorbeeld schrijfwaren onder de klep kwijt. Dit is een foto van het interieur.


Het lessenaartje van Pim bleek onverwacht nog iets extra's te bevatten. In het linker laadje trof ik een aansteker aan. De aansteker was leeg. Ik weet niet óf het een aansteker was van Pim, maar het lijkt aannemelijk gezien het stof dat er op zat en het feit dat die leeg(gelopen) was.


De aansteker die Pim echter bij zich had toen hij vermoord werd bracht maar liefst € 11.844 op.
En zijn 6000 boeken --in één koop-- € 44.100. Dat is € 7,35 per boek. Goeie prijs!

Een jeugdzonde

Naar aanleiding van het schietincident gisteren in De Tour -- renner Oscar Freire werd met een windbuks (of luchtbuks) beschoten -- welde vanuit de diepste krochten van mijn geheugen opeens een herinnering op aan een vreselijke zonde die ik in mijn jeugd heb begaan. Die ga ik nu opbiechten.

Rond 1975 deelde ik korte tijd de zolder van het ouderlijk huis met één van mijn broers. Deze vier jaar oudere broer was nogal een ruig buitenmens en had bepaald andere interesses dan ik. Nadat hij het huis uit was gegaan om te studeren en ik de zolder voor mij alleen had vond ik ergens achter de schotten van het schuin aflopende dak een windbuks. Interessant!
Van mijn zakgeld kocht ik een doosje met kogeltjes. (Ik weet echt niet meer waar of hoe. Blijkbaar kon een 14-jarige daar toen gewoon aankomen.) Op een dag dat ik alleen thuis was zette ik een plaat (van nota bene zachtboard!) tegen de ouderlijke boekenkast die op de zolder van ons huis één van de wanden bedekte, laadde de buks en schoot op de plaat. Verdorie, daar zat niet veel kracht achter zeg. Dat leek helemaal niet op de geweerschoten die ik van televisie kende!
Ik oefende nog wat, maakte het wapen schoon en schoot weer. En weer. Waar bleven die afgevuurde kogeltjes toch? Ik kon ze nergens in het zachtboard vinden. Zó erg kon ik er (mijn slechte gezichtsvermogen is algemeen bekend) vanaf 5 meter afstand toch niet naast zitten?

Inderdaad. Niks naast. Ik had er dwars doorheen geschoten, recht op de ruggen van de boeken!
Ik, ik heb op boeken geschoten! Op boeken! Boeken!

Bezit en gebruik van een luchtbuks is niet strafbaar in Nederland, maar ach, wat moet ik hier nog aan toevoegen. U begrijpt het wel.
Wanneer mijn tijd gekomen is (circa 2061) en ik bij Petrus aan de hemelpoort sta, in de hoop de hemelse bibliotheek te betreden waarin alle boeken die ooit zijn uitgegeven verzameld zijn, zal deze jeugdzonde mij dan vergeven worden?

Ik knijp 'm behoorlijk. Is er een wellicht een theologisch onderlegde lezer die mij raad en gemoedsrust in dezen kan verschaffen? Please?

Het boek van kleine Alice

Op een zonnige dag (4 juli) in 1862 gingen Charles Lutwidge Dodgson en Robinson Duckworth samen roeien op de rivier Thames. In de roeiboot bevonden zich ook drie zusjes: Lorina Charlotte Liddell, 13 jaar oud; Alice Pleasance van 10 (op de foto rechts 7 jaar oud) en Edith Mary, van 8 jaar. De Liddell's waren de dochters van een bevriend stel.
Charles Dodgsen, een grappige vent die op dat moment 30 jaar oud was, vertelde de meisjes een fantasievol verhaal over ene Alice die vreemde avonturen meemaakt als ze, meegelokt door een konijn, onder de grond in een bizarre wereld verzeild raakt.

Kleine Alice vind het verhaal zo leuk dat ze Dodgson, die we nu beter kennen onder zijn pseudoniem Lewis Carroll, vraagt het voor haar op te schrijven. Het duurt meer dan twee jaar voor het zover is, maar dan, op 26 november 1864 krijgt Alice het als vroeg uitgevallen kerstkado door Carroll overhandigd. Het is een klein, 90 pagina's tellend handgeschreven boek, gebonden in donker marrokijn, en voorzien van 37 tekeningen -- oplage 1.

Intussen was Lewis al bezig het verhaal uit te breiden en het verscheen onder de titel Alice's Adventures in Wonderland in 1865 voor het eerst in druk. Het werd een instant mega-succes.
De echte Alice heeft het voor haar geschreven boek haar hele leven als een schat bewaard, tot 1928. Ze was toen 75 jaar oud, weduwe geworden en erg armlastig. Ze bracht het boek naar Sotheby's waar het voor 15.000 pond (ik schat omgerekend naar prijzen van nu zo'n € 75.000) verkocht werd aan de bekende Amerikaanse antiquaar Rosenbach. Deze verkocht het weer aan een rijke verzamelaar, Eldrigde Johson. Toen laatstgenoemde in 1946 stierf en zijn bezit geveild werd, kocht Rosenbach het boek terug, dit keer voor $ 50.000. Een groepje bibliofielen rond Rosenbach kwam tot het plan dat het manuscript van Alice eigenlijk terug behoorde in Alice's vaderland. En dat gebeurde. De bibliothecaris van de Library of Congress nam het kleinood mee in zijn bagage, monsterde aan op de Queen Elizabeth en bracht het naar Londen waar het als dank voor het weghouden van Hitler bij Amerika aan het Engelse volk werd geschonken. Als manuscript nr. 46700 rust het sindsdien in de British Library. Alice Liddell stierf op 16 november 1934.


Eind vorig jaar maakte The Folio Society er een prachtige facsimile-editie van. Sinds woensdag heb ik daar een exemplaar van. Alice's boek is nauwkeurig gereproduceerd op ware grootte en gebonden in Nigeriaans geitenleer, goud-op-snee, en in een fraaie doos gevat, samen met een begeleidend boekje geschreven door Sally Brown, curator van de afdeling moderne literaire manuscripten van de British Library. De oplage bestaat uit 3950 met de hand genummerde exemplaren.

Ik vind het één van de leukste boeken die ik bezit en heb al veel plezier beleefd aan het uitzoeken van het verhaal er om heen.

P.S: Als je ook een exemplaar wilt en geen lid bent van de Folio Society kan ik er een voor je bestellen. Het kost rond de honderd Euro, plus de kosten van aangetekende verzending binnen Nederland.

Off topic: banken

Soms moet mijn ongenoegen over een of ander er even uit. Zoals nu, en ik ga (heel spannend!) een voorspelling doen. De DSB Bank gaat binnen een maand 'omvallen'. De ene na de andere bestuurder vetrekt en de kritiek op de bank neemt met de dag toe. Probleem voor onze samenleving is evenwel dat honderdduizenden mensen zo dom zijn geweest daar een hypotheek af te sluiten.

Wanneer DSB inderdaad, zoals ik voorspel, omvalt, zal dat de schatkist miljarden kosten die u en ik kunnen betalen... Ik denk dat de kredietcrisis daardoor verergert.

Bij de financiering van mijn eigen huis heb ik me uiteraard niet gewend tot een televisie-bank maar gekozen voor een (toen nog) respectabele bank: ABN Amro. Echter, ook die stelde mij peperdure overlijdensrisico-verzekeringen voor. In plaats daarvan heb ik de risicoverzekering elders afgesloten (FBTO) en deze aan de ABN verpand. Geloof het of niet, maar dat bespaart me 38.000 euro over de looptijd van de hypotheek!


Dankzij mijn oplettendheid toen, zullen we maar zeggen, kan ik nu boeken kopen.

Pfff.

Koninginnedag (2)

Op 30 april heb ik een blog geschreven over de gebeurtenissen op Koninginnedag in Apeldoorn.

Ik heb het toen niet durven publiceren omdat de aandacht voor deze zaak in de media en op internet overweldigend was. Ik wilde geen zoveelste commentator zijn.

Mijn besluit om die dag niet te publiceren vind ik, nu ik het herlees nadat de storm van media-aandacht voor de dader volledig is weggeëbd (op zich een interessant verschijnsel), niet meer relevant en dat is de reden waarom ik de blog van 30 april alsnog publiceer.
Dat ik hiermee de historie een beetje geweld aandoe weet ik.
Je kunt het hier lezen.
Ik kijk uit naar reacties!

leef ik nog?

Ik leef nog, maar het valt niet mee om zowel de tijd als de rust te vinden om nieuwe blogjes te schrijven.
Ik heb de kredietcrisis niet uitgevonden en ook niet het verschijnsel "domme pech", maar ik ben er intussen wel slachtoffer van. Dus is deze veellezer /verzamelaar voornamelijk bezig met zoiets doms als werken in de hoop de financiën weer op orde te brengen, de tegenslagen op te vangen en de negativiteit te bezweren.

Mijn laatste (in het buitenland) gekochte boek is een bijzonder werk: Souvenir of Saint Helena uit ongeveer 1934. Vrij zeldzaam en voor een mooi prijsje aangeschaft op eBay USA.


Binnenkort hoop ik weer eens wat origineels te kunnen schrijven, tot die tijd: duim voor mij!

De Zwolse Boekenmarkt 2009

Voor de vierde keer bezocht ik vandaag de Zwolse boekenmarkt. Vermoedelijk dankzij de beloofde regenbuien (die overigens uitbleven) was het rustig en gezellig. Iedereen kon goed bij de ongeveer 130 kramen, er was geen gedrang, precies zoals het altijd zou moeten zijn.

De keus was uiteraard groot, maar vandaag ging ik speciaal op zoek naar deeltjes uit de Privé-domein reeks. Dat is goed gelukt: ik heb er 9 gekocht, waaronder enkele wat zeldzamere voor prijzen tussen 9 en 15 Euro, wat heel goed is.

Naast nog enkele andere aardige boeken was het toppunt van vandaag echter Andrees Handatlas. (Ausgewählte, völlig neu bearbeitete Ausgabe in einem Bande, Verlag Von Velhagen & Klasing, Bielefeld/Leipzig, 1937). Ik zag hem ergens staan, keek hem in en... zette hem terug. Te zwaar! Daar ga je niet mee lopen zeulen de hele tijd. En hij kostte een aardig bedrag wat ik niet meer op zak had. Dan slaat meteen de twijfel toe: zal ik hem wel of zal ik hem niet kopen? Ik wil het zo graag, maar ja, het geld enzo. En waar is hier een pinautomaat? Een heel eind lopen dus, maar ik deed het. Ik keerde terug naar de kraam, deed een aanbetaling en liet hem apart leggen. Blije gezichten bij de handelaren!

Andrees Handatlas (neem het 'hand' niet al te letterlijk) was een van de lievelingsatlassen van Boudewijn Büch's en inderdaad: wat is hij fraai en gedetailleerd. Toen ik klaar was met de markt haalde ik de atlas op en begon, zeulend met 3 tassen, aan de terugreis naar huis.
Terwijl het hier om 6 uur 's avonds nu echt lijkt te gaan regenen geef ik voor de liefhebbers van statistieken nog een overzichtje van mijn 4 Zwolse boekenmarkten.


voor alle plaatjes geldt (zoals altijd): klik er in voor een uitvergroting.

De bibliotheek van Lucebert

Afgelopen woensdag verscheen het boek De lezende Lucebert, bibliotheek van een dichter. De dichter Lucebert (geboren op 15 september 1924, op de kop af 37 jaar voor mijn geboorte) overleed op 10 mei 1994 en liet zijn weduwe meer dan 6500 boeken na. Hun atelierwoning in Bergen stond er letterlijk vol mee. Godzijdank heeft de weduwe niets weggedaan en zo kon op initiatief van een werkgroep Boekwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam een ambitieus project worden uitgevoerd, namelijk de beschrijving van de complete bibliotheek. Zo kunnen nu de vragen wat had hij op de plank had staan, wat hij las en wat hij verder deed met zijn boeken, beantwoord worden.

Gisteren ontving ik De lezende Lucebert thuis en nog voor mijn ontbijt had ik al heel wat snoepjes eruit tot me genomen.
Het 320 pagina's tellende boek bestaat uit onder meer 8 essays waarin telkens een andere invalshoek tot de bibliotheek behandeld wordt. De bijdrage van Lisa Kuitert, die ook de eindredactie van het boek deed, schreef mijns inziens de verreweg interessantste bijdrage over verschillende schrijversbibliotheken. Na de essays volgt het mooiste: in 154 bladzijden worden, gerangschikt op auteursnaam, de titels, uitgever en jaar van alle zesenhalfduizend boeken weergegeven. Mocht je daar nog niet genoeg aan hebben, dan vind je achterin het boek een CD ROM met daarop een Excelbestand dat hetzelfde maar dan nog uitgebreider bevat. Zo kun je op je eigen computer de boekenkasten van Lucebert doorzoeken en vergelijken met je eigen boekenbezit.

Büch
Wat ik bijzonder waardeer aan het stuk van Lisa Kuitert is dat zij, als één van de heel weinigen in Nederland, nu eens niet badinerend doet over de bibliotheek van Boudewijn Büch en ook uitspreekt dat "het een drama [is] dat de boeken zónder geldelijke waarde, onder meer de beschadigde exemplaren en populaire hedendaagse lectuur, uit die catalogi [de veilingcatalogi van Bubb Kuyper] gebleven zijn."

Het is te hopen dat Uitgeverij Vantilt het niet bij deze ene bibliotheek laat en er meer van dit soort prachtuitgaven voor boekenliefhebbers komen.
De lezende Lucebert is voor € 32,50 te koop in de boekhandel. Je kunt het ook rechtstreeks bij de uitgever bestellen; het wordt je dan met een factuur en zonder verzendkosten toegezonden.