zaterdag 29 december 2007

Roken en boeken

Bijna elke roker zou liever niet willen roken dan wel.
Maar elke serieuze boekminnaar en verzamelaar weet dat roken de pest is voor zijn boeken! Dat het slecht is voor mijn eigen gezondheid weet ik wel -- het is tenslotte mijn keuze om mijn leven op een aangename wijze te bekorten door te roken. Echter, dat boeken niet diezelfde vrije keuze hebben en afhankelijk zijn van mijn verzorging, dat stoort me elk moment dat ik in mijn bibliotheek zit en er weer eentje opsteek. Aan de ene kant erg veel geld uitgeven aan boeken die vervolgens in een ruimte komen te staan waar ze mijn walgelijke rookwalmen opslorpen in hun -- al dan niet lederen -- banden is aan de andere kant in wezen gewoon zielig en slecht.

Als je het op de keper beschouwt is er een ingewikkeld masochistisch gedoe gaande. Niet willen roken in het bijzijn van boeken maar het tóch doen vanwege... de verslaving. Ik heb de stellige indruk dat de begrippen boeken, lezen, schrijven, verzamelen vaker een relatie hebben met een rokende persoon dan met een niet-rokende. Ik zou weleens het resultaat van een onderzoek willen zien naar de rookgewoonten van schrijvers, heb een vermoeden dat schrijvers 2-3 x zo vaak roken als niet-schrijvers. Idee voor en letteren-student?

Waarom zit ik nu over dit onderwerp te zeiken? Toch niet omdat de eerste januari met Goede Voornemens nadert?
Nee, het is omdat ik vandaag mijn elektronische sigaret heb ontvangen en mijn eerste voorzichtige ervaringen opdoe met een leven in harmonie met boeken. En met mensen die niet van roken houden.
Waarbij ik -- niet te vergeten, en als het slaagt-- ook zelf nog eens stukken gezonder word en meer geld over hou voor boeken (om slechts 2 van de 14 voordelen van de elektronische sigaret ten opzichte van de normale te noemen).

Ik hou jullie op de hoogte.

Als je interesse hebt in de elektronische variant van de peuk kun je kijken op deze site waar ik hem ook gekocht heb.

woensdag 26 december 2007

Kerstbalen

Ik had me er zo op verheugd: 5 (vijf!) vrije dagen achter elkaar, wat zou ik allemaal niet kunnen doen!
De zaterdag ging heen met inkopen doen en opruimen. Op zondag ging ik aan de slag: boeken verzetten, invoeren in het bestand, lezen... Voor maandag was het plan om hout te gaan halen teneinde een klein boekenkastje op de overloop te timmeren voor mijn verzameling Rainbowpockets plus een schilderijlijst voor een onlangs verworven portret van Goethe.
Maar zondagavond ging het mis: binnen een paar uur werd ik honds ziek, overgeven, diarree, hoofdpijn, koorts....
Maandag zat ik bibberend over mijn buik te wrijven, af en toe wat lezend. Een bakje yoghurt in de morgen, een kopje soep in de middag, beetje spaghetti 's avonds...
Eerste kerstdag had ik een kerstdiner zullen bereiden, maar het vlees moest de vriezer in, en de groenten in de vuilnisemmer. Een stukje brood in de morgen, een kopje soep in de middag, een paar aardappelen met wat gehakt in de avond...

Tweede kerstdag leek gelukkig wat fijner te worden: een lekkere krentenbol in de morgen, maar helaas, na een boterham met pindakaas om een uur of twaalf komt de buikkramp terug. Ik zijg neer in mijn stoel en lees columns van Boudewijn Büch in Het Parool, knipsels uit de jaren 1983-1989 die ik deze maand voor [veel] geld aangeschaft heb. Die geven me wat troost, troost afkomstig van een man die zelf vooral zijn treurnis over de pagina's uitstort.
Soms denk ik, in een poging te relativeren: ach, het is zo erg nog niet met mij, ik lees toch allemaal leuke stukjes vandaag? Bovendien: de telefoon gaat niet, er komt niemand op bezoek en ik hoef (kan) nergens heen: het kon slechter.
Dus rommel ik maar wat voort, in de betreurenswaardige wetenschap dat ik morgen gewoon weer om 05:30 uur op moet om te werken -- ziek of niet, als winkel-eigenaar heb je geen keus -- en ik zal het zeker overleven. Maar mag ik voor één keer erg zielig zijn?


P.S.: net voor de kerst ontvangen: Slightly foxed... but still desirable, een boek met heel spitse tekeningen van Ronald Searle, die over de antiquarische boekaanschaf gaan. De fles Chardonnay die ik voor de gelegenheid van de foto eventjes bovenop het boek heb gezet, was eigenlijk bedoeld ter begeleiding van het kerstdiner, maar zij gaat nu linea recta mijn maag in. Kijken of 'het houdt'...

zondag 23 december 2007

Martin Ros

Gisteren was het pijnlijke moment daar: Martin Ros vertrok bij de TROS Nieuwsshow. Meer dan 20 jaar presenteerde hij -- op zijn eigen enthousiaste wijze -- een boekenrubriek in dit radio-programma, dat nu 700.000 (!) luisteraars telt. Elke week op zaterdag, rond de klok van half elf. Er is al het een en ander over geschreven in de pers en duidelijk is geworden dat Ros tegen zijn zin moest vertrekken. Men wil namelijk jongere luisteraars aantrekken. (Meer chicklit? Meer bestsellers? Meer onzin-literatuur?) Na zijn protesten kreeg hij een bedragje mee van 15.000 Euro - gezien zijn boekenconsumptie is dat misschien net genoeg voor een half jaartje boeken kopen.
Ik heb Ros al die 20 jaar beluisterd. De zaterdagochtend stond voor mij in het teken van de TROS Nieuwsshow, een (inmiddels) uitstekend journalistiek product van een omroep die bepaald niet met cultuur en diepgang geassocieerd wordt -- ten onrechte in dit geval.
Ik zegde er geen afspraken voor af, maar ik wachtte wel tot Ros klaar was met zijn boeken voor ik wat anders ging doen. Dat tijdperk is over. Geen uitspraken meer als "jaha, dit boek gaat over het héle erge!" waarmee dan of sex of nazisme bedoeld werd. Geen commentaren meer over de bevindelijke boeken(uitgevers). Geen Tweede Wereldoorlog en wielrennen meer. Maar ook geen Flaubert, Chateaubriand, Houellebecq en vele anderen die niet in stapels op de bestsellertafels liggen. Ik zal 'm missen.
Aan het einde van zijn laatste radio-optreden, moest hij plotseling echt huilen. Ik vond dat overweldigend mooi: hier zat een mens naar mijn hart, een boekenhart, een eerlijk en emotioneel mens. Kom daar nog eens om in deze tijden van vervlakking en goedkope reality-emoties! Met tranen in mijn eigen ogen heb ik het tijdperk-Ros bij de tROS afgesloten.

zondag 9 december 2007

De Literatuur is Rond

Op 10 augustus 2005 kocht in in antiquariaat Hinderickx & Winderickx in Utrecht een door mij al tijden begeerd boek van Boudewijn Büch, namelijk Een boekenkast op reis. Persoonlijke kroniek 1998. 's Avonds deed ik er verslag van in mijn weblog (aldaar even door scrollen). Ik had wat moeite om 50 euro er voor te betalen (maar dat is achteraf onterecht gebleken).
Op 1 december verscheen Oude Gracht 234, het tweede winkeldagboek van Hans Engberts en René Hesselink waarin zij genadeloos de veelal domme klanten, die hun op dat moment kwakkelende nering Hinderickx & Winderickx bezoeken, van kritische opmerkingen voorzien. Ene L.S. had me er op gewezen dat ook ik in dit boek in voorkwam, dus... op naar HinWin en het boek gekocht (de gebonden editie uiteraard, voor € 25,--). Thuis las ik op pagina 120, in een aantekening van 11 augustus: "Afgelopen donderdag kocht ik van Serge de privé-domein van Bo Büch, Een boekenkast op reis. Voor 25 euro, want Louis had gezegd dat hij het boek op zijn website voor 60 euro meteen verkocht), maar bij nader inzien vond ook Serge dat wel krankzinnig. Dus boden wij het voor € 50 aan. Het is nog niet op het net gezet en dat hoeft ook niet meer, want gisteren werd het gekocht door Martin de Z."

Het boek vervolgt met een uitvoerig citaat uit mijn weblog van 10-8-2005. En nu schrijf ik dit weer. Een boeken-perpetuum mobile.

P.S.: alle boekenliefhebbers & boekendwazen moeten dit boek meteen aanschaffen en lezen! Ik heb het, onderbroken door een paar uurtjes slaap, in één ruk uitgelezen.

zondag 25 november 2007

Snippers uit een verzameling

De voor dit weekend voorspelde superstorm is uitgebleven, maar niettemin kletterde de regen tegen de ruiten en bogen de boomtoppen onder een stevige wind. Een mooie gelegenheid om eens onder in die ene boekenkast te duiken, waar twee goed gevulde en reeds lang gesloten mappen mijn aandacht trekken.
De inhoud: enveloppen uit alle werelddelen en elke envelop bevat een kleine schat. Bij het doorkijken van deze enveloppen wordt ik verrast; van sommige stukken ben ik vergeten dat ik ze ooit heb aangeschaft, bij andere ben ik opnieuw getroffen door de schoonheid er van. Daarom -- want verzamelen doe je tenslotte niet om het onderin een kast te laten liggen -- vandaag een keuze uit het aangetroffene: snippers uit een Büchiaanse verzameling...

Napoleon
Deze ansichtkaart met het beroemde schilderij van Paul Delaroche van Napoleon in ballingschap op St. Helena is op 26 april 1914 vanuit Argentinië verstuurd door Félix Bunge aan zijn zoon Emilio die op de Boys Grammar School in Hitchin Herts (Engeland) zit. Het moet een rijke vent zijn geweest die zijn zoon naar een goede Engelse school kon sturen.


Vulkanen
Ik ben zoals bekend behoorlijk eilandengek en dus ben ik ook gek op vulkanen. De meeste eilanden in de oceanen zijn immers van vulkanische oorsprong. Zo ook Ascension, een stukje Engeland in de Atlantische Oceaan. Ik heb de Etna gezien, Stromboli en deze zomer de Vesuvius (Pompeï), de kans dat ik ooit op Ascension kom is nul komma nul - vandaar maar de postzegels.


Dodo
Setje postzegels uit Cuba, met op één daarvan de Dodo. Need I say more?

Goethe
Verschillende enveloppen bevatten Goetheana. Dit is een leuke. Een set met schaduwkaarten (ik weet de juiste Nederlandse term niet) met vrouwen uit het leven van Goethe. Charlotte von Stein, Friederike Brion, Hertogin Anna Amalia von Sachsen-Weimar enz. Deze set is gedrukt in 1983 in de voormalige DDR.


Het beroemdste schilderij van Goethe op een postzegelvelletje van São Tomé e Príncipe, een eilandstaatje voor de kust van equitoriaal Afrika. Vulkanisch natuurlijk.

Fiji
Gewoon een heel mooie postzegeluitgifte van de Fiji-eilanden. (Kwam een tweede envelop tegen met exact hetzelfde.)


Cocos (Keeling)
Een setje ansichtkaarten van de Cocos (Keeling) Islands, toegestuurd vanuit de USA. Niet makkelijk aan te komen. Het ultieme eilandgevoel, de plek waar Boudewijn Büch helemaal gek van werd en vele bladzijden over heeft geschreven in zijn eilandenboeken.

Kinderdromen
Toen de ipod nano nog niet bestond, computers alleen nog cijfers konden laten zien, Elvis nog leefde en ik nog niet geboren was, was er de Viewmaster. Uitgevonden in 1938 beleefde het zijn hoogtepunt in de jaren 40 en 50. Ik heb er nooit een gehad toen ik een jongen was - stikjaloers op vriendjes die er wel een hadden. Nu heb ik er wel een, en deze serie Paleontologie bevat 21 prachtige stereo-foto's, onder andere van de Coelacanth.


Met een paar bijzondere eerstedag-enveloppen, achtereenvolgens uit Griekenland met Lord Byron, uit St. Helena met --hoe kan het anders-- Napoleon en uit de franse archipel Kerguelen met de 200ste herdenking (1977) van Cook's passage, besluit ik deze heerlijke zondagmiddag.

zaterdag 10 november 2007

Leesreclame

In het jaar 2007 niet meer echt voorstelbaar: reclame voor lezen in het algemeen. Deze advertentie stond in op 8 maart 1968 in de Zwolsche Courant.


De tekst luidt:
Lezen is zo fantastisch.
Want schrijvers halen andere dingen in hun hoofd dan u en wij. Hun fantasie vuurt raketten af naar Venus en verder. Hun boeken brengen u visioenen van de science-fiction. Opstandige computers. Ontmoetingen met De Grote Onbekende. Tijdmachines. Ideeën. Avonturen...
Dat maakt lezen zo fantastisch. En uw boekhandelaar woont om de hoek. En wie leest, ziet nu eenmaal méér.
Waarom doet u het niet vaker?
Wat een prachtige tekst! Bedenk hierbij dat in de tijd dat dit geschreven is, technologische ontwikkelingen als atoomsplitsing, computers en ruimtevaart dé gesprekken van de dag waren. Naast de provo's & opstandige jeugd.
Onderaan de advertentie staan de namen en adressen van 6 boekhandels in Zwolle. Daarvan zijn er 39 jaar later nog maar 2 over. "Uw boekhandelaar om de hoek" is vandaag de boekhandel op Internet. Verlies van Romantiek? Of toch Vooruitgang?

dinsdag 6 november 2007

Enveloppen

Wie regelmatig in verre landen koopt, krijgt menigmaal de fraaiste enveloppen toegestuurd.
Zo ontving ik precies op mijn verjaardag in september deze mooie uit Australië, bevattende 3 eerstedag enveloppen met vuurtorens (óók zo'n verzamelthema waar ik belangstelling voor heb maar me vanwege het gebrek aan geld voorlopig maar niet helemáál op wil storten).



En twee weken geleden viel één van de werkelijk prachtigste enveloppen die ik ooit ontving in de metalen brievenbus te Zwolle, niks bijzonders de inhoud, gewoon -- nou ja gewoon... -- een nieuwe aflevering van het tijdschrift van de St. Helena, Ascension & Tristan da Cunha Philatelic Society, een selecte, wereldwijd verspreid wonende, groep postzegelfanaten van genoemde eilanden. Aangezien postzegels in de regel hun waarde niet verliezen kun je ze zelfs tientallen jaren na uitgifte nog gebruiken. Op deze envelop zitten fraaie postzegels van de VS uit de jaren zestig!! En het wordt gewoon geaccepteerd door de posterijen en per luchtpost verzonden naar Nederland.


En soms kunnen saaie enveloppen uit onmogelijke locaties toch de prachtigste dingen bevatten. Neem nu deze envelop:


De envelop is begin augustus op de post gedaan op Pitcairn Island, het eiland, je weet wel, van de Muiterij op de Bounty. Pitcairn Island heeft 40 inwoners, geen luchthaven, en is voor de post, ingeblikt voedsel en de nieuwste (porno)video's afhankelijk van passerende schepen.
Na twee maanden kwam het in Zwolle aan. Het haar van de postbode was nog een beetje nat! Maar in deze simpele envelop zat wel een uniek dingetje, een boekje dat een van de eilanders geschreven heeft voor de zeldzaam passerende schepen om ze wegwijs te maken op het eiland.


Het boekje, gekopieerd op een niet al te moderne kleurenkopieermachine, heeft een uitgebreide opdracht op bladzijde twee, door Tim Christian, directe afstammeling van Fletcher Christian, de aanvoerder van de Muiterij.
Op 28 april 1789 kwam Fletcher Christian, de aanvoerder van de muiterij, samen met een aantal van zijn volgelingen de hut van de kapitein binnen. Kapitein Bligh werd in zijn nachtkledij het dek opgejaagd en na een woordenwisseling gedwongen in een sloep te stappen. Achttien bemanningsleden zijn met hem mee gegaan in de roeiboot...
Afijn, het verhaal is alom bekend.
Met de opdracht van Tom Fletcher, de achter-achter-achter kleinzoon van, sluit ik deze kleine enveloppen-parade af.


Intussen mag duidelijk zijn dat inhoud en verpakking soms maar weinig met elkaar te maken hebben. Maar elke keer dat de brievenbus in Zwollywood kleppert, storm ik de trap af. En dan ben ik soms even van de wereld.

vrijdag 19 oktober 2007

Jan Wolkers

Hoor bij thuiskomst het weeïg makende nieuws dat Jan Wolkers overleden is. Nog zo iemand, waarvan je je niet kan voorstellen dat het zo heftig kloppende hart heeft opgehouden te pulseren, iemand die je nog vaak missen zal... Ik wens Karina sterkte.
Vóór het niet meer verkrijgbaar is, ren naar de boekhandel en koop onderstaand 6 cd luisterboek.
Ik hoop later meer over Wolkers te schrijven -- nu luister ik naar alle reacties in de pers.

zondag 14 oktober 2007

Boekhandels

Ik kom maar zelden in een echte boekhandel. Na mijn werk, als ik moet wachten op de bus die me naar huis zal rijden, wip ik wel eens even binnen bij de Bruna op het station van Zwolle. Op de eerste dinsdag van de maand koop ik er altijd het nieuwste deeltje van de Literaire Juweeltjes, die leuke boekjes die maar 1 euro kosten. (Ze helpen me om mijn gemiddelde boekprijs omlaag te brengen.)
Ik weet precies waarom ik zo zelden de echte boekhandel binnenstap. Het is een complex stelsel van redenen, waarvan ik er hier een paar zal noemen:
  • als ik een specifiek boek zoek, kan ik het nooit vinden
  • ik erger me aan de bestseller-tafels
  • ik erger me aan de mensen die naar 'dat boek van die ene schrijver, 'hoe-heet-ie-al-weer' vragen [in dit verband een leuke anekdote, onlangs verteld door Martin Ros: hij maakte mee dat hij in een boekhandel een klant hoorde vragen naar de nieuwe bloemlezing over kinderpoëzie door Gerrit Komrij. "Komrij," vroeg het meisje van de boekwinkel, schrijf je dat met een C of met een K?"]
  • te weinig contant geld op zak (credit cards heb ik tegenwoordig uit veiligheidsoverwegingen niet meer bij me)
  • te veel leuke boeken, vooral bij de ramsj
  • de boeken die ik echt zoek zijn niet te koop in de boekhandel, want al lang uit de handel en bovendien niet in Nederland gepubliceerd
  • boekhandels zijn niet om 6 uur 's ochtends open en ook niet na 6 uur 's avonds en op zondag
  • ik ben lui.
Mijn favoriete boekhandels zijn bol.com, ebay en amazon.com of amazon.co.uk. Ook Mail Order Kaiser mag al mij sinds 1982 tot zijn vaste klanten rekenen. Maar nu wil ik toch even een lans breken voor de Nederlandse boekhandel in het algemeen. Ze hebben het niet makkelijk. Hun nering is zeker ten dode opgeschreven. Ter gelegenheid van het 150 jarig bestaan van de Nederlandse Boekverkopersbond verschenen onlangs twee zeer lezens- & kijkwaardige boeken die ik deze week, heel pervers, via Bol.com aanschafte:
  • (1) Boekhandels in beeld, een prachtig fotoboek met interieurs van Nederlandse boekwinkels. Den Boer in Baarn, Van Rossum in Amsterdam en De Tribune in Maastricht vind ik de mooiste van de 50 geportretteerde.
  • (2) Uit liefde in boeken, vijftien Nederlandse schrijvers op zoek naar een boekhandel. Op verzoek van de boekverkopersbond gingen 15 schrijvers in Europa op zoek naar een boekhandel om daar een verhaal over te schrijven. Een vermakelijk herkenbaar boek, dat helaas wat de zwart/wit foto's betreft miserabel gedrukt is.
Beide boeken mogen boekliefhebbers niet missen!

zaterdag 29 september 2007

Foto's van boekenkasten

Naast de blog die Marco en ondergetekende hebben met foto's van boekenkasten, bestaat sinds een aantal maanden de website van Kim Heijdenrijk. Het leuke van haar blog (naast haar fantastische boeken-website kimbookto) is dat ze veel internationale bijdragen heeft. En niet alleen van die strakke kasten met mooi gerangschikte boeken maar ook de meest chaotische verzamelingen. Echt een site die elke boekengek(kin) regelmatig moet checken, en beter nog: er aan bijdragen.
Eén minpuntje wat mij betreft, of suggestie aan Kim: ik ben zo ontzettend nieuwsgierig naar nóg meer informatie over de afgebeelde foto's: welke boeken staan daar, hoeveel, waarom? En wat is het lievelingsonderwerp van de verzamelaar?
Grijp naar je digitale camera, maak een paar foto's en stuur ze aan Kim. Het is maar een kleine moeite maar dan ben jij ook world famous for 15 minutes..!

zondag 23 september 2007

Uit de wereld van Boudewijn Büch en Boekengek (1)

Onlangs werd ik de bijzonder gelukkige eigenaar van opnamen van alle uitzendingen van de serie De Wereld van Boudewijn Büch, die van 1988 tot en met 2001 op de Nederlandse televisie werd uitgezonden. De reeks werd zeer goed bekeken (hij liep niet voor niets 14 jaar lang), alleen heb ik zelf er destijds nauwelijks iets van gezien. De laatste weken ben ik bezig die schade in te halen en ik kan nauwelijks uitdrukken hoe bijzonder het is om als hardcore Büchfan veelal voor het eerst afleveringen van "De Wereld van Boudewijn Büch" te zien.

Sinds 2002 ben ik -- regelmatige lezers van deze weblog zullen dat weten -- een verwoed verzamelaar van Büchiana geworden en ik heb inmiddels heel wat boeken, meubels en memorabilia van Büch in mijn huis staan. Van vele voorwerpen heb ik wel een clou waar het op slaat, maar door de nu bekeken TV-uitzendingen ontstaat er een soort omgekeerde archeologie: ik bezat de voorwerpen al maar ontdek nu de herkomst en de context!
De komende tijd tref je hier wat van die opgravingen aan.
(Het kost veel tijd om het samen te stellen, dus hebt geduld.)

Vandaag: Thomas Edison
In januari 1995 gaat BB op speurtocht naar de wereld van Thomas Alva Edison, de uitvinder van o.a. de gloeilamp en de grammofoon. Zo komt hij in Milan, Ohio, de geboorteplaats van Edison. (De uitzending was op zaterdag 28 oktober 1995.) Boudewijn komt een politieman tegen die nieuwsgierig is naar het camera-team, ziet op de mouw van de man een mooi embleem en zegt dat hij er ook een wil hebben.

De politieman glimlacht en rijdt verder, het opname team gaat door en (veel) later komt de man terug, mét een insigne voor Boudewijn!






Toen ik dit zag wist ik het. BB is er in Nederland helemaal niet mee gaan lopen; hij zette het met allerlei andere aangeschafte souvenirs over Edison in een pronkkast. Een kast die sinds april dit jaar in mijn huis staat, en daar heb ik het vandaag, op een fraaie najaarsdag, voor de lezers van deze blog uitgehaald!

woensdag 5 september 2007

Overgewicht 2

Daar stonden we dan, op 24 augustus, voor de balie van Alitalia op het vliegveld Leonardo da Vinci in Rome, met 3 koffers en de nodige handbagage.
Het meisje dat onze bagage moest inchecken schudde haar hoofd, terwijl ze haar best deed om zowel vriendelijk als trouw aan de voorschriften te blijven. Zestig kilo, 20 kilo te veel! Tja, op de boot waren we toen het op inpakken aankwam al een beetje paniekerig geraakt. We hadden onze souvenirs plus 2 flessen belastingvrije koffielikeur, 2 sloffen Turkse Lucky Strike (à € 12,50 in plaats van € 40,00 in Nederland), de 11 door mij onderweg aangeschafte boeken en dan nog twee loodzware ijzeren beelden van Griekse goden. Hoe kregen we dat alles mee? Ondanks de ruimte die ik bij de heenreis in mijn grote koffer had vrijgelaten, zouden we nooit alles in kunnen pakken.
Op de valreep zijn we dus maar in Napels de stad in gelopen om een koffer erbij te kopen. De temperatuur wees 39 graden Celcius en we konden geen stap verzetten zonder dat het zweet ons over de ruggen gutste. Gelukkig regelde de voorzienigheid dat we op 250 meter van het schip een geschikte koffer vonden voor een tientje en, nadat ik mijn laatste boek -- 1,77 kilo -- in een boekhandel tegenover de oude stadspoort had gekocht en in de lege koffer gedaan, zegen we blij op een terrasje onder een parasol neer. Een klein flesje koude witte wijn kostte maar 3 euro en werd snel geledigd. P. hield het bij een capucchino. Maar ik wijd uit, terug naar de luchthaven.

Het meisje in haar groene uniform suggereerde dat we wat zouden overhevelen van ruim- naar handbagage, wat we deden. Met de waarschuwing dat we mogelijk dáár nog problemen mee zouden krijgen. Toen was het nog 54 kilo op de band. Ze schudde haar hoofd, lachte heel lief en zei dat als we er in slaagden om er 50 van te maken, ze het zonder verdere problemen zou inchecken. Dus maakten we wéér 3 koffers en 2 stuks handbagage open, schikten en propten maar toen we even later de opnieuw herpakte koffers op de weegband hesen bleef de teller staan op 49,9 kilo. We mochten door!

Na een vertraging in het vliegtuig van anderhalf uur (de remmen deden het niet en we moesten in een ander vliegtuig overstappen -- evenals de bagage in het ruim natuurlijk --) en een vertraging bij de NS van een uur kwamen we met uitgerekte armen in het begin van de avond in Zwolle aan. Doodmoe, maar gelukkig, en we verzuchtten dat we dit nooit meer zouden doen: flessen drank en boeken kopen op vakantie!



P.S.: op de foto's de boeken en de beelden, plus de vaas die ik nog vergeten was te noemen. Allemaal spullen die je alleen ter plaatse in het buitenland kunt kopen!

dinsdag 4 september 2007

Overgewicht

Morgen op deze plek: Overgewicht.

maandag 20 augustus 2007

Istanbul

Vandaag, zaterdag 18 augustus, in Istanbul aangekomen met het cruiseschip Galaxy. Lopend over een van de oude bruggen over de Bosporus waaover Geert Mak het laatste boekenweekgeschenk schreef, getiteld De Brug, blijkt de werkelijkheid met die van het boek overeen te komen. Ook komen de beelden die ik zie overeen met de herinneringen aan een eerder bezoek aan Istanbul, een jaar of 5, 6 geleden.
Toch zijn er wel een paar dingen veranderd. De welvaart lijkt toegenomen, je wordt minder vaak op straat aangesproken of lastig gevallen dan vroeger en er zijn minder militairen en politiemensen op straat te zien. Wat hetzelfde is gebleven is de stank van rottend afval in de zon, afval dat iedereen gewoon achter zich neer dondert -- om het over te laten aan de plastic- en kartonverzamelaars die tussen de rotzooi rond scharrelen om in de kost te voorzien door het gesorteerde afval aan een recyclingbedrijf te verkopen.

Ook hetzelfde is de enorme hoeveelheid prullaria die in stalletjes op straat, uit de losse hand of in kleine winkeltjes te koop wordt aangeboden. Het is precies hetzelfde bazaarspul dat ik zo goed ken omdat het 25 jaar bij mij om de hoek van de straat verkocht werd toen ik nog in Lombok, Utrecht woonde. Van leren ('leren'?) tassen tot opblaaszwembadjes voor kinderen, van digitale klokjes -machtig lelijk- tot loodgietersfittingen. Lombok ben ik ontvlucht, en dat was niet voor niets....
Na nog geen uur houd ik Istanbul voor vandaag in ieder geval voor gezien. Morgen een georganiseerde trip naar het Topkapi Paleis en de Sultan Ahmet Camii (Blauwe Moskee). Af te sluiten met een bezoekje aan de grand bazaar. Bij die laatste zal ik me discreet uit de groep verwijderen om op zoek te gaan naar een boekhandel. Een Turkse atlas heb ik namelijk nog niet...

vrijdag 10 augustus 2007

Vakantie

De afgelopen maanden ben ik zo druk geweest met werken aan mijn bedrijf, dat ik nauwelijks aan iets anders toe kwam. En dus ook niet aan bloggen. Ook nu gaat dat niet gebeuren, want P. en ik vertrekken voor 2 weken naar Romantische Plaatsen. Gisteren heb ik een extra grote koffer gekocht en daar een flinke stapel dikke pillen in gedaan. Die gaan nu eindelijk eens gelezen worden!


Vandaag vliegen we naar Rome, waarna we maandag een cruise starten met de Galaxy:
di 14 augustusop zee
wo 15 augustusmiddag en avond op het eiland Mykonos
do 16 augustushele dag op Rhodos
vr 17 augustushele dag op Santorini
za 18 augustusaankomst in Istanbul
zo 19 augustusIstanbul
ma 20 augustusin Kusadasi (Turkije)
di 21 augustushele dag in Athene
wo 22 augustusop zee
do 23 augustusin Napels, bezoek aan Pompeï
En dan weer richting huis. Wellicht hoor je onderweg nog van ons!

zondag 15 juli 2007

Ode aan het boek

Op Simon Vinkenoog's website vond ik een fraaie tekst voor ons boekenliefhebbers. Ik hoop dat hij het niet erg vind dat ik het hier opneem -- ik herinner me namelijk een nacht ergens in het begin van de jaren tachtig dat ik hem redde: toen ik hem dronken van het podium van de Nacht van de Poëzie in Utrecht heb gedragen, hem aldus een pijnlijke val besparend...
In ieder geval: veel plezier met deze Ode aan het boek!

Simon Vinkenoog
ODE AAN HET BOEK

Het boek dat alles zegt,
het boek dat alle zwijgen weet te overschrijden.
Het boek zonder begin of einde,
het met je meelezende boek.
Het boek waarvan je de eerste lezer bent,
het boek dat antwoord geeft
op alle ooit gestelde vragen.
Het boek over de hinderlagen
van de liefde en de arglist
in elke argeloze voorbijganger.
Het boek dat dromen laat uitkomen,
in de weer met geslachtsnamen en aliassen.
Het boek van de achtergronden,
in de coulissen, tussen de actualiteiten.
In het boek komen zij thuis:
de verhalenvertellers en tovenaars,
de kruimeldieven en de flapuiten,
de postmodernen en eeuwig klassieken,
de bergbeklimmers en Godzoekers,
hobbyisten en verzamelaars.
Het boek slaat open op je eigen verhaal,
Sla het niet dicht - het is nog niet uit.
Het woord is de woning van taal en gevoel,
samenhangen en betekenissen.
Wikkend en wegend integriteit bewaken,
het hart laten spreken, de zon doen schijnen.
Weten, willen, wagen, zwijgen -
in het Boek zal alle kennis beklijven.

zaterdag 30 juni 2007

Was ik maar nooit hier aan begonnen...

Bijna iedereen kent ze wel, de doorgaans fraai vormgegeven Rainbow pockets, herkenbaar aan de gele rug. In de loop van de laatste 15 jaar heb ik verschillende titels gekocht, vaak als ik onderweg was met de trein of op Schiphol voor ik op het vliegtuig stapte. Voorafgaand aan de zomer brengt uitgeverij Maarten Muntinga in juni altijd een aantal pockets op de markt met verhalen van al dan niet mislukte vakanties onder fraaie titels als: Was ik maar thuis gebleven (afschuwelijkste reiservaringen), Was ik maar nooit van huis gegaan (de verschrikkelijkste reisverhalen van Parijs tot Phnon Penh), Bad trips (de ergste reisverhalen) etcetera.
Ze zijn een doorslaand succes omdat er een goed doordachte psychologie achter zit: door het lezen van vreselijke reisverhalen wordt de toerist gerustgesteld: zo erg als het híer beschreven staat kan míj nooit overkomen!
En dus neemt de reiziger een titeltje of twee mee om te lezen aan de rand van het zwembad terwijl hij geplaagd wordt door zonnebrand en muggen. Of om 's avonds in bed te lezen, als hij de slaap niet kan vatten door de hitte en het lawaai van langs het hotel scheurende brommertjes van lokale macho's op zoek naar een blond toeristenmeisje.
Niettemin, het is een fraaie reeks goedkope boeken met wereldliteratuur en ander aangenaams.
Na de aankoop van mijn laatste twee, België voor beginners en vooral het boekje met de bijzonder intrigerende titel Daar ging m'n string ('lachwekkende avonturen van vrouwen op reis') begon er iets te kriebelen. Daar ging m'n string las ik in 2 treinreizen uit en ik was verrast door de kwaliteit van de verhalen. (De zinsnede uit de titel ben ik overigens niet tegen gekomen in het boek; jammer, want had ik graag van de omstandigheden én gevolgen waaronder dit feit plaats vond kennis genomen.)
Het gekriebel had niet zozeer te maken met de titel van laatst genoemd boek als wel het plotselinge verlangen alle Rainbow Pockets te bezitten. Er zijn er nu een stuk of 850 uitgebracht en een zoektocht langs mijn boekenkasten bracht er een 20-tal naar boven die hier afgebeeld zijn.
Wat zou het mooi zijn om al die 850 in één mooie op maat gemaakte kast te hebben staan, op volgorde van nummer = uitgeefdatum! Het kwijl loopt al uit mijn mond als ik me het resultaat voorstel. Nieuw kosten ze 5 tot 10 euro, tweedehands moet 1 tot 2 euro per boek wel mogelijk zijn, wat betekent dat het een betaalbaar verzamelgebied blijft.... Zo legde ik vandaag al de hand op 23 titels in één koop via Marktplaats. Kijk, zo schiet het begin van mijn verzameling tenminste een beetje op!
Verder de hele middag doorgebracht met het aanleggen van een titelbestand van alle verschenen pockets (dat op Internet niet te vinden is, de uitgeverij beperkt zich alleen tot de nu leverbare titels). Want alles moet wél goed georganiseerd worden!

Over een jaar of twee bied ik mijn verzamel-wederwaardigheden aan de uitgeverij ter publicatie aan, als nummer 1000 in de reeks, onder de hierbij vast gereserveerde titel: WAS IK MAAR NOOIT HIER AAN BEGONNEN! (Treurniswekkende verhalen van boekenverzamelaars.)

zondag 24 juni 2007

Ali Cyaankali

Vandaag was het bericht dat het voormalige hulpje van Saddam Hussein, bijgenaamd Ali Cyaankali, de doodstraf heeft gekregen even in het nieuws:
BAGHDAD, Iraq (CNN) -- An Iraq court on Sunday sentenced three former aides to Saddam Hussein, including the man known as "Chemical Ali," to death by hanging for their role in a 1980s genocide campaign that that killed up to 100,000 Kurds.
Het Iraakse rechtstelsel kennende zal deze man spoedig geëxecuteerd worden.
Toen de oorlog in Irak nog maar pas begonnen was -- een oorlog waar ik overigens persoonlijk helemaal niet achter sta -- werd er onder de Amerikaanse militairen een kaartspel verspreid met de namen en soms ook afbeeldingen van de 52 meest gezochte Irakeese misdadigers. Je hoeft niet voor of tegen de oorlog in Irak te zijn om te weten dat deze personen echt gruwelijke misdadigers zijn. Daar wou ik het verder ook maar niet meer over hebben.
Het uitbrengen van een 'kaartspel' trok vanuit verzamelaars-oogpunt echter wel mijn aandacht, en ik heb dan ook nogal wat moeite gedaan om zo'n spel in mijn bezit te krijgen. Het heeft me veel geld en geduld gekost -- ik was destijds nog niet zo georganiseerd dat ik alle aankopen bijhield op de computer -- maar ik raakte in het bezit ervan en zoëven heb ik het kaartspel weer eens te voorschijn gehaald en de betreffende kaart opgezocht.
Hier is hij, Schoppen Koning, Ali Hasan Al-Majid Al-Tikriti, moordenaar van tienduizenden Koerden. Ingescand.


Hoe het nu verder moet met de oorlog in Irak? Ik heb geen wetenschappelijk onderbouwde mening en ben alleen lees-deskundige. Maar ergens lijkt me het een mooi idee om een heel Groot Hek, een Soort Berlijnse Super Muur om Irak én Afganistan, én Israël, én Libanon, én Syrië te zetten, en om alle internationale bemoeienis te stoppen en over 20 jaar nog eens te kijken of er überhaupt nog mensen daar in leven zijn, of ze elkaar niet allemaal hebben uitgemoord.....
Ik ben bang dat het hele Midden-Oosten dan één grote lege woestijn is. Wat een sombere gedachte!



zondag 17 juni 2007

Het geboortekaartje van...

Sinds kort ben ik in het bezit van de 5 kaveltjes die ik uit de nalatenschap van Harry G.M. Prick heb verworven. Vandaag presenteer ik hier de inhoud van één dubbel gevouwen stuk kraftpapier, waarin Prick gewoonlijk zijn verzamelingen bewaarde.


Ik sla het papier open en het geboortekaartje van Boudewijn Büch wordt onthuld. Een uiterst zeldzaam stukje drukwerk. Hoeveel zouden er ooit van gemaakt zijn? Dertig, vijftig? De familie Buch in Wassenaar was niet erg groot. Het was eind jaren 40 en niemand had een cent te makken. De wederopbouw moest nog plaatsvinden. Vermoedelijk hebben diverse familieleden nog zo'n kaartje, maar er zullen ook kaartjes zijn kwijtgeraakt of weg gegooid.
Het geboortekaartje van Boudewijn Büch duikt op in Rudie Kagie's boek "Boudewijn Büch, verslag van een mystificatie" op pagina 25 en is ook afgebeeld in "Büch Boek - Liber Amicorum" (pag. 6). De bron van beide afbeeldingen is dezelfde: het archief van Boudewijns jongere broer Patrick. Verder heb ik het nergens gezien.
Op 23 januari 1975 deed Boudewijn een exemplaar van zijn geboortekaartje cadeau aan Harry G.M. Prick. 'Voor Har, Leiden 23 I 1975, B+" schreef hij er met potlood op. En: 'Sic!' (Sic betekent: aldus staat er woordelijk) met twee pijlen die wijzen naar de woorden vreugde en dankbaarheid in de tekst van het kaartje.... Het lijkt een cynisch commentaar, omdat BB nu niet bepaald lovend was over de aandacht die hij van zijn ouders in zijn vroege jeugd kreeg. Hier is het.

De voorkant van het kaartje is bij mijn weten nog nergens volledig en in kleur gepubliceerd - de lezers van deze blog hebben dus de primeur!
Het gaat om een standaard illustratie waaruit de ouders bij de drukker konden kiezen als ze opdracht voor een kaartje gaven. Een obligaat maar lief katholiek plaatje van de bekende uitgever van geboortekaartjes en bidprentjes U.M.K. te Beverwijk.
Het mapje van Prick bevat nog een zeer vroeg Büchje, een foto uit 1950 of 1951, eveneens op eerder genoemde data aan Prick geschonken, Boudewijn met zijn driewielertje, nog geen twee jaar oud.
Aan de achterzijde schreef Boudewijn met ballpoint een stukje tekst, maar dat laat ik hier onvermeld. Er moet toch iets te raden overblijven!

donderdag 7 juni 2007

Een interview met een boekengek

Een paar dagen vóór de Zwolse boekenmarkt -- zie mijn blog van 16 juni -- werd ik door Joyce Broekhuis, studente journalistiek aan de Hogeschool Windesheim geinterviewd voor Radio Zwolle. Met een drukbezet schema (van beide kanten) was het knap lastig een afspraak te maken, maar dinsdagavond een week geleden is het toch gelukt.
Omdat niet iedereen Radio Zwolle permanent heeft aanstaan, heb ik, met dank aan Joyce, de mp3 van het interview hier voor je neer gezet. (Klik op de link met de rechtermuisknop, en kies voor 'koppeling opslaan als...' om de mp3 te downloaden. Het interview duurt zo'n 6 minuten en het bestand is ongeveer 8 Mb groot .
Veel plezier!

woensdag 6 juni 2007

Zwolse boekenmarkt

Afgelopen zondag was ie er weer: de Zwolse boekenmarkt. In het oude centrum van de stad een heleboel kramen van antiquaren uit het hele land. De kwaliteit was hoog, ik heb in heel veel stands leuke dingen gezien. En, ook erg prettig, het was niet te druk, zodat je gewoon zelf kon struinen door de boeken in plaats van over de schouders van mensen kijken die boeken voor je neus weg kapen.
Toen mijn schoudertas vol was en ik méér gewicht niet meer kon dragen (ik was ook nog even bij De Slegte langs geweest) ben ik naar huis gegaan. Een mooie oogst (klik op foto voor uitvergroting):


Drie Büchjes, een achttiende druk van De Kleine Blonde Dood (had ik nog niet), een vijftiende van Het Dolhuis (idem), een eerste van Eenzaam (had ik al wel, maar dit was een mooiere dan die ik al heb). Twee boeken-boeken, de Bijenkorf uitgave "De ideale bibliotheek", een tamelijk matig lijstje van de 100 beste boeken en een Duits boekje uit 1962: Freundschaft mit Büchern, erg leuk en vol met feitjes en aardige plaatjes.
Wat ik altijd al eens had willen lezen: de dagboeken van de gebroeders De Goncourt (1851 e.v.) gepubliceerd in de Privé Domein reeks. (18 euro). Ik ben er al in begonnen, heel interessant dit tijdsdocument.
Verder een dagboek van Hans Warren dat ik nog niet had, een boekje over symbolen in de Islam (om een andere reden interessant), Kinderjaren van Oberski (komt in alle lijsten van beste boeken voor, maar nog nooit gelezen) en nog het een en ander.
En zo gaan er dagelijks weer twee boeken in de tas om in de trein te lezen. Ehm, niet elke dag twee nieuwe hoor, want zo snel lees ik niet. Maar voorlopig ben ik lekker onder de pannen!

zaterdag 26 mei 2007

De nalatenschap van Harry G.M. Prick

Afgelopen week werd bij Bubb Kuyper Veilingen in Haarlem onder andere een deel van de nalatenschap van Harry G.M. Prick geveild. Prick was in de jaren '70 de literaire mentor van Boudewijn Büch. Ik schreef op 17 september vorig jaar een in memoriam over deze fantastische man onder de titel Over literaire reuzen en maagden. Voor mij bijzonder interessant was een 200-tal kavels die betrekking hadden op Büch. Ik heb op 11 kavels geboden en vanmorgen hoorde ik dat ik er 5 van verworven heb. Daarbij bevindt zich het allereerste 'ding' wat je van of over Boudewijn kunt bezitten (even afgezien van het zaad van de conceptie dan) . Tot ik dat 'ding' ontvangen heb -- het wordt aan me opgestuurd -- laat ik het hierbij, in het schuldbesef dat ik al zo lang hier niks heb geschreven.

zaterdag 5 mei 2007

Hoe een tropische storm tot een nieuwe verzameling leidt

Nu Nederland bijna aan het einde van de eerste zomerse periode is gekomen, die al in april begon, moet ik terug denken aan de eerste keer dat ik een tropische storm heb mee gemaakt.
Dat was in 1997 toen ik, in augustus, twee weken op het Caribische eiland Barbados heb doorgebracht. Mijn verwachtingen over dit Bounty-eiland waren hoog gespannen en bitter was de teleurstelling toen de dag na aankomst er een tropische storm naderde die het eiland bijna drie dagen in zijn greep hield. Het begon met ERG veel regen, toen VEEL regen en HEEL veel wind, waarbij de palmbomen krom bogen en het water van de opgestuwde zee vermengde met de regen uit de hemel, en het eindigde met nog een flinke plens regen.


Ik was dus tot mijn hotel-apartement veroordeeld en maakte van de nood een deugd. Behalve zo nu en dan naar buiten kijken en genieten van de storm las ik in die paar dagen alle boeken die ik bij me had. Voor de eerste keer in mijn leven las ik een boek van John Irving: De wereld volgens Garp, en ik vond het (en vind nog steeds) echt een fantastisch goed boek. De andere boeken herinner ik niet meer.

Toen de boeken op waren begon ik aan de telefoongids annex Gouden Gids van Barbados (279.000 inwoners). Vuistdik, want ook er stond ook een Yellow Pages sectie in van eilanden als Antigua & Barbuda, Martinique, Montserrat [hier was net de vulkaan weer uitgebarsten; mijn vliegtuig moest een stuk omvliegen omdat er zoveel rook in de atmosfeer hing dat de normale aanvliegroute te gevaarlijk was geworden], Puerto Rico, en Trinidad & Tobago, waarover het in mijn vorige blog ging -- om er enkele te noemen.
Op pagina 39 vond ik iets wat enorm tot mijn verbeelding sprak: een Hurricane Plotting Chart. Dit betrof een kaart van het hele caraïbische gebied, voorzien van instructies: "Luister naar de radio, noteer de plaats waar de storm zich bevindt, trek lijntjes tussen de punten" en wees aldus voorbereid wanneer de storm of orkaan over jouw eiland trekt of niet.


De kleine tropische storm die ik meemaakte, maar die ik als onervaren polderjongen nogal indrukwekkend vond (tegenwoordig zegt men: heftig) leidde wel tot vernielingen op het eiland, getuige deze voorpagina van de Daily Nation, de krant van Barbados. Ik vond het telefoonboek zo interessant dat, toen toevalligerwijs er net in de periode dat ik er was, een nieuwe editie verscheen en de oude exemplaren uit de kamers werden gehaald, ik er een heb meegejat en in mijn koffer mee terug naar Nederland heb gezeuld.
Het telefoonboek van Barbados is nog altijd in mijn bezit.
In augustus 2006 werden mij door 'een bekende verzamelaar van Büchiana' twee telefoonboekjes aangeboden die eerder toe hadden behoord aan Boudewijn Büch, die, zoals bekend, een fervent liefhebber was van dit soort trivia. Het betrof een telefoonboek van Noordalaska en de Aleoeten (die laatste is een eilandengroep) en Norfolk Island. Sindsdien ben ik een verzamelaar van telefoonboeken van eilanden. Ik kan zeggen dat dit verzamelgebied buitengewoon moeilijk is. In de 9 maanden dat ik nu aan het zoeken ben heb ik er slechts één daadwerkelijk kunnen vinden en aanschaffen; het telefoonboek van het eiland Guam. En het is prachtig, en wederom voorzien van een stormkaart.

Rest mij nog te vertellen dat het in '97 op Barbados helemaal goed gekomen is. Niet alleen was het weer verder zoals je van een tropisch eiland mag verwachten, ook maakte ik -- destijds vrijgezel zijnde -- mee dat een fraaie blonde vrouw nogal opvallend naar mij lag te kijken bij het zwembad. We raakten in gesprek en ze bleek een kinderarts te zijn die van St. Petersburg naar Stcokholm was geëmigreerd en wel zin had in een verzetje op Barbados. In de jacuzzi streelden we elkaar op plekken die normaal niet in een jacuzzi verkend worden.
Later die avond hoorde ik een klop op de deur en daar stond ze: bij de receptie had ze kennelijk mijn kamernummer uitgevist. Ze legde een betekenisvolle vinger op haar lippen -- sssttt! -- duwde me de gang in en drukte me op het king size bed. Aangezien ik toch niks meer te lezen had liet ik het allemaal maar gaan en de volgende drie dagen -- de laatste van mijn vakantie -- gebeurden dingen die, wanneer je ze in een boek van John Irving leest, als onwaarschijnlijk overkomen maar wanneer je ze eenmaal zelf meemaakt weet je: het leven is literatuur en literatuur is leven. Geen boeken meer nodig. Hooguit het telefoonboek van Stockholm...

vrijdag 27 april 2007

Weer een stukje van Boudewijn

Ik lees opnieuw Eenzaam, het tweede eilandenboek van Boudewijn Büch uit 1992. In het hoofdstuk Het vuurtorengevoel beschrijft hij op de vertrouwde en van veel bronnen voorziene wijze over zijn zoektocht naar eenzame vuurtorentjes. Vooral die van Kaap Hoorn Eiland bij Vuurland zou hij graag eens willen zien.
Op bladzijde 176 gaat het zo:
Een paar maanden na mijn eerste, mislukte Vuurlandse missie scharrelde ik op het Caribische Trinidad rond. In een boekhandel stond een man druk Engels te praten met een onmiskenbaar Trinidadse tongval. Uit het afgeluisterde gesprek begreep ik dat de man een plaatselijke beroemdheid moest zijn, dat hij al twee zeezeilersboeken geschreven had en dat hij nu zijn derde, in eigen beheer uitgegeven, boek aan de boekhandel wilde slijten. Toen de man de winkel verlaten had -- hij was er in geslaagd tien exemplaren in commissie achter te laten — vroeg ik de boekverkoper of ik even een blik mocht slaan in het kersvers gebrachte boek. De schrijver heette Harold La Borde en zijn werkje (drieënzeventig bladzijden dun, met gruwzaam proza gevuld en met nog slechtere foto's geïllustreerd) was Lonely oceans south. A voyage to Cape Horn (1989) getiteld. Harold La Borde zegt zelf in het boekje -- dat ik natuurlijk kocht -- dat hij de eerste Trinidad-and-Tobagian is die om Kaap Hoorn zeilde [...] en toen ik mij La Bordes gezeil realiseerde, stormde ik naar buiten.
'Meneer La Borde, hoe ziet de vuurtoren op Kaap Hoorn eruit?' had ik hem willen vragen, maar de zeiler was in de drukte van de Trinidadse hoofdstad Port-of-Spain verdwenen. Op de foto's in zijn boekje valt ondertussen geen lichtbaken of vuurtoren te bespeuren.
Harold La Borde......., ergens begon zachtjes een belletje te rinkelen. Die naam heb ik ooit eens op mijn toetsenbord getypt, het is vreemd, maar zoiets kun je je herinneren. Ik startte de database van mijn boeken op, sorteerde op auteur en daar vond ik de titel Lonely Oceans South: gekocht op 26 augustus 2006 van een bekende verzamelaar en ja, het was 'm, het boek dat BB op Trinidad & Tobago gekocht had, voor 40 Trinidad-dollars, zo blijkt uit een potloodprijsje in het boek.
Aan de binnenzijde van het omslag staat een kleine aantekening in het mij zo vertrouwde handschrift:


Met andere woorden: Port of Spain (de hoofdstad van Trinidad & Tobago) 2 april 1990...
Op het moment dat ik deze ontdekking doe gaat echt álles in mij stromen: herkenning, blijdschap, euforie, opwinding, literatuur die tot leven komt, en ga zo maar door. Ik heb wéér een klein stukje van Boudewijn Büch te pakken en opnieuw een bewijs dat BB in zijn non-fictie werk buitengewoon trouw was aan de waarheid.
Hoe meer ik bezit van Boudewijn, hoe groter mijn bewondering of fascinatie wordt.
Ik ben een gelukkig boekenmens.