Ik begin weer te leven. Vandaag is de misselijkheid eindelijk afgezakt. Mijn liefje is vanmorgen naar Milaan vetrokken en heeft de zorg voor
Monthy, de
bearded collie aan mij overgelaten. Dus troost ik me met hem in onze gezamenlijke eenzaamheid -- en dat valt reuze mee. Alleen jammer dat het zo gruwelijk koud is!
Op het nachtkastje:
Simenon: De klokken van Bicêtre. Uit 1963, leest als een trein.
Hier twee foto's van die andere trein die op dit moment wel
heel graag uitgelaten wenst te worden (afgelopen zomer, strand van Noordwijk):


Wat kan die jongen graven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten